Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται μία από τις πιο σημαντικές πηγές του συστήματος Στανισλάφσκι: την πρακτική και τη φιλοσοφία της Γιόγκα. Ο Σεργκέι Τσερκάσκι αντλεί με προσοχή στοιχεία για τη Γιόγκα στα γραπτά του Στανισλάφσκι από διαφορετικές περιόδους και αναλύει κρυφές αναφορές που δεν εξηγούνται από τον ίδιο τον Στανισλάφσκι εξαιτίας της λογοκρισίας στην εποχή του. Παρέχονται ζωντανά παραδείγματα εκπαίδευσης ηθοποιών με βάση τη Γιόγκα, από τις πρόβες του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας και των πολλών εργαστηρίων που διεύθυνε ο Στανισλάφσκι.Η έρευνα του Τσερκάσκι επικεντρώνεται στη συγκριτική ανάγνωση του συστήματος Στανισλάφσκι και των βιβλίων του γιόγκι Ραματσαράκα, τα οποία αποτέλεσαν βασική πηγή για τον ιδρυτή του Συστήματος. Αντίστοιχα, ο συγγραφέας αναλύει στοιχεία του Συστήματος με βάση τις αρχές της Γιόγκα.Η ευρεία ανάλυση του Τσερκάσκι οδηγεί σε νέες και ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις για τον μεγάλο Ρώσο δάσκαλο του θεάτρου και, επιπλέον, αποκαλύπτει τον βαθμό στον οποίο εκείνος «προήγγειλε» σύγχρονες ανακαλύψεις στη νευροβιολογία και τη γνωστική επιστήμη.Σε αυτό το βιβλίο ο Τσερκάσκι ενεργεί ως ερευνητής, ιστορικός, σκηνοθέτης θεάτρου και έμπειρος δάσκαλος υποκριτικής. Υποστηρίζει ότι περίπου το σαράντα τοις εκατό των βασικών ασκήσεων σε οποιοδήποτε πρόγραμμα εκπαίδευσης ηθοποιών που βασίζεται στον Στανισλάφσκι σήμερα έχουν τις ρίζες τους στη Γιόγκα. Ηθοποιοί, δάσκαλοι και μαθητές θα βρουν σίγουρα ενδιαφέρον να ανακαλύψουν ότι ακολουθούν τα βήματα της Γιόγκα στην καθημερινή τους εκπαίδευση και στις πρόβες τους με βάση τον Στανισλάφσκι.

Συνεχίζοντας το έργο που ξεκίνησε, με αφορμή τον θάνατο του πατέρα του, στην Επιστροφή στη Ρενς (Νήσος, 2020), ο Ντιντιέ Εριμπόν στο νέο αυτό βιβλίο καταπιάνεται με «τη ζωή, τα γηρατειά και τον θάνατο» της μητέρας του, μιας «γυναίκας του λαού», όπως εύγλωττα δηλώνει ο τίτλος, από εκείνες που «σπάνια κάποιος αφηγείται την ατομική τους ιστορία».Ο συγγραφέας ανασυστήνει εδώ τη ζωή της μητέρας του σε όλες της τις εκφάνσεις: από την εποχή που ήταν οικιακή βοηθός, καθαρίστρια και κατόπιν εργάτρια σε εργοστάσιο, μέχρι τα χρόνια της συνταξιοδότησης, της σταδιακής σωματικής κατάπτωσης και της εισαγωγής σε οίκο ευγηρίας. Πρόθεσή του, όπως λέει, δεν είναι να σκιαγραφήσει ένα «ατσαλάκωτο» πορτρέτο: ο ελεγειακός τόνος εναλλάσσεται περίτεχνα με μια νηφάλια καταγραφή που συνομιλεί με πλήθος έργων από τα πεδία της λογοτεχνίας, της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας. Ο Εριμπόν, καθώς αφηγείται τη φθίνουσα πορεία της μητέρας του προς το τέλος, θέτει συγχρόνως καίρια ερωτήματα για τη σχέση μας με τους ηλικιωμένους, για τη σχέση των ηλικιωμένων με τον χρόνο και τον θάνατο, για τις συνθήκες διαβίωσης στις μονάδες φροντίδας. Τα γηρατειά εντέλει στο βιβλίο αυτό γίνονται εφαλτήριο για μια πολιτική θεώρηση. Ο Εριμπόν αναλύει την εμπειρία του γήρατος υπό το πρίσμα του αποκλεισμού της από τη δυτική φιλοσοφία, οδηγούμενος έτσι σε μια σειρά ερωτημάτων που αρθρώνονται με γνήσια πολιτικούς όρους: Μπορούν οι ηλικιωμένοι να «μιλήσουν»; Να γίνουν υποκείμενα ενός πολιτικού λόγου που εκφέρεται σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, ως ένα «εμείς»; Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, τότε τι πρέπει να κάνουμε για ν’ ακουστεί η φωνή τους;

