«Η δημοκρατία», καταλήγει το βιβλίο, «είναι ένα ιδιαίτερο πολίτευμα, μια αγωνιστική αξίωση αλλά και μια συνολική στάση που προσδιορίζει χαρακτήρες και καθημερινές πρακτικές».Ως τέτοια είναι διαρκώς σε σύγκρουση με ό,τι την αποσταθεροποιεί ή την αποδομεί. Ο λόγος της, εκείνος που χαρακτηρίζει δημοκρατικές πολιτικές, δημοκρατικές συμπεριφορές αλλά και δημοκρατικές προσωπικότητες, υφίσταται τις συνέπειες του ρευστού ορισμού και της διαρκούς αμφισβήτησής της. Στη διαρκή αυτή αναδιοργάνωση του δημοκρατικού λόγου ενόψει όσων έχει να αντιπαλέψει, έννοιες, σχήματα αλλά και πρακτικές παίρνουν νέες σημασίες ή και εντάσσονται σε νέο πλαίσιο. Ο πληθωρισμός των αναφορών στη δημοκρατία –όπως και εκείνος των καταγγελιών φασιστικών δράσεων– συνοδεύει μια στρατηγική αποδυνάμωσης των δημοκρατικών αξιώσεων, συρρίκνωσής τους σε κοινούς τόπους. Η κίνηση αυτή σηματοδοτεί την απειλητική εξάπλωση και αποδοχή του μεταφασιστικού λόγου που, ως «απλώς» ακροδε-ξιός, επανεμφανίζεται σε όλη την Ευρώπη με ισχυρά πολιτικά και κοινωνικά ερείσματα.

Θελήσαμε να καταγράψουμε τη δύναμη και την επιθυμία των ανθρώπων, που περπατούσαν μέσα στις λάσπες, σε μια αναμονή δίχως τέλος, λένε η Μαρία Κουρκούτα και η Νίκη Γιάνναρη για την εμπειρία της ταινίας τους Φαντάσματα πλανιούνται πάνω από την Ευρώπη. Πρόκειται για ντοκυμαντέρ που γυρίστηκε τον Χειμώνα του 2016 στην Ειδομένη, όταν μετανάστες και πρόσφυγες βρέθηκαν για μήνες ακινητοποιημένοι περιμένοντας να περάσουν τα σύνορα με κάθε κόστος. Το βιβλίο περιλαβάνει το ποίημα της Νίκης Γιάνναρη που ακούγεται στην ταινία και το δοκίμιο του Ζωρζ Ντιντί-Ουμπερμάν που γράφτηκε με αφορμή το ποίημα αυτό. Πρόκειται για έναν στοχασμό, φιλοσοφικό και πολιτικό, γύρω από τους παρίες, τους απάτριδες, τους μετανάστες, αυτούς που περνούν τους τοίχους. «Από που πηγάζει η δύναμη των εικόνων; Ίσως από εκεί όπου αντλούν τη δύναμή τους της γης οι κολασμένοι: από τη δύναμη να περνούν παρ' όλα αυτά. Οι εικόνες είναι πεπρωμένο με την έννοια ότι φέρουν μια μνήμα ανθεκτική».

Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας κοινωνικής αλλαγής. Αυτός ο “μεγάλος μετασχηματισμός” όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δεν έχει ιστορικό προηγούμενο· είναι ανοιχτός στο μέλλον. Από τη μία ενισχύονται αυταρχικά, συντηρητικά και οπισθοδρομικά ρεύματα ενώ από την άλλη αναπτύσσονται εναλλακτικές, προοδευτικές επιλογές. Το ποια κατεύθυνση θα πάρει η κοινωνική αλλαγή θα καθοριστεί εν τέλει από κοινωνικές συγκρούσεις και πολιτικές αποφάσεις. Μπορεί ένας κοινωνικός και οικολογικός μετασχηματισμός να πραγματοποιηθεί εντός του καπιταλισμού; Ή μήπως είναι απαραίτητο να αναζητηθούν νέοι δρόμοι πέρα από τον καπιταλισμό προκειμένου να αποφευχθεί μια οικολογική και κοινωνική καταστροφή. Αναζητώντας απαντήσεις σε αυτά τα πιεστικά ερωτήματα οι συγγραφείς του τόμου εξετάζουν κριτικά τις προτάσεις για ένα νεοσοσιαλιστικό κοινωνικό και οικολογικό μετασχηματισμό.

