Το 20 χρόνια χρειάστηκαν είναι το χρονικό του εγχειρήματος του Συνασπισμού που ξεκίνησε τα χρόνια 1991-1992. Όταν σε συνθήκες κατάρρευσης ενός ολόκληρου συστήματος ιδεών και αξιών, αγωνιστές της Αριστεράς ενός πλατιού φάσματος προελεύσεων αποφάσισαν να συνδιαμορφώσουν ένα σύγχρονο πολιτικό φορέα που να υπερβαίνει τόσο τον τριτοδιεθνιστικό κομμουνισμό όσο και τη σοσιαλδημοκρατία. Με την ελευθερία και την ισότητα χαραγμένες στις σημαίες του και στην αξιακή του ταυτότητα. Ήταν μια επιλογή μακράς πνοής, μια επιλογή αδιαπραγμάτευτη. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, πρωτότυπο και –ίσως γι΄αυτό – ελκυστικό. Το 20 χρόνια χρειάστηκαν παρακολουθεί την εικοσάχρονη πορεία του Συνασπισμού, από το 1992 μέχρι το 2012. Μια πορεία που σημαδεύτηκε από πολλές δοκιμασίες, συγκρούσεις και αμφισβητήσεις. Μια πορεία που πέρασε από τη συγκρότηση της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και στη σημερινή του ανάδειξη σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής του τόπου. Με μόνιμο το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά δρώμενα, με σταθερό στόχο να σπάσει ο φαύλος κύκλος της δικομματικής εναλλαγής, με όραμα πάντα τη δημοκρατική-σοσιαλιστική αναγέννηση, το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Το 20 χρόνια χρειάστηκαν μπορεί να αξιοποιηθεί και στη νέα φάση, στο νέο ξεκίνημα, στο νέο εγχείρημα. Για να συμβάλει καθοριστικά ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με τις πιο πρόσφορες πολιτικές πρωτοβουλίες και οργανωτικές μορφές, ώστε να σταματήσει η καταστροφή της χώρας, να οργανωθεί η δημοκρατική ανατροπή, να οικοδομηθεί μια κοινωνία αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ως αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, από θέσεις κυβερνητικές αύριο. Πάντα με τη θέληση, τη συμμετοχή και την ψήφο του λαού. Και είναι και αυτό το εγχείρημα δύσκολο και πρωτόγνωρο και αναγκαίο. Γι’ αυτό πρέπει και μπορεί να πετύχει. Για να ανανεώσουμε, για να ανανεώνουμε διαρκώς, τη μεγάλη Υπόθεση και τη μεγάλη Υπόσχεση.

Μπορεί η σκέψη να προβάλει αντίσταση στην καταστροφή του νεοφιλελευθερισμού, στη βία, στον πόλεμο και την ηθική αποσάθρωση που αποτελούν κεντρικά χαρακτηριστικά των αρχών του 21ου αιώνα; Ποιος είναι ο ρόλος της κριτικής σε ένα περιβάλλον όπου η θεωρία αντιμετωπίζεται με κριτήρια μάνατζμεντ, που ανταμείβουν ό,τι είναι ακίνδυνο, συμβατικό, κοινότοπο; Παρουσιάζοντας τις μεγάλες σχολές της ριζοσπαστικής πολιτικής φιλοσοφίας και της κριτικής νομικής σκέψης, ο Κώστας Δουζίνας υποστηρίζει ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, του εκσυγχρονισμού και του κοσμοπολιτισμού κινούμαστε μεταξύ του μηδενισμού της ανικανοποίητης επιθυμίας και της επίπλαστης αξίας των εθνικισμών και των θρησκειών. Απέναντί τους στέκεται η παρρησία της σκέψης και της αντίστασης. Οι κοσμοπολιτισμοί της εξουσίας καταλήγουν κάθε φορά σε αυτοκρατορικές περιπέτειες. Ακολουθώντας τον Διογένη, τον Ζήνωνα, τον Μπένγιαμιν και τον Ντερριντά, ο «κοσμοπολιτισμός που έρχεται» οικοδομείται εδώ και τώρα, με φίλους, με πράξεις φιλοξενίας, στις πόλεις της αντίστασης. Αυτό που μας συνδέει με ένα μετανάστη, μια Παλαιστίνια ή έναν άνεργο Έλληνα δεν είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι με δικαιώματα, πολίτες με ταυτότητα ή μέλη μιας κλειστής κοινότητας αλλά η απόλυτη μοναδικότητά μας και η συνολική μας ευθύνη, πέρα από τον πολίτη και τον άνθρωπο, πέρα από το εθνικό και το διεθνές. Ο κόσμος που έρχεται είναι ο κόσμος της πραγματικής δημοκρατίας του οποιουδήποτε και του καθενός. Η πόλη, οι άπειρες συναντήσεις μοναδικοτήτων στο Σύνταγμα, στις πλατείες, στην αλληλεγγύη. Έτσι αναμετριέται η ριζική επιθυμία με τις καταστροφές του παρελθόντος και με την υπόσχεση του μέλλοντος και μιας δικαιοσύνης που υπερβαίνει κάθε νόμο, σύνταγμα ή δικαίωμα.