«Ζούμε, σχεδόν από τύχη, σε μια χώρα που μας αφήνει συνεχώς ανυπεράσπιστους, με αβέβαιο μέλλον.Η ανεργία,η αστεγία, η ακρίβεια, οι μισθοί και οι συντάξεις της ντροπής, η κατάρρευση του ΕΣΥ, της δημόσιας εκπαίδευσης και των εργασιακών σχέσεων, οι υποκλοπές και η υφαρπαγή των δημόσιων χώρων και τόσα άλλα στοιχειοθετούν μια κατρακύλα σε κάθε τομέα της ζωής μας. Τα κοινωνικά κινήματα και η Αριστερά όλων των αποχρώσεων δικαίως ασκούν κριτική στην ανάλγητη νεοφιλελεύθερη πολιτική που τα υποθάλπει ενω παλεύουν στο κοινοβούλιο, στους δήμους, σε δρόμους και πλατείες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών. Οι δικές μου ματιές στις πόλεις και στην καθημερινότητα είναι διαφορετικές. Χωρίς να υποβαθμίζω ούτε στιγμή το ευρύτερο πλαίσιο της φτώχειας και της ανέχειας και τους αγώνες για τη βελτίωση τους, εστιάζω σε κάποια μικρά που μοιάζουν αδιάφορα σε πρώτη ανάγνωση. Έτσι, σ’ αυτό το βιβλιαράκι θα βρείτε παρατηρήσεις για ένα περίπτερο και ένα κουρείο που έκλεισαν, για ένα κήπο με πασχαλιάτικες γλυσίνες, για τις πλατείες των μεταναστών, για τα παγκάκια και τον εκτοπισμό των κατοίκων από το κέντρο της πόλης, για τις εκπλήξεις ενός επισκέπτη στη Σανκάη, στο Ντουμπάι και στη Βοστόνη, για την κατοίκηση την εποχή του εγκλεισμού,για τις αλλαγές που φέρνει στην καθημερινότητα η digital εποχή, για τις καταστροφές στο σώμα της Αθήνας από τις επεμβάσεις του απελθόντος δημάρχου και άλλες αντίστοιχες παρατηρήσεις. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μωσαϊκό από ματιές στα μικρά της καθημερινότητας που αναπαράγουν κοινωνικές και χωρικές ανισότητες, έχοντας μόνιμη έγνοια την Αριστερά και οδηγό τις κρίσιμες παρατηρήσεις της Ντορίν Μάσει: από το ειδικό και το τοπικό στο γενικό και παγκόσμιο, και αντίστροφα. Οι ματιές-σχόλια εισάγονται με σκίτσα δικά μου και τρίτων. Τα δικά μου σκίτσα έγιναν στους τόπους που αναφέρονται στο κείμενο, εκτός από ένα που είναι από μνήμης. Δεν είχαν την πρόθεση να συνοδεύσουν τα συγκεκριμένα κείμενα, σχεδιάστηκαν με άλλες αφορμές, όμως τώρα βρίσκω την ευκαιρία να τα συνδυάσω»

