Δέκα χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ της πολυμελούς ορχήστρας Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, ο Διαμαντής Διαμαντίδης επιστρέφει και παραδίδει, με την ανεκτίμητη βοήθεια και συνεισφορά σπουδαίων μουσικών και συνεργατών που καιρό τώρα τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα (Διαμαντής), το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ σε μορφή εικονογραφημένου βιβλίου (comics) με CD. Σε μουσική παραγωγή «Πλαγκτόν» και σκίτσο της εικονογράφου Αγγελικής Σαλαμαλίκη, το «44» συγκεντρώνει 8 τραγούδια (4+4) που αποτελούν «μια καταγραφή του πως μπορεί ν’ αλλάξει ολοκληρωτικά η ζωή κάποιου, σχεδόν από τη μια στιγμή στην άλλη.». Πρόκειται για κάτι που, όπως αναγράφεται και εντός του βιβλίου, «δεν έγινε και τόσο ξαφνικά».Οι καθημερινές προκλήσεις, η πραγματική έννοια της οικογένειας και «η αγάπη και το πάθος να δημιουργήσουμε κάτι ακόμα με καλή παρέα […]», όλα αποτελούν τη βασική έμπνευση για τα τραγούδια του Διαμαντή που περιλαμβάνονται σε αυτό το άλμπουμ, ενώ, την ίδια στιγμή, τα ασπρόμαυρα σκίτσα της Αγγελικής Σαλαμαλίκη αποτυπώνουν με καλαισθησία και πιστότητα το νόημα των τραγουδιών στον καμβά του. Τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο «44» είναι: Ονειρεύτηκα / Ό,τι κάνω / Το μόνο που μετρά / Ρο / Ρίτα Χέιγουορθ / Χόρεψε / Κάτω απ’ το χαλί / Όλο και πιο λίγα και μπορούν να διαβαστούν και ως 1-2 αράδες που ίσως να συμπυκνώνουν το κεντρικό μήνυμα του άλμπουμ «44».

Αν και σήμερα η διαφήμιση ταξιδεύει με γοργούς ρυθμούς μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας και του διαδικτύου, η σύγχρονη ελληνική μητρόπολη εξακολουθεί να κατακλύζεται από τα απομεινάρια των τεράστιων διαφημιστικών πινακίδων που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στο οδικό δίκτυο εντός και εκτός του αστικού ιστού. Στην παρούσα έρευνα εξετάζονται επτά περιπτώσεις τέτοιων κατασκευών, οι οποίες τοποθετήθηκαν στην Αττική τη δεκαετία του 1980 με σκοπό την προώθηση διαφημιστικών μηνυμάτων. Ο όρος «μνημείο» υπογραμμίζει την επικράτηση της μνήμης ως κυρίαρχου σημείου αναφοράς για την ανάδειξη αξιόλογων ανθρώπινων δημιουργημάτων. Η παραμονή των εκτός λειτουργίας διαφημιστικών πινακίδων ενεργοποιεί στη μνήμη τη συνθήκη της καταναλωτικής λήθης, όπως ορίζεται από τον Smithson, και τα αποτελέσματα αυτής μετά την έναρξη της Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Κρίσης. Η επιλογή του κρατικού μηχανισμού να αδιαφορεί για την ύπαρξή τους ισοδυναμεί με σιωπηρή παραδοχή της αντιμνημειακότητάς τους. Όταν συγκριθούν με συνθήκες εικαστικού ενδιαφέροντος, παρατηρείται ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο. Η αναίρεση των ιδεών της ισορροπίας και της αρμονίας που επιτυγχάνεται ακούσια με αυτές τις ιδιότυπες, μνημειώδεις κατασκευές, είναι ανάλογη με αυτήν που εκούσια πρεσβεύουν κινήματα και σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές. Για τον MikelDufrenne αυτή η μορφή τέχνης ισοδυναμεί με μια στάση διαμαρτυρίας και, κατ’ επέκταση, κριτικής στην εξουσία. Στόχος του παρόντος βιβλίου είναι, μέσω των αξιών της αντικουλτούρας, να διερευνηθεί ο αντιμνημειακός χαρακτήρας των διαφημιστικών πινακίδων και να αξιολογηθεί η παραμονή τους στον δημόσιο χώρο, καθώς και οι δυνατότητες που παρέχουν για μελλοντικές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις.

Αθήνα σήμερα. Αθήνα μπρος και πίσω στον χρόνο. Σε αυτό το βιβλίο ο Μπαμπασάκης με τη χειμαρρώδη, σχεδόν καταιγιστική αφήγηση γίνεται ο χρονικογράφος «των στοιχειών και των αερικών της Κυψέλης» και «της Shakespeare Squadron».. Ανασταίνει πολύ παραστατικά μια εποχή και την επανασυστήνει στους νεότερους, την ίδια στιγμή σύγχρονοί μας καλλιτέχνες, διανοούμενοι, συγγραφείς γίνονται ήρωες, συνομιλούν και περπατούν στους δρόμους της Κυψέλης, της γειτονιάς-καταφύγιο και ορμητήριο του συγγραφέα. Ένα πολύ ζωντανό κείμενο που σε κάποιους κάτι θα θυμίσει και σε κάποιους άλλους κάτι θα μάθει.