Τα ένοπλα κινήματα του Μεσοπολέμου υπό την ηγεσία των τεσσάρων αδελφών Γιαγά είναι ακόμα και σήμερα ζωντανά στη λαϊκή μνήμη της Σάμου. Ωστόσο, με δεδομένο τον αποσχιστικό χαρακτήρα που έλαβαν τελικά τα εν λόγω κινήματα, η επίσημη ιστοριογραφία θα τα εντάξει από νωρίς στις «σιωπές» του εθνικού αφηγήματος. Με αφετηρία το αίτημα να συμπληρωθούν οι μάλλον αποσπασματικές γνώσεις μας πάνω στην πρόσφατη ιστορία μιας νησιωτικής επαρχίας του ελλαδικού χώρου, η παρούσα μελέτη διακατέχεται από ορισμένες γνωστικές μέριμνες μεγαλύτερου θεωρητικού εύρους, οι οποίες μπορούν να συ­νο­ψιστούν στα εξής δύο ερευνητικά ερωτήματα: πρώτον, ποιοι είναι εκείνοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί που επιτρέπουν τη μετατροπή μιας μάλλον «ατομικής» και, εντέλει, «ιδιοτελούς» μορφής ανταρσίας σε συλλογικό ένοπλο κίνημα – τη μετατροπή, με άλλα λόγια, του «ληστή» σε «αντάρτη»; Και, δεύτερον, με ποιον τρόπο μια μορφή κοινωνικής ανταρσίας που προσεγγίζει τον ιδεότυπο της πρωτόγονης ή αρχαϊκής επανάστασης (σύμφωνα με την ορολογία που εισήγαγε ο Έρικ Χομπσμπάουμ) μπορεί να μετασχηματιστεί σε περισσότερο νεωτερικές μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας;

Mε τον τίτλο "Kριτική Διεπιστημονικότητα" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «νήσος» το τέταρτο τεύχος της συλλογικής προσπάθειας μιας ομάδας έρευνας για τη διεπιστημονικότητα και τη μεθοδολογία. H ομάδα λειτουργεί με τη μορφή εργαστηρίου και στοχεύει στην κριτική και ολιστική σύλληψη όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής και στις αμοιβαίες εξαρτήσεις τους, ώστε η προοπτική της γνώσης να υπαχθεί στην προοπτική της χειραφέτησης του ανθρώπου. Το κεντρικό θέμα στο οποίο αφιερώνεται το τεύχος αυτό είναι οι κοινωνικές διακρίσεις. Εξετάζονται οι διάφορες μορφές τους, οι όροι της διαμόρφωσής τους και οι προοπτικές τους στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Τα σχετικά άρθρα είναι: «Εξατομικευμένη και συλλογική ταυτότητα στη Νεολιθική Ελλάδα: μια διαλεκτική σχέση» της Σ. Σουβατζή, «Η αλόγιστη πλάνη των αλιτηρίων Ελλήνων. Οι διακρίσεις που συνεπάγονται οι ατυχείς επιλογές των εθνικών στην ύστερη αρχαιότητα» της Δ. Ιωσήφ, «Οι κοινωνικές διακρίσεις της ηλικίας» του Σ. Δημητρίου, «Χορογραφίες της πόλης του Ηρακλείου: πέντε γυναίκες συγγραφείς παγιδεύουν στο κάτοπτρο του λόγου τις αδιόρατες φυσιογνωμικές εκφάνσεις ενός τόπου» της Μ. Μοίρα, «Εθιμικές και ιδεολογικές μορφές αντίστασης: η συμβίωση ντόπιων και εξόριστων στην Ικαρία 1946-1949» της Ε. Μαμουλάκη, «Κοινωνικές αναπαραστάσεις του ¨καθαρού¨ και του ¨βρώμικου¨ χώρου: το The Mall Athens και το κέντρο της πόλης» του Δ. Λάλλα, «Χρονοχώροι του δημόσιου οικείου: Αθήνα και πόλη του Μεξικού» της Μ. Χαϊδοπούλου-Βτυχέα, «Η άλλη¨ πόλη στον κινηματογράφο της Λατινικής Αμερικής» του Κ. Χατζηφραγκιού-Μακρυδάκη και «Κοινωνικοί σχηματισμοί διακρίσεων και αισθητική αντόληψη: ο μύθος της διαπολιτισμικότητας» του Σ. Γαλάτη. Το τεύχος συμπληρώνεται με τις Κριτικές Παρεμβάσεις: «Μελετώντας το βιβλίο του Β. Κρεμμυδά ¨Το καριοφίλι και το γρόσι¨. Οι σκέψεις του κοινωνικού ανθρωπολόγου» της Μ. Βελιώτη-Γεωργοπούλου, «Ο Άλλος μέσα από την κάμερα: M. M. Piault, ¨Ανθρωπολογία και κινηματογράφος¨. Μεταίχμιο» του Σ. Δημητρίου και «Κινηματογράφος και Δυτική κυριαρχία.