«Ζούμε, σχεδόν από τύχη, σε μια χώρα που μας αφήνει συνεχώς ανυπεράσπιστους, με αβέβαιο μέλλον.Η ανεργία,η αστεγία, η ακρίβεια, οι μισθοί και οι συντάξεις της ντροπής, η κατάρρευση του ΕΣΥ, της δημόσιας εκπαίδευσης και των εργασιακών σχέσεων, οι υποκλοπές και η υφαρπαγή των δημόσιων χώρων και τόσα άλλα στοιχειοθετούν μια κατρακύλα σε κάθε τομέα της ζωής μας. Τα κοινωνικά κινήματα και η Αριστερά όλων των αποχρώσεων δικαίως ασκούν κριτική στην ανάλγητη νεοφιλελεύθερη πολιτική που τα υποθάλπει ενω παλεύουν στο κοινοβούλιο, στους δήμους, σε δρόμους και πλατείες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών. Οι δικές μου ματιές στις πόλεις και στην καθημερινότητα είναι διαφορετικές. Χωρίς να υποβαθμίζω ούτε στιγμή το ευρύτερο πλαίσιο της φτώχειας και της ανέχειας και τους αγώνες για τη βελτίωση τους, εστιάζω σε κάποια μικρά που μοιάζουν αδιάφορα σε πρώτη ανάγνωση. Έτσι, σ’ αυτό το βιβλιαράκι θα βρείτε παρατηρήσεις για ένα περίπτερο και ένα κουρείο που έκλεισαν, για ένα κήπο με πασχαλιάτικες γλυσίνες, για τις πλατείες των μεταναστών, για τα παγκάκια και τον εκτοπισμό των κατοίκων από το κέντρο της πόλης, για τις εκπλήξεις ενός επισκέπτη στη Σανκάη, στο Ντουμπάι και στη Βοστόνη, για την κατοίκηση την εποχή του εγκλεισμού,για τις αλλαγές που φέρνει στην καθημερινότητα η digital εποχή, για τις καταστροφές στο σώμα της Αθήνας από τις επεμβάσεις του απελθόντος δημάρχου και άλλες αντίστοιχες παρατηρήσεις. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μωσαϊκό από ματιές στα μικρά της καθημερινότητας που αναπαράγουν κοινωνικές και χωρικές ανισότητες, έχοντας μόνιμη έγνοια την Αριστερά και οδηγό τις κρίσιμες παρατηρήσεις της Ντορίν Μάσει: από το ειδικό και το τοπικό στο γενικό και παγκόσμιο, και αντίστροφα. Οι ματιές-σχόλια εισάγονται με σκίτσα δικά μου και τρίτων. Τα δικά μου σκίτσα έγιναν στους τόπους που αναφέρονται στο κείμενο, εκτός από ένα που είναι από μνήμης. Δεν είχαν την πρόθεση να συνοδεύσουν τα συγκεκριμένα κείμενα, σχεδιάστηκαν με άλλες αφορμές, όμως τώρα βρίσκω την ευκαιρία να τα συνδυάσω»

Θα προσποιηθω πως δεν έγραψα εγώ αυτό το βιβλίο, πως είμαι απλώς ο πρώτος του αναγνώστης. Ο αφηγητής καταγράφει και άρα μοιράζεται κάποιες συνταγές του πεθαμένου από χρόνια πατέρα του, με πρώτες ύλες που εκείνος συνέλεγε μόνος του από τις χερσαίες και θαλάσσιες εκτάσεις του τόπου καταγωγής του. Μπορείς να το καταχωρίσεις ως ένα εικονοκλαστικό βιβλίο συνταγών δηλαδη, και να τελειώνει η υπόθεση. Όμως, όπως η άγκυρα που σηκώνεις φέρνει μαζί της καμιά φορά ένα κουβάρι παλιά μπερδεμένα δίχτυα, οι αποστηθισμένες συνταγές δεν αναδύονται από τη μνήμη σου μόνες· κουβαλάν μαζί σπαράγματα μιας σχέσης πατέρα-γιου σε τραυματική συσκευασία. Ορφανός από πατέρα και τροφοσυλλεκτικές γνώσεις, ο αφηγητής (που τώρα κάνω πως δεν είμαι εγώ) επιχειρεί να ψηλαφίσει το δικό του προφίλ, αυτό του σύγχρονου τροφοσυλλέκτη που το ένα πόδι του πατάει γερά στην πόλη και το άλλο ακουμπάει περιστασιακά σε χώματα και βυθούς, κυνηγώντας την παραγωγική ουτοπία της διατροφικής αυτάρκειας. 978-960-589-210-4

