Η ανθρώπινη διαδικασία δημιουργίας ξεκινά, με τρόπο θαυμαστό, στο υγρό περιβάλλον της μήτρας. Η γιόγκα αποτελεί μια αρχαία και εξελικτική τέχνη, η οποία αποκαλύπτει το εγγενές σχέδιο στο οποίο βασίζεται η ζωή και μας ενθαρρύνει στην αναζήτηση μας για υγιές σώμα και υγιή νου.Η συγγραφέας και δασκάλα γιόγκα Μαρία Χρυσοχεράκη, στο βιβλίο της Γιόγκα για την εγκυμοσύνη, ξεδιπλώνει ένα λεπτομερές, δομημένο και εστιασμένο σωστά στο θέμα του κείμενο για τη φιλοσοφία της γιόγκα, τις άσανας (θέσεις), την πραναγιάμα (αναπνευστικές πρακτικές) και τον διαλογισμό. Η Μαρία μοιράζεται με τους αναγνώστες τις ιδιαιτερότητες της ανατομικής, φυσιολογικής και οργανικής ευθυγράμμισης, τονίζοντας τα οφέλη αλλά και τις απαραίτητες προφυλάξεις. Καθοδηγεί τις αναγνώστριες στα διάφορα στάδια της εγκυμοσύνης μέσω μιας υγιεινής ολιστικής πρακτικής, κατάλληλης για τις γυναίκες όλων των επιπέδων προς την πρακτική της γιόγκα. Το βιβλίο της Μαρίας, γεμάτο από πληροφορίες και έμπνευση, αποτελεί ξεχωριστό δώρο για τις μέλλουσες μητέρες: παρουσιάζει τα βαθιά οφέλη της γιόγκα για υγιή εγκυμοσύνη, καλωσορίζοντας έτσι το νεογέννητο σε μια πλούσια και ευημερούσα ζωή στη γη.

Με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου των Francois Ansermet και Pierre Magistretti, με τίτλο «Τα ίχνη της εμπειρίας. Νευρωνική πλαστικότητα και η συνάντηση της βιολογίας με την ψυχανάλυση», ψυχαναλυτές και νευροεπιστήμονες συζητούν και σχολιάζουν θέματα που πραγματεύεται ο αναδυόμενος επιστημονικός κλάδος της Νευρο-ψυχανάλυσης. Η Μονογραφία περιέχει μια ανασκόπηση των σχέσεων της ψυχανάλυσης με τις νευροεπιστήμες και επισημαίνεται η ανάγκη να διατηρηθούν οι ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου / πεδίου έρευνας ώστε να μην υπάρξει ‘σύγχυση γλωσσών’. Τομείς δι-επαφής νευροεπιστήμης και ψυχανάλυσης που τονίζονται ιδιαίτερα στη Μονογραφία είναι: •Τα μνημονικά ίχνη, οι πολλαπλές εγγραφές της μνήμης, η μεταλλακτικότητα του ψυχισμού, η νευρωνική πλαστικότητα και τα όριά τους •ο πόνος που προκύπτει από σωματική βλάβη, ο ψυχικός πόνος, η μετατόπιση από το σωματικό πεδίο στο ψυχικό και αντιστρόφως •η έμφαση σε μεταβατικές διεργασίες που συμβάλλουν στην ψυχοσωματική ενότητα και στη σχέση με το περιβάλλον •αναφορές στις πρώιμες λειτουργίες και εγγραφές, σε σύνδεση με τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο •η μίμηση στη νεογνική περίοδο, οι κατοπτρικοί νευρώνες και ο ρόλος της αντίληψης στην αρχή της ζωής - κατά το προλεκτικό στάδιο. Ο τρόπος που η ψυχαναλυτική εργασία μπορεί να ανακουφίσει ασθενείς με αφασία, με πρώιμα τραύματα, με σωματικά άλγη, αυτο-καταστροφικές πράξεις κλπ., περιγράφεται στα άρθρα της Μονογραφίας με κλινικά παραδείγματα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση θεμελιωδών αρχών και αξιών, που στοχεύουν μεταξύ άλλων στην προάσπιση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε περιόδους «κρίσης», όπως αυτή που συντελέστηκε το 2015 με την άφιξη ενός εκατομμυρίου και πλέον προσφύγων, το θεμελιακό υποβαθρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φάνηκε να κλυδωνίζεται. Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης ως εγγυήτριας των δικαιωμάτων όσων αναζητούν προστασία αμφισβητήθηκε, καθώς η αλληλεγγύη, ο επιμερισμός των ευθυνών και η προσφορά φιλοξενίας δεν προσεγγίστηκαν ούτε προσεγγίζονται εώς σήμερα με τον ίδιο τρόπο από τα κράτη μέλη. Παρότι οι ευρωπαϊκές αξίες εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο ολοένα και περισσότερο, η ερμηνεία τους διαφοροποιείται. Η ελαστικότητα στην απόδοση του ακριβούς νοήματος τους επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει την επίκλησή τους συχνά με ένα ασυμβατο φάσμα πολιτικών. Αυτή την ιδιαιτερότητα επιχειρεί να αναδείξει η παρούσα έκδοση. Υιοθετώντας μια διεπιστημονική προσέγγιση, οι συγγραφείς του τόμου, επιχειρούν να φωτίσουν την αντίφαση μεταξύ του προβεβλημένου αξιακού πλαισίου και της μεταναστευτικής πολιτικής που εξακολουθεί να εφαρμόζεται, τόσο στην Ευρωπαική Ένωση όσο και στην Ελλάδα. Φιλόσοφοι, πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγος, κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, διερευνούν με ένα πρωτότυπο συνδυασμό κοινωνικής επιστημονικής ανάλυσης και νομικής και φιλοσοφικής θεωρίας το θέμα των αξιών και αρχών, στην εφαρμογή πολιτικών φιλοξενίας, υποδοχής, και προστασίας της περιόδου 2015-2021

