Γιορτές. Γιατί κάποιοι άνθρωποι τις βλέπουν σαν φασαρία ενώ άλλοι τις προσμένουν με λαχτάρα και τις οργανώνουν με χαρά; Ονομαστικές γιορτές, γενέθλια, εθνικές, δανεισμένες από χώρες του εξωτερικού, θρησκευτικές. Γιορτάζουν οι άνθρωποι σήμερα; Οι ήρωες του βιβλίου αγαπούν τις γιορτές –ή έτσι λένε– και νοηματοδοτούν τον χρόνο τους με βάση τις γιορτές στο ημερολόγιο. Όμως το 2019 είναι η χρονιά που δεν γιορτάζει κανείς τους. Η μόνη που κάνει πάρτι είναι η πραγματικότητα. Ίσως οι γιορτές είναι οι άνθρωποί μας. Ίσως οι γιορτές είναι η νιότη μας. Ίσως οι γιορτές είναι η αγάπη και το μοίρασμά της. Η Στέφη μαθαίνει πολλά το 2019. Αρκετά απ’ αυτά δεν θα ήθελε να τα μάθει. Το ίδιο και οι άνθρωποι που αγαπάει. Μεγαλώνουν σε μια Ελλάδα που νοσεί, μια Αθήνα που φλέγεται, μια χρονιά που παίρνει χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Ας επιβιώσει όποιος γιορτάζει καλύτερα. Ας επι-βιώσει όποιος καταφέρει να γιορτάζει και στο τίποτα.

Είκοσι πέντε διηγήματα, που τα συνέχει η τρυφερή ματιά στον κόσμο. Αναπάντεχες διαδρομές, μικρές ή μεγάλες μετατοπίσεις, νήματα μνήμης, χρώματα, ήχοι, γεύσεις και μυρωδιές ζωής. Ιστορίες ανθρώπων, αλλά και ζώων και πραγμάτων, που συχνά μοιάζουν έμψυχα.Γυναίκες και άντρες κουβαλούν τις αποσκευές της καθημερινότητάς τους, με τα συναισθήματα, τα διλήμματα, τις συγκρούσεις, τις αντιφάσεις τους, τα μυστικά τους. Αφηγήματα που κορφολογούν μικρές και μεγάλες στιγμές, αναδεύουν μνήμες, έρωτες, οικογενειακές σχέσεις, στάσεις και αξίες ζωής, σχηματίζοντας το ψηφιδωτό της ανθρώπινης περιπέτειας. Εξιστορήσεις σύγχρονες και παλιές, στιγμές της Ιστορίας, προσφυγικές πορείες, το παρελθόν και το μέλλον σε μια σφιχτή χειραψία ζωής. Ρεαλιστικές αφηγήσεις σε πρώτο, δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο, με κάποιες αποκλίσεις προς το υπερβατικό, με μια στοχαστική γραφή, αναδεικνύουν την πολυμορφία των φωνών και των ανθρώπινων συναισθημάτων. Διηγήματα φτιαγμένα από ποικίλα υλικά και διαφορετικούς τόνους εκπέμπουν μια λεπτή, διάχυτη μυρωδιά, ένα άρωμα ανθρωπιάς και ψυχικής θέρμης.