Στον παρόντα τόμο διερευνώνται τα νοήματα, τα αισθήματα και οι πρακτικές πολιτισμικής οικειότητας ή αποξένωσης που συνυφαίνονται με την κοινωνική εμπειρία της υγείας και της αρρώστιας σε διαφορετικά πολιτισμικά συμφραζόμενα του σύγχρονου κόσμου. Η μελέτη της τρωτότητας και του κοινωνικού τραύματος συνδέεται με ερμηνευτικές επεξεργασίες της ψυχοσωματικής υποκειμενικότητας, της ετερότητας και των σχέσεων εξουσίας που αφορούν το φύλο, την κοινωνική τάξη και την εθνοτική ένταξη. Καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα θεματικών ?από τις εννοιολογήσεις του σωματικού και ψυχικού πόνου ώς τη χρήση των βιοϊατρικών τεχνολογιών, από την τελετουργική θεραπευτική ώς τις καταναλωτικές πρακτικές «φροντίδας του εαυτού», και από τη γενετική μηχανική ώς τους βιοπολιτικούς ανθρωπισμούς? δίνεται μια επισκόπηση της ανθρωπολογίας της υγείας και της βιοκοινωνικότητας. 

Η μετανάστευση μεταβάλλει, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στις χώρες αποστολής και υποδοχής, τα δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δεδομένα. Οδηγεί σε ανακατατάξεις ισορροπιών, πριμοδοτώντας μια κοινωνική διαδικασία επαναπροσδιορισμού θέσεων, ρόλων και κύρους. Στις χώρες υποδοχής η παρουσία μεταναστών διευρύνει τους παράγοντες που συμμετέχουν στη διαμόρφωση και αναδιαμόρφωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής και διαφοροποιεί τα κοινωνικά υποκείμενα που έρχονται σε αντιπαράθεση για τον έλεγχο των διαδικασιών ανακατανομής του πλούτου και του κύρους, αλλά και για τον έλεγχο των συστατικών του μέλλοντος.

Τα κείμενα του βιβλίου πραγματεύονται ζητήματα καταγραφής, τεκμηρίωσης και ανάλυσης των δεδομένων της εμπειρικής κοινωνικής έρευνας στο φόντο των πολλαπλών δυνατοτήτων που παρέχει η συγκρότηση ερευνητικών υποδομών στις κοινωνικές επιστήμες, με ιδιαίτερη έμφαση στη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης και δευτερογενούς ανάλυσης των κοινωνικών δεδομένων, αλλά και στα επιστημολογικά, μεθοδολογικά, θεσμικά και ηθικά ζητήματα που εγείρει η εν λόγω ερευνητική προοπτική. Επίσης, αναδεικνύονται ενδιαφέροντα ζητήματα που ανακύπτουν κατά τη διαχείριση και την ανάλυση ειδικού τύπου δεδομένων –οπτικοακουστικά τεκμήρια και κινηματογραφικές ταινίες, δημοσιεύματα στον τύπο και «λόγοι» που παράγονται στα ΜΜΕ– και συζητιούνται οι δυνατότητες που προσφέρει η συγκρότηση οργανωμένων ερευνητικών υποδομών και αρχείων στη συγκριτική πολιτική κοινωνιολογία, στη μελέτη γεγονότων διαμαρτυρίας καθώς και στην ιστορική έρευνα.

Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1990 η Ελλάδα βιώνει σχεδόν κάθε χρόνο κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίες πολλές φορές ξεπερνούν γεωγραφικούς περιορισμούς και εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα με σημαντική δυναμική και πρωτοφανείς μορφές δράσης. Ποιοι είναι αυτοί οι αγρότες, από πού έρχονται και σε ποιο ιστορικό κινηματικό παρελθόν αναφέρονται; Ποιες είναι οι ρίζες του κινήματός τους και ποια η ιστορική συνέχειά του; Πώς σχετίζονται οι μορφές και οι εξάρσεις ή οι υφέσεις του αγροτικού κινήματος με τις περιπέτειες και τις φάσεις της σταδιακής ολοκλήρωσης της ελληνικής κοινωνίας και του εθνικού κράτους; Ποια είναι η θέση του ελληνικού αγροτικού κινήματος στην πλούσια, από τους αιώνες ξεσηκωμούς των καλλιεργητών γης, παγκόσμια Ιστορία; Στα ερωτήματα αυτά, μεταξύ άλλων, επιχειρούν να απαντήσουν οι αναλύσεις που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο, αναζητώντας, μέσα στις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές, αποδιαρθρώσεις και αναδιαρθρώσεις στην ιστορική πορεία της ελληνικής κοινωνίας, τη θέση και το ρόλο των αγροτών και του διεκδικητικού τους κινήματος στα σημαντικά στάδια συγκρότησης ή αναταραχής της κοινωνίας.