Μεγάλα ιστορικά φαινόμενα αφήνουν με ακρίβεια τα σημάδια τους στην υποδομή και υπάρχει τρόπος να τα διαβάσει κανείς. Σε αυτό το βιβλίο η ανθρωπολογική προσέγγιση, μέσω της μελέτης ενός δρόμου 29 χιλιομέτρων στην Αλβανία, έρχεται να διαφωτίσει πολύπλοκα ιστορικά φαινόμενα, όπως η χάραξη των ευρωπαϊκών συνόρων, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η σύγχρονη μετανάστευση και οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μια από τις πρώτες εθνογραφικές μονογραφίες της λεγόμενης υποδομιακής στροφής που λαμβάνει χώρα στην ανθρωπολογία τα τελευταία χρόνια. Ο κύριος τόπος της παρούσας εθνογραφικής έρευνας, αλλα και κύριο υλικό υποκείμενο της, είναι ο μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος που συνδέει την Αλβανία με την Ελλάδα. Πρόκειται όμως για κάτι περισσότερο από μια εθνογραφία επί του δρόμου είναι μια ανθρωπολογία του δρόμου. Εστιάζοντας στη Αλβανία, μια απο τις λιγότερο ερευνημένες χώρες της Ευρώπης, αυτό το βιβλίο παρέχει μοναδική γνώση για τις πολιτικές και πολιτισμικές διαδικασίες που έλαβαν χώρα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο σε όλη την ήπειρο. Ταυτόχρονα, όμως, διερευνά καινοτόμα κλασικές ανθρωπολογικες και κοινωνιολογικές κατηγορίες ανάλυσης όπως η οικία, η πόλη και η συγγένεια με άμεση συνάρτηση με την υποδομή. Μια τέτοια προσέγγιση που περιλαμβάνει την υποδομή θέτει σε νέες εμπειρικές διαστάσεις και νέα θεωρητική κλίμακα έννοιες-κλειδιά της κοινωνικής επιστήμης, τις οποίες τελικά η υποδομή ανανεώνει.