Η Καρίνα έχει εκδώσει το πρώτο της βιβλίο, δυσκολεύεται όμως να ξεκινήσει τη συγγραφή του δεύτερου. Ο Παύλος Μ., ένας καταξιωμένος λογοτέχνης που ζει απομονωμένος στο σπίτι του, την καλεί να συγκατοικήσουν και από κοινού να γράψουν το επόμενο βιβλίο τους. Εκείνη δέχεται. Η συμβίωση τους ξεκινά, παρέα με τον Ρατ, έναν γάτο που δεν νιαουρίζει ποτέ. Πόσα αποκαλύπτουμε για τη ζωή μας μιλώντας για αυτή; Αφηγούμαστε τις ιστορίες μας για να τις μοιραστούμε ή για να τις αφήσουμε πίσω; Τι είναι αλήθεια και τι φανταστικό στην ανάμνηση; Ο Παύλος και η Καρίνα θα δημιουργήσουν μια νέα ιστορία, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ. «Όταν οι νεκροί διοργανώνουν πάρτι, οι παρευρισκομένοι μου ζητούν κάθε φορά να πω την ίδια ιστορία, δηλαδή το πως πέθαινα.Δεν είναι παράξενο που συμβαίνει αυτό γιατί ο τρόπος που χάθηκα είναι παγκοσμίως γνωστός, δεν ρουφάει κάθε μέρα η Γη ανθρώπους ενώ έχουν ξαπλώσει για έναν απογευματινό υπνάκο, ούτε τους καταβροχθίζει με αποτέλεσμα να μη βρεθεί ποτέ το πτώμα τους. Όμως εγώ κουράστηκα να ζω και να ξαναζώ τον θάνατό μου. Πολύ θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι άλλο, κάτι που ακόμα ζεσταίνει κάθε κύτταρό μου.» 

Έντεκα διηγήματα για έντεκα διαφορετικά σημεία επαφής.Σημεία όπου δύο άνθρωποι αγγίχτηκαν, προκάλεσαν, ενόχλησαν, θεράπευσαν, ανακούφισαν. Σημεία όπου η ανάγκη για εγγύτητα νίκησε οποιαδήποτε άλλη ανάγκη και ανέδειξε την επαφή ως πρώτο και τελευταίο καταφύγιο της ανθρώπινης φύσης. «Τότε σηκώθηκες και μου έριξες ένα γερό χαστούκι. Πιο τρυφερό κι απο χάδι». «Τους έσφιγγε τις παλάμες. Αν μ' αφήσετε κι εσείς, θα πέσω» «Με πλησίασε και έγειρε προς το αριστερό μου αυτί. Η ανάσα, ζεστή, με πάγωσε». «Το αριστερό της χέρι τον αγκάλιαζε. Για λίγο δεν ήξερε αν έχει παιδί ή άντρα στην αγκαλιά της, αλλά δεν είχε σημασία». «Τέντωσα την πλάτη μου προς το μέρος της, νομίζοντας πως θέλει να με φιλήσει. Αντ' αυτού μου έφτιαξε τη φράντζα και τακτοποίησε τις τούφες πίσω από το αυτί μου». 

Διαρκείς σεισμοί με επίκεντρα στον θαλάσσιο χώρο του Καρπαθίου Πελάγους οδηγούν το Εθνικό Κέντρο Φυσικών Καταστροφών στην απόφαση να εγκαταστήσει σε νησίδες της περιοχής φορητούς σεισμογράφους για την παρακολούθηση του φαινομένου. Ο σεισμολόγος Ραφαήλ Γκιουρέλης αναλαμβάνει να εγκαταστήσει τους σεισμογράφους και γι αυτόν τον σκοπό επιστρατεύεται το φαρόπλοιο του Πολεμικού Ναυτικού Καραβόγιαννος. Στο Καρπάθιο, ο Καραβόγιαννος αντιμετωπίζει «εξωπραγματικές καταστάσεις»:τη συνάντηση με μια τουρκική κορβέτα που τη «βυθίζει» κατα λαθος, την ανάδυση ενός νέου νησιού ως αποτέλεσμα των σεισμών, τους Αφρικανούς «τουρίστες»...Πρόκειται για μια «σατιρική δυστοπία» του άμεσου μέλλοντός μας.