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Καρλ Μαρξ διεύρυνε την έρευνά του προς νέες κατευθύνσεις – μελετώντας τις πρόσφατες ανθρωπολογικές ανακαλύψεις, αναλύοντας τις κοινές μορφές ιδιοκτησίας στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες, υποστηρίζοντας το λαϊκίστικο κίνημα στη Ρωσία και στηλιτεύοντας την αποικιακή καταπίεση στην Ινδία, Ιρλανδία, Αλγερία και Αίγυπτο. Μεταξύ 1881 και 1883, ταξίδεψε για μία και μοναδική φορά έξω από την Ευρώπη. Το βιβλίο εστιάζει στα τελευταία χρόνια της ζωής του Μαρξ και διαλύει δύο βασικές παρεξηγήσεις του έργου του· ότι ο Μαρξ έπαψε να γράφει στο τέλος της ζωής του και ότι ήταν ένας ευρωκεντρικός οικονομικός στοχαστής προσηλωμένος αποκλειστικά στην πάλη των τάξεων.Σε αυτό το βιβλίο ο Μαρσέλλο Μούστο ασχολείται με το όψιμο έργο του Μαρξ, φέρνοντας στο φως ανέκδοτα ή παραγνωρισμένα γραπτά του, πολλά από τα οποία παραμένουν μη διαθέσιμα στα αγγλικά. Οι αναγνώστες καλούνται να επανεξετάσουν την κριτική του Μαρξ στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, τις ιδέες του για τις μη δυτικές κοινωνίες και τις θεωρίες του για τη δυνατότητα της επανάστασης σε μη καπιταλιστικές χώρες. Από τα τελευταία χειρόγραφα, σημειώσεις και γράμματα του Μαρξ προκύπτει ένας συγγραφέας αισθητά διαφορετικός από αυτόν που παρουσιάζουν πολλοί από τους σύγχρονούς του επικριτές και οπαδούς. Ο τόμος αυτός συμπληρώνει ένα κενό στην ώς τώρα γνωστή βιογραφία και προτείνει μια καινοτόμο επανεξέταση ορισμένων από τις βασικές έννοιες του Μαρξ.«Ο Μαρσέλο Μούστο είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγαλύτερος γνώστης της ζωής του Μαρξ και μας προσφέρει τη μία αποκάλυψη μετά την άλλη.» -Ετιέν Μπαλιμπάρ, «Το έργο του Μαρσέλο Μούστο είναι απαραίτητο για την ανάλυση της ζωής και της σκέψης του Μαρξ. Ο Μούστο μας καλεί, παίρνοντας μας από το χέρι, να ανακαλύψουμε έναν νέο Μαρξ.» - Αντόνιο Νέγκρι, «Αυτό το βιβλίο αποτελεί μια σημαντική συμβολή στη μελέτη του Μαρξ και της επαναστατικής του σκέψης και ένα δώρο για τους πολλούς που εξακολουθούν να αναζητούν πολιτική έμπνευση στον Μαρξ.» - Σίλβια Φεντερίτσι

Έχοντας ελευθερώσει το πνεύμα του τόσο από την εγκράτεια του αστικού ανδρισμού μέσα στο πλαίσιο του λυτρωτικού οξφορδιανού πλατωνισμού για την ανδρική φιλία όσο και από τις μεγάλες αφηγήσεις του Διαφωτισμού, ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν καταδιώκεται μόνο για τη σεξουαλική του προτίμηση αλλά και για τις απόψεις του για τη ζωή και την τέχνη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες την άνοιξη του 1895, ο βασιλιάς του θεατρικού Λονδίνου με το ρηξικέλευθο πνεύμα πέφτει από τον θρόνο του, κάτω από το μένος μιας ομοφοβικής ιδεολογίας και τη βία ενός νομικού μηχανισμού που αποσκοπεί στη διαφύλαξη μιας «καθαρής» κοινωνίας. Στη συνέχεια καταρρακώνεται από ένα απάνθρωπο σωφρονιστικό σύστημα και τον κοινωνικό στιγματισμό που στοιχειώνει τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του που ζει στη Γαλλία ως αυτοεξόριστος μετά την αποφυλάκισή του. Πώς επιδιώκει να αντιμετωπίσει αυτή την εμπειρία της τρωτότητας και του τραύματος; Τα πρακτικά των δικών, η επιστολή De Profundis που έγραψε στη φυλακή και τα γραπτά που παρήγαγε στην εξορία συνιστούν αφηγήματα που εγγράφουν τον συγγραφέα σε διαφορετικές και αντιφατικές θέσεις υποκειμένου καθώς προσπαθεί να διατηρήσει επισφαλείς ισορροπίες. Ως τέτοια καταλαμβάνουν μια υβριδική περιοχή όπου ο άνθρωπος, θύμα των δράσεων των άλλων, καθιερώνεται και ως δρων υποκείμενο, σε μια πορεία μετασχηματισμού του εαυτού του μέσα στην ιστορία.