The book draws on the performance project. The Practice of Democracy/An Analogue Campaign, which ran from 2019-2021 in different European cities. It is written in two parts, interspersed with fragments from the project’s performance score. The introduction sets the theoretical and critical ground for the book, discussing the current crises of politics, democracy, and social imagination across Europe and the Western world, and the way performance relates to these cities. Part I introduces the newly proposed neologism publicing as a term and practice inflecting a new understanding of the relation of art to politics, marking a shift from “relational aesthetics” and “participatory art” to speculative artistic processes that construct public space in ways distinct from the dominant neoliberal ones. Part I further proposes some working principles through which performance might construct more affective experiences of publicness. Part II hosts the voices of people who took part in The Practice of Democracy/An Analogue Campaign, and of other art workers exploring the relation between arts, politics, and democracy. Every contribution makes a concrete suggestion about the way artistic processes might assist the reactivation of democratic practices and the emergence of different social imaginaries.

Πήρε το μονοπάτι για τον δρόμο και το αμάξι της. Ανεβαίνοντας το μονοπάτι γύρισε πίσω να κοιτάξει και συνειδητοποίησε πως το ύψωμα έβλεπε καλύτερα προς τον κάβο. Κοντοστάθηκε. Άφησε κάτω την τσάντα της κι ανέβηκε σ' ένα δύσμορφο βράχο. Μισόκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να διακρίνει στις ρυτίδες της θάλασσας κάποια αλλαγή, κάτι να επιπλέει, τίποτε. Ο αέρας σφύριζε μονότινα στ΄ αυτιά της.Στα βράχια θα είναι. Εκεί θα τον βρούμε. Στα βράχια να ξεκουράζεται ή να γυρνάει τώρα που έφεξε κόντρα στο ρέμα προς τη παραλία. Θα κοιτάω περισσότερο τα βράχια. Άσε τ΄ανοιχτά. Παράτα τα. Τυφλώνεσαι, δεν έχει νόημα. Αν είναι στ΄ανοιχτά, δεν θα είναι ζωντανός. Δεν έχει δουλειά στ΄ανοιχτά. Δίπλα στα βράχια πάντα ψαρεύει. Θα τον βρούμε. Μέχρι να φτάσουμε στην παραλία, θα τον βρούμε. 

«Η πρωτοτυπία της μελέτης έγκειται στο ότι θέτει στο επίκεντρο της τη σκέψη του Λεφέβρ για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα ως συνδετικό στοιχείο όλου του έργου του συμπλέκοντάς το με τη σύγχρονη, κριτική, κοινωνική θεωρία. Σκοπός της είναι να αναδείξει το πώς η σκέψη του μπορεί να συμβάλλει γενικότερα στη δημοκρατική θεωρία και ειδικότερα στη σημερινή συζήτηση για την υπέρβαση των προβλημάτων της δημοκρατίας και της εξασθένησης των δικαιωμάτων. Η μελέτη προσφέρει πρώτον, μία νέα ανάγνωση, μια ολιστική ματιά στο έργο του Λεφέβρ που αναδεικνύει τη συμβολή του στην κοινωνική φιλοσοφία του πολιτικού, πέρα από την αναγνωρισμένη σημασία του έργου του για τον αστικό χώρο και την καθημερινή ζωή. Γι’ αυτό το σκοπό διατρέχει σχεδόν το σύνολο του corpus του, συμπεριλαμβάνοντας και έργα του στα οποία δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα ιδιαίτερη σημασία. Τέτοια είναι τα έργα που έγραψε ο Λεφέβρ τη δεκαετία του ’30 για τη μυστικοποίηση της συνείδησης και την αλλοτρίωση ή οι ανθολογίες του για τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Χέγκελ, καθώς επίσης εκείνα για τη σωματικότητα και τη διαφορά που δημοσιεύτηκαν μετά τη δεκαετία του ’70.Δεύτερον, συγκροτεί την εκδοχή της κριτικής κοινωνικής θεωρίας του Λεφέβρ για τη δημοκρατία. Ξεκινά με το να εκθέσει και να εμβαθύνει στις θεωρητικές προκείμενές του, στο πώς δηλαδή συνθέτει τον εγελιανό μαρξισμό με τον ανθρωπισμό και τον ουτοπικό ρομαντισμό. Συνεχίζει σχεδιάζοντας τον εννοιολογικό χάρτη της δημοκρατίας που αποτυπώνει τη διαλεκτική δυναμική της. Αναλύει αφενός την πολιτική αλλοτρίωση και τη μυστικοποίηση του κράτους, και αφετέρου τη συγκρότηση της κοινωνίας των πολιτών στη νεωτερικότητα, αποτιμώντας τις ιστορικές εκφάνσεις της και το αποτύπωμά τους στη χρονικότητα και τη σωματικότητα.»

