Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναδείξει και να αξιολογήσει τις θεωρητικές πηγές τόσο των αισθητικών απόψεων όσο και του εικαστικού έργου του καλλιτεχνικού κινήματος του κονστρουκτιβισμού απο τη σκοπιά της σχέσης τέχνης και τεχνολογίας. Για τον σκοπό αυτό, ανατρέχει στις θεωρητικές επεξεργασίες για τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας του Καρλ Μαρξ και του Αλεξάντερ Μπογκντάνοφ δυο στοχαστών, στους οποίους αναφέρονται ρητά τα μανιφέστα και τα κείμενα των καλλιτεχνών και των θεωρητικών του κονστρουκτιβισμού. Στο πλαίσιο αυτό, η μελέτη προβαίνει, αρχικά, σε μια επισκόπηση των αναλύσεων για τη σχέση τέχνης και τεχνολογίας του Μαρξ και του Μπογκντάνοφ και, στη συνέχεια, αποπειράται μια κριτική αξιολόγηση των απόψεων και των έργων των κονστρουκτιβιστών υπό το πρίσμο των αναλύσεων των δυο αυτών στοχαστών. 

Ο παρών τόμος στοχάζεται τη σκοτεινή πλευρά της εποχής μας, την αρνητικότητα την οποία κάθε ριζοσπαστική πολιτική στρατηγική πρέπει να αντιμετωπίσει, να διαχειριστεί και να μετασχηματίσει. Η αρνητικότητα εμφανίζεται είτε ως μια διαλεκτική στιγμή διέλευσης είτε ως επιστροφή του κακού σε πολλές μορφές: ως η βιοπολιτική διακυβέρνηση, η αυταρχική στροφή των δημοκρατιών, τα οικονομικά της ανισότητας, η πανδημία, ο περιορισμός κατ' οίκον και η κατάσταση εξαίρεσης, η πολιτική του φόβου, οι πολλαπλές παραβιάσεις ελευθεριών και δικαιωμάτων, κυρίως δε η επιστροφή του πολέμου. Όλα αυτά συνδυάζονται στον νεο-συντηρητισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και τον ακροδεξιό λαϊκισμό και δημιουργούν μια σημαντική πρόκληση για τη δημοκρατία και την αριστερά.Ο φόβος του θανάτου είναι κυριολεκτικά πανδημικός. Άτομα, τάξεις και μάζες ζουν σε κατάσταση συνεχούς αρνητικότητας. Το να ζεις διαρκώς μαζί με το θάνατο περιορίζει τη φαντασία, αποτρέπει τη σκέψη που αξίζει το όνομά της, πόσο μάλλον μιαν τέτοια για μια άλλη καλύτερη ζωή και κοινωνία. Αυτός ο τόμος απεικονίζει τις σύγχρονες πολιτικές προκλήσεις για τους θεσμούς, τα κοινωνικά κινήματα και τις πολιτικές στρατηγικές. Ελπίζει να συμβάλλει στη δημιουργία αποτελεσματικών αντιστάσεων και στην απόρριψη των ρατσιστικών, πατριαρχικών και αυταρχικών ιδεολογιών και πρακτικών που αποτελούν τον πυρήνα τουακροδεξιου λαϊκισμού. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού δημοκρατικού χειραφετητικού μετώπου στην Ευρώπη και πέρα από αυτή. 

Αθήνα σήμερα. Αθήνα μπρος και πίσω στον χρόνο. Σε αυτό το βιβλίο ο Μπαμπασάκης με τη χειμαρρώδη, σχεδόν καταιγιστική αφήγηση γίνεται ο χρονικογράφος «των στοιχειών και των αερικών της Κυψέλης» και «της Shakespeare Squadron».. Ανασταίνει πολύ παραστατικά μια εποχή και την επανασυστήνει στους νεότερους, την ίδια στιγμή σύγχρονοί μας καλλιτέχνες, διανοούμενοι, συγγραφείς γίνονται ήρωες, συνομιλούν και περπατούν στους δρόμους της Κυψέλης, της γειτονιάς-καταφύγιο και ορμητήριο του συγγραφέα. Ένα πολύ ζωντανό κείμενο που σε κάποιους κάτι θα θυμίσει και σε κάποιους άλλους κάτι θα μάθει.