Το βιβλίο αυτό μας ταξιδεύει στα αρχεία του γκέτο της Βαρσοβίας. Αποτελεί μια προσπάθεια να ρίξουμε μια πρώτη ματιά σε ένα σώμα αδημοσίευτων εικόνων που συγκεντρώθηκαν λαθραία από τον Εμάνουελ Ρίνγκελμπλουμ και τους συντρόφους του από την ομάδα Oyneg Shabes μεταξύ 1939 και 1943 και που κατόρθωσαν να τεκμηριώσουν με εκπληκτική ακρίβεια την καθημερινή ζωή –και τον καθημερινό θάνατο– των κατοίκων του γκέτο.Εικόνες από ένα αρχείο που περιλαμβάνει περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες σελίδες με ιστορίες, στατιστικά στοιχεία, μαρτυρίες, ποιήματα, δημοφιλή τραγούδια, μαθήματα για παιδιά σε υπόγεια σχολεία ή γράμματα πεταμένα από βαγόνια στον δρόμο προς την Τρεμπλίνκα… Αρχείο της καταστροφής, αλλά και της επιβίωσης, καθώς και μιας πολύ ιδιαίτερης μορφής ελπίδας, σε ένα περίκλειστο περιβάλλον όπου όλοι είχαν την πλάτη στον τοίχο και όπου ελάχιστοι γλίτωσαν τον θάνατο.

Η μελέτη του τουριστικού φαινομένου από τις κοινωνικές επιστήμες είχε ως αφετηρία τη δεκαετία του ’70 και επικεντρωνόταν σε ζητήματα όπως οι επιπτώσεις του τουρισμού στις κοινωνίες υποδοχής επισκεπτών, η οικονομική ανάπτυξη, η «παραγωγή» της πολιτισμικής κληρονομιάς, η δομή του συστήματος διεθνούς τουρισμού, οι τουριστικές αναπαραστάσεις και οι μορφές των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ περιηγητών και «ντόπιων». Μέσα από εστιασμένες κοινωνικές έρευνες, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, ο τουρισμός, η αναψυχή, οι ταξιδιωτικές πρακτικές και οι πολιτικοί λόγοι περί της τουριστικής ανάπτυξης, καθώς επίσης η οικονομική συμπεριφορά των υποκειμένων, καταναλωτών ή παραγωγών, αναδείχθηκαν ως υποκείμενες σε ιστορικούς, γεωγραφικούς, πολιτισμικούς και κοινωνικούς προσδιορισμούς. Ο ανά χείρας συλλογικός τόμος αποπειράται να παρουσιάσει ερευνητικά εγχειρήματα στο πεδίο των κριτικών σπουδών τουρισμού στις πειθαρχίες της κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας του τουρισμού, των πολιτισμικών σπουδών, της ιστορίας του τουρισμού και της χωροταξίας, αλλά και να εξοικειώσει τους/τις αναγνώστες/ριες με τις βασικές θεωρίες και τις κατευθύνσεις της έρευνας στη μελέτη του τουρισμού στις κοινωνικές επιστήμες. Μέσα από αυτή τη διαδρομή αποπειράται να εισαγάγει το ελληνόφωνο κοινό στους προβληματισμούς και στοχοθεσίες των κριτικών τουριστικών σπουδών ως ενός πεδίου απομυθοποίησης και απο-εξωτικοποίησης των κοινών τόπων και της υφιστάμενης παραγόμενης γνώσης αναφορικά με τη σημασία του τουριστικού φαινομένου.