1941. Σε μια μικρή πόλη της κατεχόμενης Τσεχοσλοβακίας ένα δεκατριάχρονο εβραιόπουλο θα διαφύγει από το πεπρωμένο της φυλής του, βρίσκοντας καταφύγιο σε μια σοφίτα που είναι ολόκληρη μια ξεχασμένη βιβλιοθήκη με χιλιάδες πολυκαιρισμένα βιβλία. Εκεί θα περάσει το υπόλοιπο του Πολέμου, διαβάζοντας ασταμάτητα, με το πνεύμα του να μπολιάζεται από το πλήθος των αναγνωσμάτων που ο προηγούμενος κάτοικος, παλιός επαναστάτης, είχε κατά τη διάρκεια του περιπετειώδους βίου του συλλέξει. Μέσα απ’ τη σοφίτα, ο Γιόσουα, έχοντας δυο φίλους σαν αποστόλους, κοινωνεί στους νέους της πόλης τις ανατρεπτικές ιδέες που τα τόσα αναγνώσματα του εμφύσησαν, σπέρνοντας τον σπόρο της ανυπακοής, της αμφισβήτησης, της ανταρσίας και προσκαλώντας τους να εποικίσουν την πραγματικότητα με μυριάδες παράφορους οραματισμούς, δίνοντας μορφή και περιεχόμενο στην Ουτοπία…... Βιβλία… Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουνε τι κρύβει ετούτη η λέξη. Οι περισσότεροι δεν ανοίγουν ούτε ένα στη ζωή τους, άλλοι τα έχουνε για να σκοτώνουνε την ώρα τους, λίγοι είναι οι μυημένοι, αυτοί που ξέρουν πόση μαγεία μα και πόσο κίνδυνο κρύβει αυτή η απλή πράξη, να παίρνεις ένα βιβλίο στα χέρια σου κι ανοίγοντάς το να αρχίζεις να διαβάζεις… Δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος όταν στην τελευταία του σελίδα θα έχεις φτάσει, σαν το ποτάμι του Ηρακλείτου είναι κι αυτά, ούτε και το βιβλίο θα ’ναι πια το ίδιο, κάθε αναγνώστης το γεμίζει με καινούργιες σημασίες…

Η Λένη είναι μια γυναίκα της ελληνικής επαρχίας που ζει μόνη και βιοπορίζεται απο τη γη της. Οι ισορροπίες της ζωής της διαταράσσονται όταν ο καινούργιος ιδιοκτήτης του όμορου χωραφιού ισχυρίζεται ότι η μηλιά, που η Λένη θεωρεί δική της και όριο ανάμεσα στα δυο χωράφια, ανήκει στο δικό του χωράφι. Η Λένη δεν διαπραγματεύεται τη μηλιά της, όχι μόνο γιατί αποτελεί σύμβολο της οικογενειακής της ιστορίας, αλλά κυρίως γιατί στις ρίζες της γεννήθηκε και θάφτηκε το μυστικό της.Τρία πρόσωπα υφαίνουν την ίδια ιστορία σε έναν τόπο όπου οι άντρες έχουν πάψει πια να έχουν ονόματα.

Ένας νεαρός ηθοποιός πραγματοποιεί το όνειρο της ζωής του όταν καταφέρνει να προσληφθεί σε μια πολύ σημαντική παραγωγη. Όμως τα πράγματα ζορίζουν, γιατί πρέπει να παίξει φορώντας θεατρική μάσκα και του είναι αδύνατον να «βγάλει» τον ρόλο. Σε κατάσταση κρίσης αποφασίζει να κολλήσει τη μάσκα πάνω στο πρόσωπό του με ισχυρές κόλλες, πιστεύοντας ότι σε κάνα δυο μέρες οι κόλλες θα ξεθυμανουν. Ωστόσο, η μασκα δεν πέφτει...Ένα ψυχολογικό θρίλερ για τις δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής που κρύβουμε μέσα μας.

Δώδεκα πραγματικές ιστορίες ψυχοθεραπείας από την οπτική γωνία του ψυχοθεραπευόμενου. Τρεις άντρες και έξι γυναίκες από 35 έως 75 ετών καταθέτουν την εμπειρία τους στη συγγραφέα, οποία τους υποδύεται και αφηγείται τα πάθη τους σε α΄ ενικό πρόσωπο. Τρεις απ’ τις δώδεκα ιστορίες είναι οι δικές της. Απελπισία και ελπίδα, οδύνη και χιούμορ, μπλέκονται και πλέκουν το ανθρώπινο αδιέξοδο. Ψυχαναλυτική, λακανική, ραϊχική, συμπεριφορική, γνωσιακή, συστημική ψυχοθεραπεία και γκεστάλτ, διαφορετικές σχολές και κοινοί τόποι. Μια απόπειρα να ειπωθεί η ψυχοθεραπευτική εμπειρία από την άλλη πλευρά. Ιστορίες και στιγμιότυπα απ’ την ανάποδη.

