Τζον Χόλογουεη
< πίσω στους Συγγραφείς

Αυτό το βιβλίο έχει να κάνει με την ελπίδα·  την ελπίδα που μπορεί να διοχετεύσει τον πόνο του κόσμου προς μια δημιουργική ροή. Η ελπίδα βρίσκεται στον πλούτο μας, στη χαρά της συλλογικής δημιουργικότητας. Ο πλούτος αυτός όμως υπάρχει στη μορφή του χρήματος. Συσχετιζόμαστε με τον άλλο μέσω των χρημάτων και αυτό προκαλεί τεράστιο κοινωνικό πόνο και καταστροφή και μας παρασύρει σε πανδημίες, πολέμους και εξαφάνιση. Αυτό το βιβλίο διακατέχεται από μια αγωνία [...]. Κοιτάμε την καταστροφή στα μάτια, πιθανώς περισσότερο από ποτέ· το να μιλάμε για ελπίδα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη αυτό το πλαίσιο θα ήταν άνευ νοήματος. Αποτελεί αναπόφευκτα κομμάτι της εποχής κατά την οποία γράφτηκε: ένα βιβλίο γεμάτο αγωνία για μια εποχή γεμάτη αγωνία. Ο Τζον Χόλογουεη, ένας από τους κορυφαίους μαρξιστές φιλοσόφους του κόσμου, φέρνει την ελπίδα στην κριτική της πολιτικής οικονομίας και της επαναστατικής θεωρίας, προκαλώντας μας να βρούμε την ελπίδα μέσα μας και να τη διοχετεύσουμε σε μια αξιοπρεπή επαναστατική οργή. 

Στην παρούσα κρίσιμη οικονομική και πολιτική συγκυρία, το διανοητικό μονοπάτι του Ανοιχτού Μαρξισμού συνεχίζει να επικαιροποιεί το αίτημα για έναν ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όχι πλέον με όρους κατάληψης της εξουσίας, αλλά με όρους αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, με όρους δημιουργίας ενός νέου, διαφορετικού τρόπου οργάνωσης του πολιτισμού ως καθημερινού βίου. Σε αυτήν την προσπάθεια, η ιστορία δεν είναι με το μέρος μας, ούτε πρόκειται να μας δικαιώσει, εφόσον απουσιάζει μια διαχρονικά έγκυρη ανθρώπινη φύση που θα μπορούσε να εγγυηθεί την έξοδο από την οδυνηρή κατάσταση εντός της οποίας τώρα διάγουμε. Η πραγματικότητα είναι αρνητική, εφόσον δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει τα γεγονότα με κάποιο εξωτερικό αυτών νόημα ή σκοπό. Στην πάλη ενάντια στη δυστυχία τίποτα δεν είναι βέβαιο εκτός από την ίδια τη δυστυχία. Το κάλεσμα του Ανοιχτού Μαρξισμού για τη δημιουργία ενός κόσμου της χειραφέτησης και της αυτονομίας ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ αβεβαιότητας και μελαγχολίας. Ο ανά χείρας τόμος, εν τέλει, καταφάσκει στις αντιφάσεις που τον διαπερνούν, γιατί γνωρίζει πως η κριτική σκέψη εκκινεί και καλλιεργείται όχι από κάποιον αποστασιοποιημένο και οσιοποιημένο έναντι της αλλοτρίωσης που παντού γύρω μας επισημαίνεται επαγγελματία στοχαστή, αλλά από ένα ευαίσθητο, κριτικά σκεπτόμενο ον που κατανοεί πλήρως την εύθραυστη, αυτο-ανταγωνιστικά συγκροτημένη ύπαρξή του? από ένα ον που αναγνωρίζει ότι οι λύσεις στα προβλήματα που το χειμάζουν μπορούν να αναζητηθούν έγκαιρα μόνο στο πώς το ίδιο ταυτοποιείται ως ο απόλυτος δημιουργός τους.