Θελήσαμε να καταγράψουμε τη δύναμη και την επιθυμία των ανθρώπων, που περπατούσαν μέσα στις λάσπες, σε μια αναμονή δίχως τέλος, λένε η Μαρία Κουρκούτα και η Νίκη Γιάνναρη για την εμπειρία της ταινίας τους Φαντάσματα πλανιούνται πάνω από την Ευρώπη. Πρόκειται για ντοκυμαντέρ που γυρίστηκε τον Χειμώνα του 2016 στην Ειδομένη, όταν μετανάστες και πρόσφυγες βρέθηκαν για μήνες ακινητοποιημένοι περιμένοντας να περάσουν τα σύνορα με κάθε κόστος. Το βιβλίο περιλαβάνει το ποίημα της Νίκης Γιάνναρη που ακούγεται στην ταινία και το δοκίμιο του Ζωρζ Ντιντί-Ουμπερμάν που γράφτηκε με αφορμή το ποίημα αυτό. Πρόκειται για έναν στοχασμό, φιλοσοφικό και πολιτικό, γύρω από τους παρίες, τους απάτριδες, τους μετανάστες, αυτούς που περνούν τους τοίχους. «Από που πηγάζει η δύναμη των εικόνων; Ίσως από εκεί όπου αντλούν τη δύναμή τους της γης οι κολασμένοι: από τη δύναμη να περνούν παρ' όλα αυτά. Οι εικόνες είναι πεπρωμένο με την έννοια ότι φέρουν μια μνήμα ανθεκτική».

Μεγάλα ιστορικά φαινόμενα αφήνουν με ακρίβεια τα σημάδια τους στην υποδομή και υπάρχει τρόπος να τα διαβάσει κανείς. Σε αυτό το βιβλίο η ανθρωπολογική προσέγγιση, μέσω της μελέτης ενός δρόμου 29 χιλιομέτρων στην Αλβανία, έρχεται να διαφωτίσει πολύπλοκα ιστορικά φαινόμενα, όπως η χάραξη των ευρωπαϊκών συνόρων, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η σύγχρονη μετανάστευση και οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μια από τις πρώτες εθνογραφικές μονογραφίες της λεγόμενης υποδομιακής στροφής που λαμβάνει χώρα στην ανθρωπολογία τα τελευταία χρόνια. Ο κύριος τόπος της παρούσας εθνογραφικής έρευνας, αλλα και κύριο υλικό υποκείμενο της, είναι ο μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος που συνδέει την Αλβανία με την Ελλάδα. Πρόκειται όμως για κάτι περισσότερο από μια εθνογραφία επί του δρόμου είναι μια ανθρωπολογία του δρόμου. Εστιάζοντας στη Αλβανία, μια απο τις λιγότερο ερευνημένες χώρες της Ευρώπης, αυτό το βιβλίο παρέχει μοναδική γνώση για τις πολιτικές και πολιτισμικές διαδικασίες που έλαβαν χώρα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο σε όλη την ήπειρο. Ταυτόχρονα, όμως, διερευνά καινοτόμα κλασικές ανθρωπολογικες και κοινωνιολογικές κατηγορίες ανάλυσης όπως η οικία, η πόλη και η συγγένεια με άμεση συνάρτηση με την υποδομή. Μια τέτοια προσέγγιση που περιλαμβάνει την υποδομή θέτει σε νέες εμπειρικές διαστάσεις και νέα θεωρητική κλίμακα έννοιες-κλειδιά της κοινωνικής επιστήμης, τις οποίες τελικά η υποδομή ανανεώνει.

Στο επίσημο βιογραφικό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρεται στα βάσανα που τράβηξε από μωρό την περίοδο της δικτατορίας, στη βράβευση του από το Αμερικανικό Κολλέγιο και το Χάρβαρντ, στην επιστημονική ειδίκευσή του σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων, στη δεκαετή επιτυχημένη σταδιοδρομία στον ιδιωτικό τομέα, και τελικά στην πολιτική του σταδιοδρομία με εφόδιο τις σπουδές του και τις αξίες του φιλελευθερισμού, του πατριωτισμού και του ευρωπαϊκού ιδεώδους.Η μελέτη του πλήθους των στοιχείων που προκύπτουν από την έρευνα των δικών του ντοκουμέντων δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα , τόσο για την προσωπική του επιστημονική και πολιτική διαδρομή, όσο και για τις πραγματικές πολιτικές θέσεις που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια, με στόχο πάντα την ανάδειξή του στην πολιτική κορυφή.Αυτή τη διαδρομή εξιστορεί τούτο το βιβλίο. Κι αυτή την εικόνα επιχειρεί να ελέγξει, στηριγμένο σε ντοκουμέντα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.