Πήρε το μονοπάτι για τον δρόμο και το αμάξι της. Ανεβαίνοντας το μονοπάτι γύρισε πίσω να κοιτάξει και συνειδητοποίησε πως το ύψωμα έβλεπε καλύτερα προς τον κάβο. Κοντοστάθηκε. Άφησε κάτω την τσάντα της κι ανέβηκε σ' ένα δύσμορφο βράχο. Μισόκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να διακρίνει στις ρυτίδες της θάλασσας κάποια αλλαγή, κάτι να επιπλέει, τίποτε. Ο αέρας σφύριζε μονότινα στ΄ αυτιά της.Στα βράχια θα είναι. Εκεί θα τον βρούμε. Στα βράχια να ξεκουράζεται ή να γυρνάει τώρα που έφεξε κόντρα στο ρέμα προς τη παραλία. Θα κοιτάω περισσότερο τα βράχια. Άσε τ΄ανοιχτά. Παράτα τα. Τυφλώνεσαι, δεν έχει νόημα. Αν είναι στ΄ανοιχτά, δεν θα είναι ζωντανός. Δεν έχει δουλειά στ΄ανοιχτά. Δίπλα στα βράχια πάντα ψαρεύει. Θα τον βρούμε. Μέχρι να φτάσουμε στην παραλία, θα τον βρούμε. 

Αρχές της δεκαετίας του 1950, σ' ένα χωριό της κρητικής ενδοχώρας, ένα νεαρό αγόρι ανακαλύπτει, στην κηδεία κάποιου συγγενή του, πως έχει την ικανότητα να ακούει τις σκέψεις των νεκρών. Κανείς δεν τον πιστεύει αρχικά, όταν όμως αποδεικνύει δημόσια το αληθές των ισχυρισμών του, ένας θείος του, συνειδητοποιώντας τις δυνατότητες οικονομικής εκμετάλλευσης που ανοίγονται μπροστά τους, τον πείθει να φύγουν απ' το χωριό και ν' αρχίσουν να περιοδεύουν στα χωριά του κάμπου προσφέροντας τις υπηρεσίες τους σαν «διερμηνείς των πεθαμένων». Απο χωριό σε χωριό κι από κηδεία σε κηδεία, κάθε νεκρός διηγείται την δική του ιστορία, φανερώνει τα δικά του μυστικά και δίνει τις δικές του απαντήσεις στον γρίφο της ύπαρξης? μόνο που οι νεκροί λένε πάντα την αλήθεια, και οι ζωντανοί δεν θέλουνε αλήθειες να ακούσουν.. «Η επόμενη ήταν Κυριακή και, όπως έκαναν πάντα, είχαν κινήσει πρωί πρωί με τη μητέρα του και την αδερφή του για την εκκλησία. Φυσικά, τα χθεσινά γεγονότα στην κηδεία της γρια-Ξώφαινας είχαν διαδοθεί απο στόμα σε στόμα και αποτελούσαν το κύριο θέμα συζήτησης σ' ολόκληρο το χωριό. Στον δρόμο για τον Αϊ-Γιώργη, αλλά και μέσα στην εκκλησία, όταν άναψε το κερί κι έπειτα που στάθηκε μπροστά απ' το ιερό μαζί με τους άλλους άντρες, τα βλέμματα όλων στρέφονταν επάνω του δίχως ίχνος κορoϊδίας πια, αλλά φορτισμένα με ανησυχία, δέος ή φόβο, ενώ τα χείλη τους ψιθύριζαν την ώρα που απο μπροστά τους περνούσε: "Μιλάει με τους νεκρούς!", "Ακούει τους πεθαμένους!"».