Το Μεταξύ νόησης και φωνής εισάγει τους αναγνώστες του στη γλωσσική θεωρία. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου απαντάει το καθένα σε μια βασική ερώτηση: τι είναι γλώσσα και τι είναι γλωσσολογία, από πού προέρχεται και πως κατακτάται η γλώσσα, γιατί υπάρχουν τόσο πολλές διαφορετικές γλώσσες, τι είναι η γραμματική και πως τη μελετάμε, ποιές αρχές διέπουν τη γραμματική των ανθρώπινων γλωσσών. Διαβάζοντάς θα μάθει κανείς τι πραγματικά γνωρίζουμε για τη γλώσσα, ενώ θα ζήσει τη χαρά της αποδόμησης και κατεδάφισης δημοφιλών μύθων γύρω από αυτή. Παράλληλα θα εντρυφήσει σε θέματα όπως: - τι γνωρίζουμε για την προέλευση της γλώσσας και τη σχέση της με τον λόγο, τον πολιτισμό και τη νόηση, - το μέγα μυστήριο και νυν επιστημονικό πεδίο της γλωσσικής κατάκτησης (ιδίως από τα βρέφη και τα νήπια), - τα δομικά υλικά της γλώσσας αλλά και τις αρχές με βάση τις οποίες χτίζονται οι γλωσσικές δομές, - πως μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί υπάρχουν τόσες γλώσσες και διάλεκτοι αλλά και γλωσσική αλλαγή. Το βιβλίο απευθύνεται σε φοιτήτριες και φοιτητές αλλά και στο ευρύτερο κοινό που επιθυμεί να εμβαθύνει στην κατανόηση της σύγχρονης γλωσσικής επιστήμης.

Έχοντας ελευθερώσει το πνεύμα του τόσο από την εγκράτεια του αστικού ανδρισμού μέσα στο πλαίσιο του λυτρωτικού οξφορδιανού πλατωνισμού για την ανδρική φιλία όσο και από τις μεγάλες αφηγήσεις του Διαφωτισμού, ο Όσκαρ Ουάιλντ δεν καταδιώκεται μόνο για τη σεξουαλική του προτίμηση αλλά και για τις απόψεις του για τη ζωή και την τέχνη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες την άνοιξη του 1895, ο βασιλιάς του θεατρικού Λονδίνου με το ρηξικέλευθο πνεύμα πέφτει από τον θρόνο του, κάτω από το μένος μιας ομοφοβικής ιδεολογίας και τη βία ενός νομικού μηχανισμού που αποσκοπεί στη διαφύλαξη μιας «καθαρής» κοινωνίας. Στη συνέχεια καταρρακώνεται από ένα απάνθρωπο σωφρονιστικό σύστημα και τον κοινωνικό στιγματισμό που στοιχειώνει τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του που ζει στη Γαλλία ως αυτοεξόριστος μετά την αποφυλάκισή του. Πώς επιδιώκει να αντιμετωπίσει αυτή την εμπειρία της τρωτότητας και του τραύματος; Τα πρακτικά των δικών, η επιστολή De Profundis που έγραψε στη φυλακή και τα γραπτά που παρήγαγε στην εξορία συνιστούν αφηγήματα που εγγράφουν τον συγγραφέα σε διαφορετικές και αντιφατικές θέσεις υποκειμένου καθώς προσπαθεί να διατηρήσει επισφαλείς ισορροπίες. Ως τέτοια καταλαμβάνουν μια υβριδική περιοχή όπου ο άνθρωπος, θύμα των δράσεων των άλλων, καθιερώνεται και ως δρων υποκείμενο, σε μια πορεία μετασχηματισμού του εαυτού του μέσα στην ιστορία.

Το βιβλίο αυτό μας ταξιδεύει στα αρχεία του γκέτο της Βαρσοβίας. Αποτελεί μια προσπάθεια να ρίξουμε μια πρώτη ματιά σε ένα σώμα αδημοσίευτων εικόνων που συγκεντρώθηκαν λαθραία από τον Εμάνουελ Ρίνγκελμπλουμ και τους συντρόφους του από την ομάδα Oyneg Shabes μεταξύ 1939 και 1943 και που κατόρθωσαν να τεκμηριώσουν με εκπληκτική ακρίβεια την καθημερινή ζωή –και τον καθημερινό θάνατο– των κατοίκων του γκέτο.Εικόνες από ένα αρχείο που περιλαμβάνει περίπου τριάντα πέντε χιλιάδες σελίδες με ιστορίες, στατιστικά στοιχεία, μαρτυρίες, ποιήματα, δημοφιλή τραγούδια, μαθήματα για παιδιά σε υπόγεια σχολεία ή γράμματα πεταμένα από βαγόνια στον δρόμο προς την Τρεμπλίνκα… Αρχείο της καταστροφής, αλλά και της επιβίωσης, καθώς και μιας πολύ ιδιαίτερης μορφής ελπίδας, σε ένα περίκλειστο περιβάλλον όπου όλοι είχαν την πλάτη στον τοίχο και όπου ελάχιστοι γλίτωσαν τον θάνατο.