Φωτογραφικό λεύκωμα

Το βιβλίο της Ντούλσε Μαρία Καρντόζο Βιολέτα ή Γνωρίζω την αγάπη εξ ακοής έχει πάρει το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2009). Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο βιβλίο, που συνδυάζει μια αποσπασματική πρωτοπρόσωπη αφήγηση που όμως διατηρεί άθικτο το κεντρικό στημόνι πάνω στο οποίο πλέκονται οι προσωπικές ιστορίες των υπόλοιπων ηρώων, με αναφορές στο πρόσφατο πολιτικό παρελθόν της Πορτογαλίας. Με το βιβλίο αυτό η Καρντόζο υιοθετεί ένα νέο στιλ γραφής στην πορτογαλική λογοτεχνία.Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία της υπέρβαρης Βιολέτας, πωλήτριας προϊόντων αποτρίχωσης, καθώς αναπολεί τη ζωή της, ενώ κείτεται ετοιμοθάνατη στην άκρη του δρόμου μετά από τροχαίο ατύχημα. Πρόκειται για μια γυναίκα που, όπως δηλώνει η ίδια, δεν γνωρίζει την αγάπη παρά μόνο εξ ακοής. Πέρασε τη ζωή της αποζητώντας την ανθρώπινη επαφή μέσα από τυχαίες συνευρέσεις με φορτηγατζήδες στα πάρκινγκ των εθνικών οδών. Η πάλη της με τις σύγχρονες αντιλήψεις για την ομορφιά είναι η ιστορία της ενοχής της για την ντροπή που αισθάνεται η οικογένειά της λόγω της εμφάνισής της. Πέρα από την ιστορία όμως της Βιολέτας, το βιβλίο αναφέρεται και στην πορτογαλική ιστορία, ιδιαίτερα στην επανάσταση του 1975. Όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας: «Να γράφεις για το θάνατο είναι μια πρόκληση, γιατί δεν έχω πεθάνει, δεν ξέρω τι σημαίνει είμαι νεκρή, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είναι. Σκέφτομαι πως ο θάνατος μας απελευθερώνει από τις δύο διαστάσεις που μας επιβάλλει η ζωή, το χώρο και το χρόνο. […] Δε θέλησα να μιλήσω για το σωματικό θάνατο. […] Θέλησα να μιλήσω για τους θανάτους που συμβαίνουν καθημερινά χωρίς να τους αντιλαμβανόμαστε, γιατί απλώς δεν προσέχουμε.Παραδείγματος χάρη, όταν μιλάω για την Επανάσταση της 25ης Απριλίου 1975, δεν κάνω μια πολιτική ανάγνωση. Η 25η Απριλίου ήταν μια πολιτική αλλαγή, μια αλλαγή καθεστώτος, αλλά κι ένας χώρος ονείρου· πέρασαν από τότε τριάντα χρόνια, και κάπου, δεν ξέρω πού, το όνειρο χάθηκε, το όνειρο πέθανε. Προσπάθησα να δω πού χάθηκε το όνειρο της 25ης Απριλίου.

Η έκδοση όλων των έργων του Αριστοτέλη απευθύνεται στον αναγνώστη που θέλει να διαβάσει το έργο του φιλοσόφου, δίχως να είναι ειδικός στη φιλοσοφία, αλλά και στους φοιτητές και τους καθηγητές, που μπορούν πλέον να αναφέρονται σε μια ελληνική χρηστική έκδοση, ενιαία και επιστημονικά ενημερωμένη. Το κάθε έργο εκδίδεται με την ευθύνη ενός επώνυμου ειδικού και περιλαμβάνει το αρχαίο κείμενο του Αριστοτέλη και τη μετάφρασή του, καθώς και εισαγωγή, σύνοψη της επιχειρηματολογίας κάθε κεφαλαίου, σύντομα σχόλια και σημειώσεις, βιβλιογραφία, γλωσσάρι, και ευρετήριο ονομάτων και αρχαίων χωρίων. Τα έργα του Αριστοτέλη καταλαμβάνουν 22 τόμους, ο τελευταίος εκ των οποίων είναι ένα λεξικό βασικών αριστοτελικών εννοιών.