«Ζούμε, σχεδόν από τύχη, σε μια χώρα που μας αφήνει συνεχώς ανυπεράσπιστους, με αβέβαιο μέλλον.Η ανεργία,η αστεγία, η ακρίβεια, οι μισθοί και οι συντάξεις της ντροπής, η κατάρρευση του ΕΣΥ, της δημόσιας εκπαίδευσης και των εργασιακών σχέσεων, οι υποκλοπές και η υφαρπαγή των δημόσιων χώρων και τόσα άλλα στοιχειοθετούν μια κατρακύλα σε κάθε τομέα της ζωής μας. Τα κοινωνικά κινήματα και η Αριστερά όλων των αποχρώσεων δικαίως ασκούν κριτική στην ανάλγητη νεοφιλελεύθερη πολιτική που τα υποθάλπει ενω παλεύουν στο κοινοβούλιο, στους δήμους, σε δρόμους και πλατείες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών. Οι δικές μου ματιές στις πόλεις και στην καθημερινότητα είναι διαφορετικές. Χωρίς να υποβαθμίζω ούτε στιγμή το ευρύτερο πλαίσιο της φτώχειας και της ανέχειας και τους αγώνες για τη βελτίωση τους, εστιάζω σε κάποια μικρά που μοιάζουν αδιάφορα σε πρώτη ανάγνωση. Έτσι, σ’ αυτό το βιβλιαράκι θα βρείτε παρατηρήσεις για ένα περίπτερο και ένα κουρείο που έκλεισαν, για ένα κήπο με πασχαλιάτικες γλυσίνες, για τις πλατείες των μεταναστών, για τα παγκάκια και τον εκτοπισμό των κατοίκων από το κέντρο της πόλης, για τις εκπλήξεις ενός επισκέπτη στη Σανκάη, στο Ντουμπάι και στη Βοστόνη, για την κατοίκηση την εποχή του εγκλεισμού,για τις αλλαγές που φέρνει στην καθημερινότητα η digital εποχή, για τις καταστροφές στο σώμα της Αθήνας από τις επεμβάσεις του απελθόντος δημάρχου και άλλες αντίστοιχες παρατηρήσεις. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μωσαϊκό από ματιές στα μικρά της καθημερινότητας που αναπαράγουν κοινωνικές και χωρικές ανισότητες, έχοντας μόνιμη έγνοια την Αριστερά και οδηγό τις κρίσιμες παρατηρήσεις της Ντορίν Μάσει: από το ειδικό και το τοπικό στο γενικό και παγκόσμιο, και αντίστροφα. Οι ματιές-σχόλια εισάγονται με σκίτσα δικά μου και τρίτων. Τα δικά μου σκίτσα έγιναν στους τόπους που αναφέρονται στο κείμενο, εκτός από ένα που είναι από μνήμης. Δεν είχαν την πρόθεση να συνοδεύσουν τα συγκεκριμένα κείμενα, σχεδιάστηκαν με άλλες αφορμές, όμως τώρα βρίσκω την ευκαιρία να τα συνδυάσω»

Θα προσποιηθω πως δεν έγραψα εγώ αυτό το βιβλίο, πως είμαι απλώς ο πρώτος του αναγνώστης. Ο αφηγητής καταγράφει και άρα μοιράζεται κάποιες συνταγές του πεθαμένου από χρόνια πατέρα του, με πρώτες ύλες που εκείνος συνέλεγε μόνος του από τις χερσαίες και θαλάσσιες εκτάσεις του τόπου καταγωγής του. Μπορείς να το καταχωρίσεις ως ένα εικονοκλαστικό βιβλίο συνταγών δηλαδη, και να τελειώνει η υπόθεση. Όμως, όπως η άγκυρα που σηκώνεις φέρνει μαζί της καμιά φορά ένα κουβάρι παλιά μπερδεμένα δίχτυα, οι αποστηθισμένες συνταγές δεν αναδύονται από τη μνήμη σου μόνες· κουβαλάν μαζί σπαράγματα μιας σχέσης πατέρα-γιου σε τραυματική συσκευασία. Ορφανός από πατέρα και τροφοσυλλεκτικές γνώσεις, ο αφηγητής (που τώρα κάνω πως δεν είμαι εγώ) επιχειρεί να ψηλαφίσει το δικό του προφίλ, αυτό του σύγχρονου τροφοσυλλέκτη που το ένα πόδι του πατάει γερά στην πόλη και το άλλο ακουμπάει περιστασιακά σε χώματα και βυθούς, κυνηγώντας την παραγωγική ουτοπία της διατροφικής αυτάρκειας. 978-960-589-210-4