Στο επίσημο βιογραφικό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται στα βάσανα που τράβηξε από μωρό την περίοδο της δικτατορίας, στη βράβευση του από το Αμερικανικό Κολλέγιο και το Χάρβαρντ, στην επιστημονική ειδίκευσή του σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων, στη δεκαετή επιτυχημένη σταδιοδρομία στον ιδιωτικό τομέα, και τελικά στην πολιτική του σταδιοδρομία με εφόδιο τις σπουδές του και τις αξίες του φιλελευθερισμού, του πατριωτισμού και του ευρωπαϊκού ιδεώδους.Η μελέτη του πλήθους των στοιχείων που προκύπτουν από την έρευνα των δικών του ντοκουμέντων δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα , τόσο για την προσωπική του επιστημονική και πολιτική διαδρομή, όσο και για τις πραγματικές πολιτικές θέσεις που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια, με στόχο πάντα την ανάδειξή του στην πολιτική κορυφή.Αυτή τη διαδρομή εξιστορεί τούτο το βιβλίο. Κι αυτή την εικόνα επιχειρεί να ελέγξει, στηριγμένο σε ντοκουμέντα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Η δυσπιστία δεν έχει καλή φήμη. Συντελεί, δήθεν, στον λαϊκισμό και στη διάβρωση της αλήθειας: γι’ αυτό σε κάθε κρίση προκύπτει πολύ γρήγορα η απαίτηση να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη μας. Ωστόσο, στη δυσπιστία υπάρχει και ένα εποικοδομητικό και ρυθμιστικό δυναμικό. Όταν το δυναμικό αυτό δεν μπορεί να εκφραστεί, η δυσπιστία οξύνεται και μετατρέπεται σε απειλή για την κοινωνία και το κράτος. Αντί λοιπόν στις σύγχρονες κρίσεις να απαιτούμε πάντοτε αντανακλαστικά την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, ας πάρουμε επιτέλους στα σοβαρά τη δυσπιστία, που όλο και μεγαλώνει παγκοσμίως.

Η Θεωρία του μυθιστορήματος πρωτοδημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στο Περιοδικό για αισθητική και γενική επιστήμη της τέχνης, στα 1916, και αναδημοσιεύτηκε ως αυτοτελής μονογραφία στα 1920. Ο Λούκατς έγραψε αυτό το εκτεταμένο δοκίμιο στα 1915, στη διάρκεια ενός διαλείμματος από την εργασία του πάνω στη νεοκαντιανή του Αισθητική, το οποίο προκλήθηκε από το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και τη στράτευσή του για μερικούς μήνες ως βοηθητικού στα μετόπισθεν. Το κείμενο θα αποτελούσε το πρώτο μέρος ενός μεγάλου έργου για τον Ντοστογιέφσκι – ένα σχέδιο το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε τελικά. Η Θεωρία του μυθιστορήματος είναι το τελευταίο μεγάλο έργο το οποίο δημοσίευσε ο Λούκατς πριν από την αιφνίδια στροφή του στον μαρξισμό και στην κομμουνιστική πολιτική στα τέλη του 1918. Σηματοδοτεί μια στροφή στη διανοητική πορεία του, την οποία ο ίδιος ο Λούκατς συνέδεσε αναδρομικά με τη μετάβασή του «από τον Καντ στον Χέγκελ». Πρόκειται για ένα συναρπαστικό έργο, τη σημασία του οποίου αναγνώρισαν σημαντικοί διανοούμενοι του 20ού αιώνα, όπως ο Μαξ Βέμπερ, ο Τόμας Μαν, ο Ρόμπερτ Μούζιλ, ο Ερνστ Μπλοχ, ο Ζίγκφριντ Κρακάουερ, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο Τέοντορ Αντόρνο, o Χέρμπερτ Μαρκούζε, ο Λυσιέν Γκολντμάν, ο Πέτερ Μπύργκερ κ.ά., ενώ σήμερα παρατηρείται μια ανανέωση του ενδιαφέροντος γι’ αυτό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