The present work is a critical description and evaluation of deconstructive double reading that Jacques Derrida applies to certain texts of the philosophical tradition to demonstrate the way in which fundamental binary hierarchical oppositions of Western thought are undone, displaced or deconstructed by the very text in which they are inscribed.The first part of this book presents deconstruction as a double reading. The first reading – what Derrida names “doubling commentary” – reproduces or “reduplicates” the authorial or textual intention (the “vouloir-dire”) of a given text in order to deconstruct it during the second or “critical reading”. The first part of the book focuses on the way that deconstructive double reading is executed. The second part then clarifies these issues by means of rigorous examination of a crucial example of Derrida’s deconstructive reading, namely that of Jean-Jacques Rousseau’s Essay on the Origins of Languages and the Confessions in Of Grammatology. In addition to arguing that for Derrida deconstruction is a double reading, a double process, the book makes the critical claim that there is tension or even contradiction between those two distinct gestures which constitute deconstructive reading.

Η ανθρώπινη διαδικασία δημιουργίας ξεκινά, με τρόπο θαυμαστό, στο υγρό περιβάλλον της μήτρας. Η γιόγκα αποτελεί μια αρχαία και εξελικτική τέχνη, η οποία αποκαλύπτει το εγγενές σχέδιο στο οποίο βασίζεται η ζωή και μας ενθαρρύνει στην αναζήτηση μας για υγιές σώμα και υγιή νου.Η συγγραφέας και δασκάλα γιόγκα Μαρία Χρυσοχεράκη, στο βιβλίο της Γιόγκα για την εγκυμοσύνη, ξεδιπλώνει ένα λεπτομερές, δομημένο και εστιασμένο σωστά στο θέμα του κείμενο για τη φιλοσοφία της γιόγκα, τις άσανας (θέσεις), την πραναγιάμα (αναπνευστικές πρακτικές) και τον διαλογισμό. Η Μαρία μοιράζεται με τους αναγνώστες τις ιδιαιτερότητες της ανατομικής, φυσιολογικής και οργανικής ευθυγράμμισης, τονίζοντας τα οφέλη αλλά και τις απαραίτητες προφυλάξεις. Καθοδηγεί τις αναγνώστριες στα διάφορα στάδια της εγκυμοσύνης μέσω μιας υγιεινής ολιστικής πρακτικής, κατάλληλης για τις γυναίκες όλων των επιπέδων προς την πρακτική της γιόγκα. Το βιβλίο της Μαρίας, γεμάτο από πληροφορίες και έμπνευση, αποτελεί ξεχωριστό δώρο για τις μέλλουσες μητέρες: παρουσιάζει τα βαθιά οφέλη της γιόγκα για υγιή εγκυμοσύνη, καλωσορίζοντας έτσι το νεογέννητο σε μια πλούσια και ευημερούσα ζωή στη γη.

