Ο συλλογικός αυτός τόμος αναζητά τις σύνθετες, αλ­ληλοδιαπλεκόμενες και διακρώς μεταβαλλό­με­νες πολιτικές και κοινωνικές σημασίες της παιδι­κής ηλικίας, αμφισβητώντας τα κλασικά ιδεολογή­μα­τα που την εκλαμβάνουν ως μια και ενιαία, εκτός κοινωνικού, ιστορικού και πολιτικού πλαι­σίου. Πώς η αθωότητα και η τρωτότητα των παιδιών εισέρχεται στο δημό­σιο λόγο; Πώς συμμετέχουν στις εμπειρίες της μετανάστευσης, της φτώχειας και της πολι­τι­κής αναταραχής; Πως εν τέλει συγ­κρο­τούνται τα παιδιά ως υποκείμενα, πως επι­τελούν την παιδικότητά τους και πώς, στην πορεία, δημιουργούν ρωγμές στα καθιερωμένα όρια μεταξύ παιδικότητας και ενηλικότητας διεκδι­κώ­ντας νέους όρους ύπαρξης και ανήκειν; Τα ερωτή­ματα αυτά δίνουν το στίγμα των κειμένων που επι­λέχ­θηκαν με σκοπό να συμβάλουν σε μια επίκαιρη διεπιστημονική προσέγγιση της παιδικής ηλικίας, μιας από της πιο «αυτονόητες» όσο και αινιγμα­τικές κοινωνικές κατηγορίες.

Το βιβλίο αυτό εξετάζει και αναλύει την εισαγωγή του συν-αισθήματος στην κοινωνική θεωρία και στην έρευνα των κοινωνικών επιστημών, εστιάζοντας συγκεκριμένα στον τρόπο που η λεγόμενη «συν-αισθηματική στροφή» τροφοδοτεί την εθνογραφική γραφή και ανθρωπολογική ανάλυση. Αναδεικνύοντας τη γενεολογία της χρήσης του όρου αυτού, αλλά και τη σύνδεση, συσχέτιση και αποσύνδεσή του από τη μελέτη των συναισθημάτων και των αισθήσεων, της αναπαράστασης, και υποκειμένου -προκειμένου να εξηγήσει την εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια όχι μόνο ως μια νέα επιστομολογική στροφή, αλλά κυρίως ως μία νέα μεθοδολογική πρόταση ανθρωπολογικής έρευνας- εξετάζονται στην αλληλοδιαπλοκή τους ζητήματα όπως, το φύλο και η φυλή, η αποικιοκρατία και η απο-αποικιοποίηση, η εκκομίκευση και η θρησκεία, η επισφάλεια και η οικολογία ως κομβικά ζητήματα ενόψει της σύγχρονης επιτακτικής ανάγκης επανακαθορισμού του πολιτικού.

Με τον παρόντα τόμο εισάγεται στο ελληνικό φιλοσοφικό περιβάλλον η σχεδόν άγνωστη ως τώρα ερευνητική προβληματική της διατομικότητας. Έχει διαπιστωθεί ότι απλά φιλοσοφικά μοντέλα, όπως αυτό του φιλελεύθερου μεμονωμένου ατόμου ή εκείνο της συναθροιστικής κοινότητας, δεν μπορούν να απαντήσουν στα παραδοσιακά ερωτήματα «τι είναι η κοινωνική σχέση, η ατομικότητα, το υποκείμενο». Έναντι αυτών αναδύονται σήμερα θεωρίες της διατομικότητας, που αποτελούν προτάσεις συνθετότερης εννοιολόγησης του «ατομικού» και του «συλλογικού» ως σχέσης εν είδει δικτύου. Στα κείμενα του τόμου παρουσιάζεται η διάσταση του σχεσιακού χαρακτήρα της ανθρώπινης πραγματικότητας, όπως αυτή έγινε κατά καιρούς αντικείμενο της σκέψης στοχαστών στην προσπάθεια απάντησης του ερωτήματος «τι είναι ο άνθρωπος» (οντολογία της σχέσης).