Θεραπεύει η ψυχανάλυση; Και περαιτέρω: η θεραπεία αποτελεί πράγματι σκοπό της ψυχανάλυσης και τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο θεραπεία; Διατρέχοντας και τις τρεις πτυχές της ψυχανάλυσης, όπως αυτές προσδιορίστηκαν από τον Freud (θεραπευτική, μεθοδολογική και θεωρητική), τα ερωτήματα αυτά είναι άρρηκτα συνυφασμένα με την ιστορική πορεία της ψυχανάλυσης. Από την απαρχή της ψυχανάλυσης, στο πλαίσιο της πρώτης τοπικής θεωρίας, όπου προσδιορίζεται ως σκοπός η γνώση του ασυνειδήτου και η επιστροφή του απωθημένου, περάσαμε σταδιακά, στο πλαίσιο της δεύτερης τοπικής, στην καταναγκαστική επανάληψη, στην αρνητική θεραπευτική αντίδραση, στην καταστροφικότητα και στον μαζοχισμό, φτάνοντας στη διατύπωση «εκεί όπου ήταν το αυτό να έρθει το εγώ». Πρόκειται για τον ίδιο στόχο; Αν όχι, σε τι ακριβώς διαφέρουν; Ας αναφέρουμε επίσης, την προοδευτικά αυξανόμενη σημασία που ο ίδιος ο Freud αποδίδει στην τεχνική των κατασκευών, αντί της μίας ερμηνείας που υποτίθεται ότι έφερε μέσα της και στο φως του συνειδητού μιαν αδιαπραγμάτευτη ιστορική αλήθεια.Θα λέγαμε ότι η ψυχανάλυση, θεραπεύοντας, ιστορικοποιεί ή ιστορικοποιώντας θεραπεύει, δηλαδή μετασχηματίζει. Αμβλύνει τις συγκρούσεις, ενώ εκείνο που μετασχηματίζει είναι τις επενέργειες του τραύματος, αποδυναμώνοντας τα διάχυτα ενεργειακά φορτία, προσδένοντας την ψυχική ενέργεια του υποκειμένου σε νέες αναπαραστάσεις, εμπλουτίζοντας, εντέλει, τα ψυχικά μέσα επεξεργασίας. Ως εργαλείο της αναλυτικής θεραπείας, θα ορίζαμε, αρχικά, την ερμηνεία της μεταβίβασης και αργότερα, ολοένα και περισσότερο, την κατάλληλη χρήση, αναγνώριση και ερμηνεία της αντιμεταβίβασης. Έτσι, σταδιακά, τίθεται όλο και πιο έντονα το ερώτημα Ποιος «θεραπεύεται» εντός της αναλυτικής διαδικασίας; Μπορεί να αναλυθεί και να «θεραπευτεί» οποιοσδήποτε αναλυόμενος, δίχως να «θεραπεύεται» διαρκώς και ο ίδιος ο αναλυτής, μέσα από τη συνεχή του αυτοανάλυση; Στα κείμενα του παρόντος τόμου, οι συγγραφείς επιστρέφουν στις ρίζες του ακανθώδους ζητήματος, το οποίο, επερωτώντας την

Αυτό το βιβλίο έχει να κάνει με την ελπίδα·  την ελπίδα που μπορεί να διοχετεύσει τον πόνο του κόσμου προς μια δημιουργική ροή. Η ελπίδα βρίσκεται στον πλούτο μας, στη χαρά της συλλογικής δημιουργικότητας. Ο πλούτος αυτός όμως υπάρχει στη μορφή του χρήματος. Συσχετιζόμαστε με τον άλλο μέσω των χρημάτων και αυτό προκαλεί τεράστιο κοινωνικό πόνο και καταστροφή και μας παρασύρει σε πανδημίες, πολέμους και εξαφάνιση. Αυτό το βιβλίο διακατέχεται από μια αγωνία [...]. Κοιτάμε την καταστροφή στα μάτια, πιθανώς περισσότερο από ποτέ· το να μιλάμε για ελπίδα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη αυτό το πλαίσιο θα ήταν άνευ νοήματος. Αποτελεί αναπόφευκτα κομμάτι της εποχής κατά την οποία γράφτηκε: ένα βιβλίο γεμάτο αγωνία για μια εποχή γεμάτη αγωνία. Ο Τζον Χόλογουεη, ένας από τους κορυφαίους μαρξιστές φιλοσόφους του κόσμου, φέρνει την ελπίδα στην κριτική της πολιτικής οικονομίας και της επαναστατικής θεωρίας, προκαλώντας μας να βρούμε την ελπίδα μέσα μας και να τη διοχετεύσουμε σε μια αξιοπρεπή επαναστατική οργή. 