The present work is a critical description and evaluation of deconstructive double reading that Jacques Derrida applies to certain texts of the philosophical tradition to demonstrate the way in which fundamental binary hierarchical oppositions of Western thought are undone, displaced or deconstructed by the very text in which they are inscribed.The first part of this book presents deconstruction as a double reading. The first reading – what Derrida names “doubling commentary” – reproduces or “reduplicates” the authorial or textual intention (the “vouloir-dire”) of a given text in order to deconstruct it during the second or “critical reading”. The first part of the book focuses on the way that deconstructive double reading is executed. The second part then clarifies these issues by means of rigorous examination of a crucial example of Derrida’s deconstructive reading, namely that of Jean-Jacques Rousseau’s Essay on the Origins of Languages and the Confessions in Of Grammatology. In addition to arguing that for Derrida deconstruction is a double reading, a double process, the book makes the critical claim that there is tension or even contradiction between those two distinct gestures which constitute deconstructive reading.

Η ανθρώπινη διαδικασία δημιουργίας ξεκινά, με τρόπο θαυμαστό, στο υγρό περιβάλλον της μήτρας. Η γιόγκα αποτελεί μια αρχαία και εξελικτική τέχνη, η οποία αποκαλύπτει το εγγενές σχέδιο στο οποίο βασίζεται η ζωή και μας ενθαρρύνει στην αναζήτηση μας για υγιές σώμα και υγιή νου.Η συγγραφέας και δασκάλα γιόγκα Μαρία Χρυσοχεράκη, στο βιβλίο της Γιόγκα για την εγκυμοσύνη, ξεδιπλώνει ένα λεπτομερές, δομημένο και εστιασμένο σωστά στο θέμα του κείμενο για τη φιλοσοφία της γιόγκα, τις άσανας (θέσεις), την πραναγιάμα (αναπνευστικές πρακτικές) και τον διαλογισμό. Η Μαρία μοιράζεται με τους αναγνώστες τις ιδιαιτερότητες της ανατομικής, φυσιολογικής και οργανικής ευθυγράμμισης, τονίζοντας τα οφέλη αλλά και τις απαραίτητες προφυλάξεις. Καθοδηγεί τις αναγνώστριες στα διάφορα στάδια της εγκυμοσύνης μέσω μιας υγιεινής ολιστικής πρακτικής, κατάλληλης για τις γυναίκες όλων των επιπέδων προς την πρακτική της γιόγκα. Το βιβλίο της Μαρίας, γεμάτο από πληροφορίες και έμπνευση, αποτελεί ξεχωριστό δώρο για τις μέλλουσες μητέρες: παρουσιάζει τα βαθιά οφέλη της γιόγκα για υγιή εγκυμοσύνη, καλωσορίζοντας έτσι το νεογέννητο σε μια πλούσια και ευημερούσα ζωή στη γη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση θεμελιωδών αρχών και αξιών, που στοχεύουν μεταξύ άλλων στην προάσπιση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε περιόδους «κρίσης», όπως αυτή που συντελέστηκε το 2015 με την άφιξη ενός εκατομμυρίου και πλέον προσφύγων, το θεμελιακό υποβαθρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φάνηκε να κλυδωνίζεται. Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης ως εγγυήτριας των δικαιωμάτων όσων αναζητούν προστασία αμφισβητήθηκε, καθώς η αλληλεγγύη, ο επιμερισμός των ευθυνών και η προσφορά φιλοξενίας δεν προσεγγίστηκαν ούτε προσεγγίζονται εώς σήμερα με τον ίδιο τρόπο από τα κράτη μέλη. Παρότι οι ευρωπαϊκές αξίες εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο ολοένα και περισσότερο, η ερμηνεία τους διαφοροποιείται. Η ελαστικότητα στην απόδοση του ακριβούς νοήματος τους επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει την επίκλησή τους συχνά με ένα ασυμβατο φάσμα πολιτικών. Αυτή την ιδιαιτερότητα επιχειρεί να αναδείξει η παρούσα έκδοση. Υιοθετώντας μια διεπιστημονική προσέγγιση, οι συγγραφείς του τόμου, επιχειρούν να φωτίσουν την αντίφαση μεταξύ του προβεβλημένου αξιακού πλαισίου και της μεταναστευτικής πολιτικής που εξακολουθεί να εφαρμόζεται, τόσο στην Ευρωπαική Ένωση όσο και στην Ελλάδα. Φιλόσοφοι, πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγος, κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, διερευνούν με ένα πρωτότυπο συνδυασμό κοινωνικής επιστημονικής ανάλυσης και νομικής και φιλοσοφικής θεωρίας το θέμα των αξιών και αρχών, στην εφαρμογή πολιτικών φιλοξενίας, υποδοχής, και προστασίας της περιόδου 2015-2021