Με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου των Francois Ansermet και Pierre Magistretti, με τίτλο «Τα ίχνη της εμπειρίας. Νευρωνική πλαστικότητα και η συνάντηση της βιολογίας με την ψυχανάλυση», ψυχαναλυτές και νευροεπιστήμονες συζητούν και σχολιάζουν θέματα που πραγματεύεται ο αναδυόμενος επιστημονικός κλάδος της Νευρο-ψυχανάλυσης. Η Μονογραφία περιέχει μια ανασκόπηση των σχέσεων της ψυχανάλυσης με τις νευροεπιστήμες και επισημαίνεται η ανάγκη να διατηρηθούν οι ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου / πεδίου έρευνας ώστε να μην υπάρξει ‘σύγχυση γλωσσών’. Τομείς δι-επαφής νευροεπιστήμης και ψυχανάλυσης που τονίζονται ιδιαίτερα στη Μονογραφία είναι: •Τα μνημονικά ίχνη, οι πολλαπλές εγγραφές της μνήμης, η μεταλλακτικότητα του ψυχισμού, η νευρωνική πλαστικότητα και τα όριά τους •ο πόνος που προκύπτει από σωματική βλάβη, ο ψυχικός πόνος, η μετατόπιση από το σωματικό πεδίο στο ψυχικό και αντιστρόφως •η έμφαση σε μεταβατικές διεργασίες που συμβάλλουν στην ψυχοσωματική ενότητα και στη σχέση με το περιβάλλον •αναφορές στις πρώιμες λειτουργίες και εγγραφές, σε σύνδεση με τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο •η μίμηση στη νεογνική περίοδο, οι κατοπτρικοί νευρώνες και ο ρόλος της αντίληψης στην αρχή της ζωής - κατά το προλεκτικό στάδιο. Ο τρόπος που η ψυχαναλυτική εργασία μπορεί να ανακουφίσει ασθενείς με αφασία, με πρώιμα τραύματα, με σωματικά άλγη, αυτο-καταστροφικές πράξεις κλπ., περιγράφεται στα άρθρα της Μονογραφίας με κλινικά παραδείγματα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση θεμελιωδών αρχών και αξιών, που στοχεύουν μεταξύ άλλων στην προάσπιση της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε περιόδους «κρίσης», όπως αυτή που συντελέστηκε το 2015 με την άφιξη ενός εκατομμυρίου και πλέον προσφύγων, το θεμελιακό υποβαθρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φάνηκε να κλυδωνίζεται. Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης ως εγγυήτριας των δικαιωμάτων όσων αναζητούν προστασία αμφισβητήθηκε, καθώς η αλληλεγγύη, ο επιμερισμός των ευθυνών και η προσφορά φιλοξενίας δεν προσεγγίστηκαν ούτε προσεγγίζονται εώς σήμερα με τον ίδιο τρόπο από τα κράτη μέλη. Παρότι οι ευρωπαϊκές αξίες εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο ολοένα και περισσότερο, η ερμηνεία τους διαφοροποιείται. Η ελαστικότητα στην απόδοση του ακριβούς νοήματος τους επέτρεψε και συνεχίζει να επιτρέπει την επίκλησή τους συχνά με ένα ασυμβατο φάσμα πολιτικών. Αυτή την ιδιαιτερότητα επιχειρεί να αναδείξει η παρούσα έκδοση. Υιοθετώντας μια διεπιστημονική προσέγγιση, οι συγγραφείς του τόμου, επιχειρούν να φωτίσουν την αντίφαση μεταξύ του προβεβλημένου αξιακού πλαισίου και της μεταναστευτικής πολιτικής που εξακολουθεί να εφαρμόζεται, τόσο στην Ευρωπαική Ένωση όσο και στην Ελλάδα. Φιλόσοφοι, πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγος, κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, διερευνούν με ένα πρωτότυπο συνδυασμό κοινωνικής επιστημονικής ανάλυσης και νομικής και φιλοσοφικής θεωρίας το θέμα των αξιών και αρχών, στην εφαρμογή πολιτικών φιλοξενίας, υποδοχής, και προστασίας της περιόδου 2015-2021