«O κήπος είναι μια προσπάθεια οικείωσης της φύσης από τον άνθρωπο. […] Σε αντίθεση αφενός με την αδιαμεσολάβητη ή “άγρια” φύση, αφετέρου με άλλου τύπου καλλιέργειες όπως το χωράφι, το δάσος κ.λπ., ο κήπος συνιστά ένα προστατευμένο φυσικό περιβάλλον, με κύριο χαρακτηριστικό τον τοίχο (έστω και νοερό) που τον ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μπορούν να εφαρμοστούν και να διερευνηθούν διαφορετικές απόψεις για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και το σύμπαν, καθώς και για τη ζωή και τον θάνατο, εφόσον το περιεχόμενό του είναι ως επί το πλείστον ζωντανό και φθαρτό. Μπορούμε επομένως να δούμε τον κήπο και σαν ένα εργαστήρι όπου διερευνώνται και ελέγχονται –θεωρητικά και πρακτικά– απόψεις για τη σχέση ανθρώπου/φύσης. Ο όρος αυτός συνδυάζει επιστήμη και τέχνη: εργαστήρι του επιστήμονα και του φιλoσόφου, αλλά και του καλλιτέχνη και του κηπουρού». (Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο κήπος ως ετεροτοπία και διεπαφή μεταξύ ανθρώπου και φύσης» της Φαίης Ζήκα) Τα κείμενα του τόμου αντλούν από διαφορετικές –επιστημονικές, καλλιτεχνικές και φιλοσοφικές– σκοπιές, αναδεικνύοντας οικείες αλλά και αναπάντεχες εκδοχές του κήπου.

Η έννοια του μυστικισμού στην εποχή μας ταυτίστηκε με την επιδίωξη των μυστικών να φτάσουν στην ένωση με το θείο και με αυτόν τον τρόπο περιορίστηκε, καθώς η μυστική γνώση αφορά πολύ περισσότερα ζητήματα. Ένα από αυτά, είναι η σημασία της μουσικής και του ήχου μέσα σε ένα πυκνό πλέγμα αποκάλυψης του θείου και των ενεργημάτων του. Κάθε μυστική διδασκαλία είναι στενά συνδεδεμένη με το επίσημο θρησκευτικό δόγμα εντός του οποίου αναπτύσσει μια νέα ανάγνωση. Η παρούσα μελέτη αφορά τις διδασκαλίες των μυστικών που έζησαν, έδρασαν και ταξίδεψαν στην περιοχή της Μεσογείου εντός των τριών μονοθεϊστικών παραδόσεων, του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Η μουσική και ο ήχος εξετάζονται στα κείμενα της εβραϊκής Kabbalah και ειδικότερα στο έργο του Abraham Abulafia, στο Ζohar της μεσαιωνικής Ισπανίας και στο Sepher Y??irah. Στον πρώιμο Χριστιανισμό, η μουσική και ήχος διερευνώνται μέσα από κείμενα της Καινής Διαθήκης και από τα κείμενα του Ωριγένη και του Γρηγορίου Νύσσης. Η σημασία του ήχου και η θέση της ψαλμωδίας μελετώνται μέσα από τα κείμενα των ησυχαστών. Ιδιαίτερα πλούσια είναι η νοηματοδότηση της μουσικής και του ήχου στα κείμενα των σούφι από τον χώρο του ισλαμικού μυστικισμού. Εξετάζονται, ανάμεσα σε άλλα, η έννοια της sama‘ (ακρόαση) στο έργο του al-Ghazali, οι μεταφυσικές διαστάσεις του ήχου στον Ibn al-?Arabi και η σχέση μουσικής και ήχου στον σούφι ποιητή Jalal ad-Din Muhammad Rumi. Το καταληκτικό κεφάλαιο αυτής της μελέτης, συνοψίζει μέσω μιας «κάθετης» ανάγνωσης, το χαρακτήρα της μουσικής και του ήχου σε κάθε μυστικιστικό ρεύμα ξεχωριστά και επιχειρεί μέσω μιας «οριζόντιας» ανάγνωσης το σχεδίασμα μιας ερμηνείας του μυστικισμού της μουσικής και του ήχου.