The book draws on the performance project. The Practice of Democracy/An Analogue Campaign, which ran from 2019-2021 in different European cities. It is written in two parts, interspersed with fragments from the project’s performance score. The introduction sets the theoretical and critical ground for the book, discussing the current crises of politics, democracy, and social imagination across Europe and the Western world, and the way performance relates to these cities. Part I introduces the newly proposed neologism publicing as a term and practice inflecting a new understanding of the relation of art to politics, marking a shift from “relational aesthetics” and “participatory art” to speculative artistic processes that construct public space in ways distinct from the dominant neoliberal ones. Part I further proposes some working principles through which performance might construct more affective experiences of publicness. Part II hosts the voices of people who took part in The Practice of Democracy/An Analogue Campaign, and of other art workers exploring the relation between arts, politics, and democracy. Every contribution makes a concrete suggestion about the way artistic processes might assist the reactivation of democratic practices and the emergence of different social imaginaries.

Παντογράμματα (ή ολοαλφαβητικές προτάσεις): αντιδάνειο που προέρχεται από την αγγλική λέξη pangrams, η οποία δηλώνει προτάσεις που περιέχουν το σύνολο των γραμμάτων ενός αλφαβήτου, τουλάχιστον μια φορά. Αποτελούν έναν εξαιρετικό τρόπο ορθογραφικής παίδευσης και ανάπτυξης λεξιλογίου, και, συνάμα, ένα χρήσιμο εργαλείο ελέγχου και δειγματισμού γραμματοσειρών, ελέγχου εξοπλισμών απεικόνισεις και ανάπτυξης δεξιοτήτων στη γραφή, την καλλιγραφία και την πληκτρολόγηση. Τα παντογράμματα που παρουσιάζονται σε αυτή την έκδοση -κάποια κωμικά, κάποια εικονοπλαστικά, κάποια βαθιά συναισθηματικά και κάποια, άθελά τους, πομπώδη- δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια ενός πρωτοτύπου διαδικτυακού εργαλείου, που αναπτύχθηκε ακριβώς για να διευκολύνει τη συγγραφή τους. Το εργαλείο είναι ελεύθερα διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση: backpacker.gr/pangrams

Απο τα τρία δικαιικά συστήματα που συνέπεσε χρονικά να ισχύουν στην Παλαιστίνη τον 6ο αιώνα, το επίσημο ελληνορωμαϊκό, το τοπικό εθιμικό και το ιουδαικό, το μεν πρώτο είναι ευρύτατα γνωστό και με μεγάλη εμβέλεια ενώ το δεύτερο, σαφώς περιορισμένης διάδοσης, τα τελευταία χρόνια έχει ήδη αποτελέσει αντικείμενο μελέτης.Το τρίτο όμως, το αρχαιότερο όλων στην απόδοση του στα δυο Ταλμούδ, παλαιστινιακό και βαβυλωνιακό, παραμένει σχεδόν άγνωστο στον ελληνικό χώρο, ακόμη και για τους Εβραίους συμπολίτες μας- πιθανότατα λόγω της κειμενικής του έκτασης, της δύσκολής διατύπωσης του ίσως και μια κάποιας φοβικής αντιμετώπισής του που δεν ενθαρρύνει την προσέγγισή του παρά μόνο απο ειδικούς μελετητές. Πέρα όμως απο τον κύριο θρησκευτικό χαρακτήρα τους, στα δυο Ταλμούδ καθορίζεται ο αποδεκτός σύμφωνα με το Νόμο καθημερινός τρόπος ζωής και συμπεριφοράς των Εβραίων.Περιλαμβάνονται, πλην άλλων, ζητήματα οργάνωσης των χώρων κατοίκησης, κοινοτικών και ιδιωτικών, οι επαγγελματικές δραστηριότητες; τους, πολιτιστικές αξίες και ευαισθησίες τους όπως και οι υπάρχουσες εντάσεις στις σχέσεις τους με τους άλλους, ομόθρησκους και αλλόθρησκους.Αυτά τα θέματα επιλέχθηκαν να εξεταστούν ως έκφραση ενός ιδιαίτερου γειτονικού δικαίου προσαρμοσμένου στις ταλμουδικές οδηγίες.Με την παράθεση σχετικών ρυθμίσεων προβλεπόμενων απο τα άλλα δικαιικά συστήματα, ελληνορωμαϊκό και εθιμικό, όπου και όταν υπάρχει θεματική σύμπτωση, αναδεικνύονται και οι μεταξύ τους συγκλίσεις και αποκλίσεις.

«Η μουσική, μικρέ», είπε στρέφοντας το βλέμμα του στο απορημένο δικό μου βλέμμα, «ναι, η μουσική, Νίκο, μας πήγαινε και μας έφερνε, και συνεχίζει να μας πηγαίνει και να μας φέρνει, όσους έχουμε απομείνει -ή να πω: ξεμείνει;-, ξέρω κι εγώ, τέλος πάντων, τα τραγούδια, η μουσική, και ο κινηματογράφος, και κάποια βιβλία.Ήμασταν παιδία του βινυλίου, του σελιλόιντ, και του χαρτιού».