Οι βιογραφίες αποτελούν σύνθετες κοινωνικές κατασκευές που παράγονται αφηγηματικά, και συ­νάμα πολύτιμο υλικό για τους κοινωνικούς ερευνητές. Τα κείμενα των U. Apitzsch, G. Rosen­thal, F. Schutze, P. Alheit, B. Dausien, T. Schafer και B. Volter, H. Lutz, L. Inowlocki, G. Riemann συζητούν θεωρητικά και μεθοδολογικά ζητήματα της βιογραφικής έρευνας. Δίνουν παραδείγματα από την ερευνητική πράξη σε πεδία όπως οι τροχιές της οδύνης, η μετανάστευση, η στροφή στη θρησκεία, η διά βίου μάθηση, η επαγγελματική πρακτική της συμβουλευτικής. Εμπλουτίζουν δε τον μεθοδολογικό στοχασμό για τη βιογραφική προσέγγιση, αντλώντας από σύγχρονα ρεύματα όπως η φεμινιστική σκέψη, η μετααποικιακή θεωρία, οι θεωρίες της ταυτότητας και η θεωρία του Λόγου. Το επίμετρο του Γ. Τσιώλη χαρτογραφεί τη σχετική συζήτηση και παρέχει το πλαίσιο για να τοποθετηθούν εντός του τα κείμενα του τόμου. 

Τα κεφάλαια του συλλογικού τόμου βασίζονται σε πρωτότυπες εμπειρικές έρευνες που διερευνούν τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στο φύλο, τη μετανάστευση και τις διαπολιτισμικές σχέσεις σε έξι θεματικά πεδία: τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, την ανάπτυξη της γειτονιάς και τα κινήματα της πόλης, τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας μέσω του κινηματογράφου, τη βία κατά των γυναικών και την παράνομη διακίνηση και εμπορία ανθρώπων, τις θρησκευτικές πρακτικές καθώς επίσης τους μεικτούς γάμους και τις δια-εθνικές οικογένειες.

Οι χριστιανικές κοινότητες της ύστερης ρωμαϊκής κοινωνίας παρήγαγαν μια ιδιαίτερη μορφή αυθεντίας που δεν ήταν ούτε ο μάρτυρας ούτε ο προφήτης αλλά ο άγιος· αγροτικός και λαϊκός κατά κύριο λόγο στην Ανατολή, δηλ. τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, πιο αριστοκρατικός, βγαλμένος από το εκμαγείο του ρωμαίου patronus στη Ρώμη και τη Δύση, ο άγιος επιβλήθηκε στην ύστερη αρχαιότητα και το Μεσαίωνα, ξεπέρασε τη μεγάλη αμφισβήτηση της Μεταρρύθμισης στον 16ο αιώνα κι εξακολουθεί να είναι οικεία μορφή για όλους σχεδόν τους χριστιανούς. Σε αυτή τη μακρά διαδρομή όμως οι άγιοι δεν ήταν μονοσήμαντα σύμβολα. Οι ιστορικές μελέτες που απαρτίζουν το βιβλίο παρακολουθούν τις κοινωνίες και τους αγίους τους, σε Δύση και Ανατολή, από τον 4ο έως τον 17ο αιώνα βοηθώντας μας να καταλάβουμε την ποικιλία των συμβολικών λειτουργιών που τους ανατέθηκαν.

Στον παρόντα τόμο διερευνώνται τα νοήματα, τα αισθήματα και οι πρακτικές πολιτισμικής οικειότητας ή αποξένωσης που συνυφαίνονται με την κοινωνική εμπειρία της υγείας και της αρρώστιας σε διαφορετικά πολιτισμικά συμφραζόμενα του σύγχρονου κόσμου. Η μελέτη της τρωτότητας και του κοινωνικού τραύματος συνδέεται με ερμηνευτικές επεξεργασίες της ψυχοσωματικής υποκειμενικότητας, της ετερότητας και των σχέσεων εξουσίας που αφορούν το φύλο, την κοινωνική τάξη και την εθνοτική ένταξη. Καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα θεματικών ?από τις εννοιολογήσεις του σωματικού και ψυχικού πόνου ώς τη χρήση των βιοϊατρικών τεχνολογιών, από την τελετουργική θεραπευτική ώς τις καταναλωτικές πρακτικές «φροντίδας του εαυτού», και από τη γενετική μηχανική ώς τους βιοπολιτικούς ανθρωπισμούς? δίνεται μια επισκόπηση της ανθρωπολογίας της υγείας και της βιοκοινωνικότητας. 

Η μετανάστευση μεταβάλλει, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στις χώρες αποστολής και υποδοχής, τα δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα. Οδηγεί σε ανακατατάξεις ισορροπιών, πριμοδοτώντας μια κοινωνική διαδικασία επαναπροσδιορισμού θέσεων, ρόλων και κύρους. Στις χώρες υποδοχής η παρουσία μεταναστών διευρύνει τους παράγοντες που συμμετέχουν στη διαμόρφωση και αναδιαμόρφωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής και διαφοροποιεί τα κοινωνικά υποκείμενα που έρχονται σε αντιπαράθεση για τον έλεγχο των διαδικασιών ανακατανομής του πλούτου και του κύρους, αλλά και για τον έλεγχο των συστατικών του μέλλοντος.