Μεγάλα ιστορικά φαινόμενα αφήνουν με ακρίβεια τα σημάδια τους στην υποδομή και υπάρχει τρόπος να τα διαβάσει κανείς. Σε αυτό το βιβλίο η ανθρωπολογική προσέγγιση, μέσω της μελέτης ενός δρόμου 29 χιλιομέτρων στην Αλβανία, έρχεται να διαφωτίσει πολύπλοκα ιστορικά φαινόμενα, όπως η χάραξη των ευρωπαϊκών συνόρων, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η σύγχρονη μετανάστευση και οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μια από τις πρώτες εθνογραφικές μονογραφίες της λεγόμενης υποδομιακής στροφής που λαμβάνει χώρα στην ανθρωπολογία τα τελευταία χρόνια. Ο κύριος τόπος της παρούσας εθνογραφικής έρευνας, αλλα και κύριο υλικό υποκείμενο της, είναι ο μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος που συνδέει την Αλβανία με την Ελλάδα. Πρόκειται όμως για κάτι περισσότερο από μια εθνογραφία επί του δρόμου είναι μια ανθρωπολογία του δρόμου. Εστιάζοντας στη Αλβανία, μια απο τις λιγότερο ερευνημένες χώρες της Ευρώπης, αυτό το βιβλίο παρέχει μοναδική γνώση για τις πολιτικές και πολιτισμικές διαδικασίες που έλαβαν χώρα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο σε όλη την ήπειρο. Ταυτόχρονα, όμως, διερευνά καινοτόμα κλασικές ανθρωπολογικες και κοινωνιολογικές κατηγορίες ανάλυσης όπως η οικία, η πόλη και η συγγένεια με άμεση συνάρτηση με την υποδομή. Μια τέτοια προσέγγιση που περιλαμβάνει την υποδομή θέτει σε νέες εμπειρικές διαστάσεις και νέα θεωρητική κλίμακα έννοιες-κλειδιά της κοινωνικής επιστήμης, τις οποίες τελικά η υποδομή ανανεώνει.

The book draws on the performance project. The Practice of Democracy/An Analogue Campaign, which ran from 2019-2021 in different European cities. It is written in two parts, interspersed with fragments from the project’s performance score. The introduction sets the theoretical and critical ground for the book, discussing the current crises of politics, democracy, and social imagination across Europe and the Western world, and the way performance relates to these cities. Part I introduces the newly proposed neologism publicing as a term and practice inflecting a new understanding of the relation of art to politics, marking a shift from “relational aesthetics” and “participatory art” to speculative artistic processes that construct public space in ways distinct from the dominant neoliberal ones. Part I further proposes some working principles through which performance might construct more affective experiences of publicness. Part II hosts the voices of people who took part in The Practice of Democracy/An Analogue Campaign, and of other art workers exploring the relation between arts, politics, and democracy. Every contribution makes a concrete suggestion about the way artistic processes might assist the reactivation of democratic practices and the emergence of different social imaginaries.

Πήρε το μονοπάτι για τον δρόμο και το αμάξι της. Ανεβαίνοντας το μονοπάτι γύρισε πίσω να κοιτάξει και συνειδητοποίησε πως το ύψωμα έβλεπε καλύτερα προς τον κάβο. Κοντοστάθηκε. Άφησε κάτω την τσάντα της κι ανέβηκε σ' ένα δύσμορφο βράχο. Μισόκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να διακρίνει στις ρυτίδες της θάλασσας κάποια αλλαγή, κάτι να επιπλέει, τίποτε. Ο αέρας σφύριζε μονότινα στ΄ αυτιά της.Στα βράχια θα είναι. Εκεί θα τον βρούμε. Στα βράχια να ξεκουράζεται ή να γυρνάει τώρα που έφεξε κόντρα στο ρέμα προς τη παραλία. Θα κοιτάω περισσότερο τα βράχια. Άσε τ΄ανοιχτά. Παράτα τα. Τυφλώνεσαι, δεν έχει νόημα. Αν είναι στ΄ανοιχτά, δεν θα είναι ζωντανός. Δεν έχει δουλειά στ΄ανοιχτά. Δίπλα στα βράχια πάντα ψαρεύει. Θα τον βρούμε. Μέχρι να φτάσουμε στην παραλία, θα τον βρούμε. 