Ένας νεαρός ηθοποιός πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής του όταν καταφέρνει να προσληφθεί σε μια πολύ σημαντική παραγωγη. Όμως τα πράγματα ζορίζουν, γιατί πρέπει να παίξει φορώντας θεατρική μάσκα και του είναι αδύνατον να «βγάλει» τον ρόλο. Σε κατάσταση κρίσης αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του με ισχυρές κόλλες, πιστεύοντας ότι σε κάνα δυο μέρες οι κόλλες θα ξεθυμανουν. Ωστόσο, η μασκα δεν πέφτει...Ένα ψυχολογικό θρίλερ για τις δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής που κρύβουμε μέσα μας.

Καρπός της ριζοσπαστικότερης περιόδου της Γαλλική Επανάστασης, το σχέδιο του Κοντορσέ για τη δημόσια παιδεία συνιστά τη σημαντικότερη έκφραση του πνεύματος εκείνου που δημιούργησε εντέλει και καθολίκευσε αυτόν τον θεσμό. Αυτό το έργο, μια επιτομή του διαφωτιστικού στοχασμού πάνω στη σχέση παιδείας, ισότητας και δημοκρατίας, που εκφωνήθηκε στη Συμβατική Εθνοσυνέλευση, παρέχει μια επιτακτικά επίκαιρη, σθεναρή και τεκμηριωμένη υπέράσπισή της.

Το Εργαστηριακό Σχολείο (1896-1904) του Τζον Ντιούι υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παιδαγωγικούς πειραματισμούς του κινήματος για την προοδευτική εκπαίδευση. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη ενός νέου τρόπου προσέγγισης της εκπαίδευσης. Έθεσε στο επίκεντρο του σχολείου την κοινωνική ζωή και τις εμπειρίες του παιδιού. Ανέδειξε τη σημασία της ενεργητικής συμμετοχής των παιδιών στη μάθηση, της διερευνητικής προσέγγισης της γνώσης και της δημοκρατικής οργάνωσης της σχολικής κοινότητας. Σε αυτόν τον τόμο συγκεντρώνονται τα τρία σημαντικότερα κείμενα του Τζον Ντιούι σχετικά με τον παιδαγωγικό του πειραματισμό: Το παιδαγωγικό μου Πιστεύω (1897), Το σχολείο και η κοινωνία (1899) και Το παιδί και το αναλυτικό πρόγραμμα (1902). Η μετάφραση των κειμένων συνοδεύεται από εισαγωγή και σχολιασμό που βοηθούν τον αναγνώστη να εισαχθεί στο παιδαγωγικό και φιλοσοφικό σύμπαν του Τζον Ντιούι, και ταυτόχρονα εντάσσουν τα κείμενα στο ιστορικό και παιδαγωγικό τους πλαίσιο.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Καρλ Μαρξ διεύρυνε την έρευνά του προς νέες κατευθύνσεις – μελετώντας τις πρόσφατες ανθρωπολογικές ανακαλύψεις, αναλύοντας τις κοινές μορφές ιδιοκτησίας στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες, υποστηρίζοντας το λαϊκίστικο κίνημα στη Ρωσία και στηλιτεύοντας την αποικιακή καταπίεση στην Ινδία, Ιρλανδία, Αλγερία και Αίγυπτο. Μεταξύ 1881 και 1883, ταξίδεψε για μία και μοναδική φορά έξω από την Ευρώπη. Το βιβλίο εστιάζει στα τελευταία χρόνια της ζωής του Μαρξ και διαλύει δύο βασικές παρεξηγήσεις του έργου του· ότι ο Μαρξ έπαψε να γράφει στο τέλος της ζωής του και ότι ήταν ένας ευρωκεντρικός οικονομικός στοχαστής προσηλωμένος αποκλειστικά στην πάλη των τάξεων.Σε αυτό το βιβλίο ο Μαρσέλλο Μούστο ασχολείται με το όψιμο έργο του Μαρξ, φέρνοντας στο φως ανέκδοτα ή παραγνωρισμένα γραπτά του, πολλά από τα οποία παραμένουν μη διαθέσιμα στα αγγλικά. Οι αναγνώστες καλούνται να επανεξετάσουν την κριτική του Μαρξ στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, τις ιδέες του για τις μη δυτικές κοινωνίες και τις θεωρίες του για τη δυνατότητα της επανάστασης σε μη καπιταλιστικές χώρες. Από τα τελευταία χειρόγραφα, σημειώσεις και γράμματα του Μαρξ προκύπτει ένας συγγραφέας αισθητά διαφορετικός από αυτόν που παρουσιάζουν πολλοί από τους σύγχρονούς του επικριτές και οπαδούς. Ο τόμος αυτός συμπληρώνει ένα κενό στην ώς τώρα γνωστή βιογραφία και προτείνει μια καινοτόμο επανεξέταση ορισμένων από τις βασικές έννοιες του Μαρξ.«Ο Μαρσέλο Μούστο είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγαλύτερος γνώστης της ζωής του Μαρξ και μας προσφέρει τη μία αποκάλυψη μετά την άλλη.» -Ετιέν Μπαλιμπάρ, «Το έργο του Μαρσέλο Μούστο είναι απαραίτητο για την ανάλυση της ζωής και της σκέψης του Μαρξ. Ο Μούστο μας καλεί, παίρνοντας μας από το χέρι, να ανακαλύψουμε έναν νέο Μαρξ.» - Αντόνιο Νέγκρι, «Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια σημαντική συμβολή στη μελέτη του Μαρξ και της επαναστατικής του σκέψης και ένα δώρο για τους πολλούς που εξακολουθούν να αναζητούν πολιτική έμπνευση στον Μαρξ.» - Σίλβια Φεντερίτσι