Τα κείμενα του βιβλίου πραγματεύονται ζητήματα καταγραφής, τεκμηρίωσης και ανάλυσης των δεδομένων της εμπειρικής κοινωνικής έρευνας στο φόντο των πολλαπλών δυνατοτήτων που παρέχει η συγκρότηση ερευνητικών υποδομών στις κοινωνικές επιστήμες, με ιδιαίτερη έμφαση στη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης και δευτερογενούς ανάλυσης των κοινωνικών δεδομένων, αλλά και στα επιστημολογικά, μεθοδολογικά, θεσμικά και ηθικά ζητήματα που εγείρει η εν λόγω ερευνητική προοπτική. Επίσης, αναδεικνύονται ενδιαφέροντα ζητήματα που ανακύπτουν κατά τη διαχείριση και την ανάλυση ειδικού τύπου δεδομένων –οπτικοακουστικά τεκμήρια και κινηματογραφικές ταινίες, δημοσιεύματα στον τύπο και «λόγοι» που παράγονται στα ΜΜΕ– και συζητιούνται οι δυνατότητες που προσφέρει η συγκρότηση οργανωμένων ερευνητικών υποδομών και αρχείων στη συγκριτική πολιτική κοινωνιολογία, στη μελέτη γεγονότων διαμαρτυρίας καθώς και στην ιστορική έρευνα.

Στον παρόντα τόμο φιλοξενούνται δεκαεπτά κείμενα κοινωνικών επιστημόνων τα οποία προσεγγίζουν την έννοια του χώρου μέσα από την ερευνητική πρακτική και τη μεθοδολογία που προκύπτει από το σχετικό επιστημονικό ενδιαφέρον τους.Η επιλογή της θεματικής υπαγορεύτηκε από την ανάγκη προβληματοποίησης της έννοιας αυτής, στο πλαίσιο του οποίου η σημασία της ταυτότητας, της ετερότητας και της πολλαπλότητας βρίσκεται σε διαρκή διαδικασία συγκρότησης και ανασυγκρότησης με κοινωνικο-πολιτισμικούς και πολιτικοοικονομικούς όρους. Σκοπός του τόμου είναι να αναδείξει αυτή τη διάσταση της έννοιας του χώρου ως διαδραστικής ολότητας, η οποία ενέχει κοινωνικές σχέσεις που, διαμεσολαβημένες καθώς είναι από οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, με τη σειρά τους εκβάλλουν στον διαρκή ανασχηματισμό του διαμορφώνοντας επικράτειες τόσο κοινωνικών πρακτικών όσο και επιστημονικής έρευνας.

Τα κείμενα αυτού του τόμου επιχειρούν να μελετήσουν το θάνατο, τη θνητότητα και τη διαχείρισή τους με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους. Στέκονται κριτικά στις τάσεις φυσικοποίησης των αιτίων και των συνθηκών θανάτου, στις κυρίαρχες αφηγήσεις και διαδικασίες που νομιμοποιούν πρακτικές εξόντωσης των επικίνδυνων Άλλων και διερευνούν τις πολιτικές προϋποθέσεις και ιεραρχίες με βάση τις οποίες οι έννοιες της ανθρώπινης ζωής και του ανθρώπινου θανάτου επιδέχονται διαφορετικές αξιολογήσεις. Ακόμη επιχειρούν να φέρουν στο προσκήνιο την ανατρεπτική δυναμική του απειλούμενου ή νεκρού σώματος, αμφισβητώντας έτσι το δεδομένο της συμμόρφωσής του σε επιβεβλημένες κανονικότητες και σημασιοδοτήσεις.

H σύγχρονη φεμινιστική σκέψη συμβάλλει καθοριστικά στη διερεύνηση και την αναθεώρηση θεωρητικών επεξεργασιών που αφορούν τη συγκρότηση του υποκειμένου, τη σχέση εξουσίας, αυτονομίας και εμπρόθετης δράσης, την ταυτότητα και τη διαφορά, τη συνύφανση λόγου και σωματικότητας, την ιδιότητα του πολίτη, την ηθική και την πολιτική της κοινωνικής αλλαγής.O τόμος αυτός αποτυπώνει τις θεωρητικο-πολιτικές συνθήκες που έχουν προσδιορίσει τους φεμινισμούς των δύο τελευταίων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, έτσι όπως αυτοί συνομιλούν με την κοινωνική και ανθρωπολογική θεωρία, την ψυχανάλυση, το μεταδομισμό, τις μετααποικιακές σπουδές, τη λογοτεχνική και την πολιτισμική κριτική.