«Η πρωτοτυπία της μελέτης έγκειται στο ότι θέτει στο επίκεντρο της τη σκέψη του Λεφέβρ για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα ως συνδετικό στοιχείο όλου του έργου του συμπλέκοντάς το με τη σύγχρονη, κριτική, κοινωνική θεωρία. Σκοπός της είναι να αναδείξει το πώς η σκέψη του μπορεί να συμβάλλει γενικότερα στη δημοκρατική θεωρία και ειδικότερα στη σημερινή συζήτηση για την υπέρβαση των προβλημάτων της δημοκρατίας και της εξασθένησης των δικαιωμάτων. Η μελέτη προσφέρει πρώτον, μία νέα ανάγνωση, μια ολιστική ματιά στο έργο του Λεφέβρ που αναδεικνύει τη συμβολή του στην κοινωνική φιλοσοφία του πολιτικού, πέρα από την αναγνωρισμένη σημασία του έργου του για τον αστικό χώρο και την καθημερινή ζωή. Γι’ αυτό το σκοπό διατρέχει σχεδόν το σύνολο του corpus του, συμπεριλαμβάνοντας και έργα του στα οποία δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα ιδιαίτερη σημασία. Τέτοια είναι τα έργα που έγραψε ο Λεφέβρ τη δεκαετία του ’30 για τη μυστικοποίηση της συνείδησης και την αλλοτρίωση ή οι ανθολογίες του για τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Χέγκελ, καθώς επίσης εκείνα για τη σωματικότητα και τη διαφορά που δημοσιεύτηκαν μετά τη δεκαετία του ’70.Δεύτερον, συγκροτεί την εκδοχή της κριτικής κοινωνικής θεωρίας του Λεφέβρ για τη δημοκρατία. Ξεκινά με το να εκθέσει και να εμβαθύνει στις θεωρητικές προκείμενές του, στο πώς δηλαδή συνθέτει τον εγελιανό μαρξισμό με τον ανθρωπισμό και τον ουτοπικό ρομαντισμό. Συνεχίζει σχεδιάζοντας τον εννοιολογικό χάρτη της δημοκρατίας που αποτυπώνει τη διαλεκτική δυναμική της. Αναλύει αφενός την πολιτική αλλοτρίωση και τη μυστικοποίηση του κράτους, και αφετέρου τη συγκρότηση της κοινωνίας των πολιτών στη νεωτερικότητα, αποτιμώντας τις ιστορικές εκφάνσεις της και το αποτύπωμά τους στη χρονικότητα και τη σωματικότητα.»

Στο επίσημο βιογραφικό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται στα βάσανα που τράβηξε από μωρό την περίοδο της δικτατορίας, στη βράβευση του από το Αμερικανικό Κολλέγιο και το Χάρβαρντ, στην επιστημονική ειδίκευσή του σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων, στη δεκαετή επιτυχημένη σταδιοδρομία στον ιδιωτικό τομέα, και τελικά στην πολιτική του σταδιοδρομία με εφόδιο τις σπουδές του και τις αξίες του φιλελευθερισμού, του πατριωτισμού και του ευρωπαϊκού ιδεώδους.Η μελέτη του πλήθους των στοιχείων που προκύπτουν από την έρευνα των δικών του ντοκουμέντων δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα , τόσο για την προσωπική του επιστημονική και πολιτική διαδρομή, όσο και για τις πραγματικές πολιτικές θέσεις που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια, με στόχο πάντα την ανάδειξή του στην πολιτική κορυφή.Αυτή τη διαδρομή εξιστορεί τούτο το βιβλίο. Κι αυτή την εικόνα επιχειρεί να ελέγξει, στηριγμένο σε ντοκουμέντα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.