Το παρόν βιβλίο εξετάζει τη δυναμική διασύνδεση του θεατρικού με το εικαστικό στο πλαίσιο της Αναπνοής του Σάμιουελ Μπέκετ και αποτιμά την ιδιαίτερη επίδραση του συγγραφέα στους εννοιολογικούς και μινιμαλιστές καλλιτέχνες, ανιχνεύοντας την εκτίμηση του Μπέκετ για τις εικαστικές τέχνες και τον εικαστικό μοντερνισμό αλλά και τη συμβολή του σε αυτές (καθώς και την κριτική πρόσληψη της τελευταίας). Το βιβλίο υιοθετεί ένα κριτικό πλαίσιο που στοχεύει στην ανάλυση της αλληλεπίδρασης και της διασύνδεσης μεταξύ μέσων καθώς και της έντασης ανάμεσα σε θεατρικότητα, υψηλόμοντερνισμό, υλικότητα και εικαστικές τέχνες στο συγκείμενο της Αναπνοής. «Το βιβλίο της κυρίας Γκουντούνα με άφησε χωρίς ανάσα.» Simon Critchley, Καθηγητής New School for Social Research« [Αυτή] η μονογραφία περιέχει πληθώρα λεπτομερειών σχετικά με τις πρακτικές της περφόρμανς και καταφέρνει να ενσωματώσει την Αναπνοή του Μπέκετ σε αυτό το πλαίσιο. Αυτή η στρατηγική καθιστά το βιβλίο μια καινοτόμο προσπάθεια ερμηνείας της σχέσης του Μπέκετ με τις εικαστικές τέχνες και τις διασταυρώσεις μεταξύ ζωντανής απόδοσης και στατικής οπτικότητας, και της ανάσας αλλά και της πράξης της αναπνοής ως αφετηρίας για την ανάλυση αυτής της διαμεσικότητας.» Trish McTighe, Journal of Beckett Studies, τόμ. 28, τχ. 2.

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναδείξει και να αξιολογήσει τις θεωρητικές πηγές τόσο των αισθητικών απόψεων όσο και του εικαστικού έργου του καλλιτεχνικού κινήματος του κονστρουκτιβισμού απο τη σκοπιά της σχέσης τέχνης και τεχνολογίας. Για τον σκοπό αυτό, ανατρέχει στις θεωρητικές επεξεργασίες για τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας του Καρλ Μαρξ και του Αλεξάντερ Μπογκντάνοφ δυο στοχαστών, στους οποίους αναφέρονται ρητά τα μανιφέστα και τα κείμενα των καλλιτεχνών και των θεωρητικών του κονστρουκτιβισμού. Στο πλαίσιο αυτό, η μελέτη προβαίνει, αρχικά, σε μια επισκόπηση των αναλύσεων για τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας του Μαρξ και του Μπογκντάνοφ και, στη συνέχεια, αποπειράται μια κριτική αξιολόγηση των απόψεων και των έργων των κονστρουκτιβιστών υπό το πρίσμο των αναλύσεων των δυο αυτών στοχαστών.