Τα οικουμενικά κοινά πράγματα είναι κρίσιμα για την ανθρώπινη ζωή και την ευημερία. Απο το νερό και τον αέρα, το έδαφος, τους ωκεανούς και τα ζώα, μέχρι τις διαστημικές τροχιές, το διαδίκτυο, το γονιδίωμα, την τεχνολογία και τον πολιτισμό. Ποιοί όμως έχουν δικαίωμα πρόσβασης, διαχείρισης και εκμετάλλευσης των κοινών αγαθών, πόρων και χώρων. Με ποιους τρόπους μπορεί να επιτευχθεί μια δίκαιη διακυβέρνηση τους στο διεθνές επίπεδο; Έχουν άραγε δικαιώματα οι άνθρωποι στα οικουμενικά κοινά; Πως αυτά μπορούν να καταστούν προσβάσιμα με όρους δημοκρατικής συμμετοχής; Μπορεί να επιτευχθεί η αλλαγή νομικού, οικονομικού και πολιτικού παραδείγματος, μέσα από την ανάδυση κανόνων δικαίου που θα επαναπροσδιορίσουν τη σχέση μεταξύ των κοινών, της κρατικής εξουσίας του ιδιωτικού κέρδους, των διεθνών οργανισμών και των κινημάτων; Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματαπροϋποθέτουν την οικουμενική παραδοχή της σημασίας των κοινών για όλους τους ανθρώπους χωρίς αποκλεισμούς. Η παραδοχή αυτή αποτελεί προϋπόθεση για να χαραχθεί ο μονόδρομος προς αυτό που σήμερα μοιάζει ως η ουτοπία της συλλογικής ευημερίας. 

Δώδεκα πραγματικές ιστορίες ψυχοθεραπείας από την οπτική γωνία του ψυχοθεραπευόμενου. Τρεις άντρες και έξι γυναίκες από 35 έως 75 ετών καταθέτουν την εμπειρία τους στη συγγραφέα, οποία τους υποδύεται και αφηγείται τα πάθη τους σε α΄ ενικό πρόσωπο. Τρεις απ’ τις δώδεκα ιστορίες είναι οι δικές της. Απελπισία και ελπίδα, οδύνη και χιούμορ, μπλέκονται και πλέκουν το ανθρώπινο αδιέξοδο. Ψυχαναλυτική, λακανική, ραϊχική, συμπεριφορική, γνωσιακή, συστημική ψυχοθεραπεία και γκεστάλτ, διαφορετικές σχολές και κοινοί τόποι. Μια απόπειρα να ειπωθεί η ψυχοθεραπευτική εμπειρία από την άλλη πλευρά. Ιστορίες και στιγμιότυπα απ’ την ανάποδη.

Τα κείμενα αυτού του τόμου δίνουν προτεραιότητα στις οπτικές των γυναικών, στις πρακτικές, τις συνεισφορές και τις σημασίες που αποδίδουν στην πόλη, όπως και στις ταυτότητες φύλου και τις ενσώματες διαπραγματεύσεις της καθημερινότητας. Η «μελέτη της πόλης» αναφέρεται σε μια οπτική στην έρευνα και τη διδακτική της πολεοδομίας που επικεντρώνεται στην οργάνωση και τους μετασχηματισμούς του αστικού χώρου, δίνοντας έμφαση στις κοινωνικές σχέσεις και πρακτικές και στην ιστορική διάσταση και τη γενεαλογία των φαινομένων. Με τις θεωρητικές συναντήσεις της μελέτης της πόλης με το φύλο ως βασική μεθοδολογική επιλογή, αναδεικνύεται η εστίαση στις καθημερινές πρακτικές και σχέσεις που διασταυρώνονται από το πολύ τοπικό επίπεδο μέχρι τις παγκόσμιες διαδικασίες. Ο τόμος εκφράζει ταυτόχρονα και μια στάση ζωής – εκείνη που αναδεικνύεται από την πλούσια πολιτική δράση, την έρευνα και τη διδασκαλία της Ντίνας Βαΐου. Συγγραφείς που μαθή­τευσαν ή/και συνεργάστηκαν μαζί της σε διάφορους χώρους και χρόνους συνομιλούν με το πολυσχιδές της έργο, επιση­μαίνοντας τη συμβολή του στις επιστήμες και τη διδακτική του «χώρου και φύλου», αλλά και την ανάγκη να κρατηθεί σε συνεχή εγρήγορση αυτή η επιστημονική και ερευνητική συνάντηση.

Η ψυχανάλυση θεώρησε ότι η σεξουαλικότητα αποτελεί τον απαραίτητο αρμό ανάμεσα στο βιολογικό σώμα και την ψυχική επικράτεια, και την προσέγγισε με μια ριζικά ανατρεπτική διάσταση, καταλύοντας την «φυσική» τάξη των πραγμάτων. Υπογράμμισε τα αντινομικά στοιχεία που την χαρακτηρίζουν και τη σταδιακή-διαλεκτική ύφανσή της, που είναι ιδιαίτερη για κάθε υποκείμενο και σημαδεύεται από την πολυσθενικότητα των ενορμήσεων και τη ρευστότητα των μορφών που μπορεί να πάρει. Ανέδειξε ακόμη την σύνδεσή της με διαγεναεακές και συλλογικές διεργασίες, καθώς βρίσκεται στο επίκεντρο ιδεολογικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών αντιπαραθέσων. Οι σημερινές ανακατατάξεις αφορούν στο θέμα της διαφοράς των φύλων, των νέων μορφών ζευγαριών και γονεϊκότητας και κυρίως στη διάκριση ανάμεσα στο ανατομικό φύλο, την σεξουαλική ταυτότητα και την σεξουαλικότητα(τες). Έχουν διατυπωθεί πληθώρα θεωρητικών, πολιτικών και κοινωνικών αναζητήσεων που απασχολούν εμφατικά τον δημόσιο διάλογο. Η ψυχανάλυση δεν θα μπορούσε να εξαιρέσει τον εαυτό της από αυτές τις διερωτήσεις, καθώς έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με επίμονα κλινικά και θεωρητικά ερωτήματα που αποζητούν απαντήσεις. Στην μονογραφία αυτή συγκεντρώνονται κείμενα που προσπαθούν να διαλευκάνουν την έννοια της ψυχικής αμφισεξουαλικότητας, την παρουσία της εντός της αναλυτικής σκηνής, την οργάνωση της «νέο-σεξουαλικής» ταυτότητας, την έννοια της θηλυκότητας και της φύσης της γυναικείας σεξουαλικότητας, την γονεϊκότητα σε ομόφυλα ζευγάρια αλλά και ερωτήματα που αφορούν στον τρόπο που αποτυπώνεται η σεξουαλική πολλαπλότητα στη λογοτεχνική γραφή.

Η εργασία αυτή επικεντρώνεται στα κείμενα του Λουί Αλτουσέρ που ο ίδιος δημοσίευσε κατά τη δεκαετία του 1960 και τα οποία κατανοήθηκαν ως προσπάθεια άρθρωσης ενός δομιστικού μαρξισμού. Ο Γιώργος Φουρτούνης, αποκωδικοποιώντας ορισμένες υπαινικτικές υποδείξεις του ίδιου του Αλτουσέρ σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο της φιλοσοφίας του Σπινόζα στο εγχείρημά του, επιχειρεί να αναδείξει αυτό το σώμα κειμένων ως επεξεργασία ενός ετερόδοξου, σπινοζικού δομισμού, διερευνώντας τις κομβικές συναφείς έννοιες της δομής, της ιδεολογίας και του υποκειμένου διά της αναφοράς στις σπινοζικές κατηγορίες της εμμένειας και του φαντασιακού. Το όλο επιχείρημα αποσκοπεί σε μια νέα κατανόηση της αλτουσεριανής φιλοσοφίας που αποκλίνει από ορισμένους κοινούς τόπους του κριτικού σχολιασμού. Προς τούτο, ο συγγραφέας θα προσφύγει στην προβληματική της αποδόμησης του Ζακ Ντερριντά, και ειδικότερα στην κριτική του προς την κλασική δομιστική σκέψη, υποστηρίζοντας τη δυνατότητα σύγκλισης της σπινοζικής εμμένειας και του αλτουσεριανού δομισμού με τη ντερριντιανή αποδομητική στρατηγική, κατ’ αντίθεση προς μια ευρεία οικογένεια κριτικών αναγνώσεων, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του ίδιου του Ντερριντά.