Η Σχολή της Φραγκφούρτης κυριάρχησε στα φιλοσοφικά πράγματα της Ευρώπης και της Αμερικής κατά το μεγαλύτερο διάστημα του 20ού αιώνα. Το βιβλίο εξετάζει την πολιτική θεωρία δύο εκ των κυριοτέρων εκπροσώπων του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών της Φραγκφούρτης, του Μαξ Χορκχάιμερ και του Γιούργκεν Χάμπερμας. Η μελέτη στοχεύει τόσο στο να παρουσιάσει κριτικά και να συγκρίνει τη θεώρηση των εννοιών του πολιτικού και της πολιτικής στους δύο στοχαστές όσο και στο να ασκήσει κριτική ως προς την εφαρμοσιμότητα της επιχειρηματολογίας των φιλοσόφων στο σύγχρονο πολιτικό πεδίο. Παραμένει η πολιτική τοποθέτηση της Σχολής της Φραγκφούρτης επίκαιρη στον 21ο αιώνα; Υπάρχει πολιτικό μέλλον στους υπάρχοντες κοινωνικούς θεσμούς; Μπορούμε να ελέγξουμε τη διαλεκτική σχέση του ατόμου, των επιστημών και των πολιτικών κομμάτων με τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο και ν’ αναγνωρίσουμε δυνατότητες επικοινωνιακής δράσης; Το βιβλίο στοχεύει στο ν’ απαντήσει στα ανωτέρω ερωτήματα και στο να διευρύνει την προβληματική τους.

Αν ο ιστορικός δεν απαλλαγεί από το σύνδρομο της προφάνειας, ποτέ δεν θα γίνει καλός ιστορικός, όπως κι ο φιλόσοφος αν δεν δει τα ιστορικά a priori της γνώσης. Ο Μισέλ Φουκώ έκανε και τα δύο, πράγμα που είχε μια διπλή συνέπεια: να αναδιαταχθεί το περιεχόμενο που ως τότε είχαν οι λέξεις «φιλοσοφία» και «ιστορία» και να μας προσφέρει μια χιουμοριστική, ειρωνική ιστορία. Ο ανά χείρας τόμος είναι μια συμβολή στην μελέτη αυτής της κοπερνίκειας επανάστασης.

Η επανάσταση της πληροφορίας αλλάζει τον κόσμο σε βάθος, αμετάκλητα και απρόβλεπτα εδώ και αρκετό καιρό, κινούμενη με ρυθμό ιλιγγιώδη και σε ένα εύρος δίχως προηγούμενο. Το νέο οικοσύστημα που δημιουργείται δεν απαιτεί μόνο νέες ρυθμίσεις, υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, κοινωνικές αλλαγές, μεγάλες επενδύσεις, αλλά και προσοχή εστιασμένη στα εννοιολογικά και δεοντολογικά προβλήματα που μπορούν να ανακύψουν στην πορεία αυτής της ζωτικής μετάβασης. Αναπόφευκτα, η επανάσταση της πληροφορίας έχει επηρεάσει βαθιά τη δουλειά των φιλοσόφων: πως σκέφονται σχετικά με τα δικά τους προβλήματα, ποια προβλήματα θεωρούν ότι αξίζουν προσοχής, πως διαμορφώνουν εννοιολογικά τις απόψεις τους, ακόμα και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν. Έχει κάνει δυνατές νέες προσεγγίσεις και πρωτότυπες διερευνήσεις, έχει θέσει ή έχει βοηθήσει να εντοπιστούν νέα κρίσιμα ερωτήματα, έχει δώσει νέο νόημα σε κλασικά προβλήματα και σε παραδοσιακές θεματικές. Εν ολίγοις, η έρευνα στη φιλοσοφία από τη σκοπιά της θεωρίας της πληροφορικής και της επιστήμης των υπολογιστών γίνεται ολοένα και πιο καινοτόμος, γόνιμη διεισδυτική, παράγοντας ήδη πολλά ενδιαφέροντα και σημαντικά αποτελέσματα. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να παράσχει κάποια βασικά εννοιολογικά εργαλεία για μια κριτική προσέγγιση αυτού του νέου και ζωτικά σημαντικού ερευνητικού πεδίου.

Το τελευταίο φιλοσοφικό έργο της Χάνα Άρεντ επρόκειτο να είναι ένα τριμερές εγχείρημα με τίτλο The Life of Mind. Δυστυχώς μπόρεσε να ολοκληρώσει μόνο τα δύο πρώτα μέρη. Όσον αφορά το τρίτο, το Judging, βρέθηκε μόνο η σελίδα του τίτλου με ρητά του Κάτωνα και του Γκαίτε. Όπως υπογραμμίζει και ο τίτλος, η Άρεντ θεωρούσε τη δουλειά της σχετικά παράλληλη με τις τρεις Κριτικές του Ιμάνουελ Καντ. Στην πραγματικότητα, ενώ είχε ξεκινήσει να δουλεύει πάνω στο The Life of Mind, έδωσε μερικές διαλέξεις για την «Πολιτική φιλοσοφία του Καντ» στηριζόμενη κυρίως στην Κριτική του καθαρού λόγου. Ο παρών τόμος συγκεντρώνει τις σημειώσεις της Άρεντ γι' αυτές τις διαλέξεις καθώς και άλλα κείμενά της σχετικά με το θέμα της κρίσης, και μας παρέχει σημαντικά στοιχεία για τη συλλογιστική της Άρεντ πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Ο τόμος συγκεντρώνει τα πιο σημαντικά από τα πρώιμα κείμενα του Τάλκοτ Πάρσονς, ο οποίος, αν και διεθνώς θεωρείται θεμελιωτής της σύγχρονης κοινωνιολογίας, στην Ελλάδα παραμένει σχετικά άγνωστος. Στα κείμενα που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, μπορεί κανείς να εντοπίσει σε καθαρή μορφή όλες εκείνες τις φιλοσοφικές, επιστημολογικές και ιδεολογικές διαστάσεις που διαμόρφωσαν αργότερα την προβληματική της Δομής της κοινωνικής δράσης. Ο Τάλκοτ Πάρσονς αξιολογεί εδώ το έργο του Ντιρκέμ, του Βέμπερ, του Ζόμπαρτ, του Μάρσαλ, του Παρέτο, αλλά και του Μαρξ και θέτει το ζήτημα της μεθόδου των κοινωνικών φαινομένων και της σχέσης της κοινωνιολογίας με τις υπόλοιπες κοινωνικές επιστήμες.

Το Μεγαρικό Γλωσσικό Ιδίωμα – Λεξικογραφική Μελέτη είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας συγκέντρωσης και επεξεργασίας του ιδιωματικού γλωσσικού υλικού που χρησιμοποιούσαν οι Μεγαρείς. Η γλώσσα, εκτός από μέσο επικοινωνίας, αποτελεί εργαλείο νόησης και σκέψης, αστείρευτο πεδίο δημιουργίας, και καθορίζει τη δυναμική των διαπροσωπικών σχέσεων. Επειδή οι γλωσσικές ιδιαιτερότητες δεν είναι κοινωνικά ουδέτερες αλλά πάντοτε εμβαπτισμένες σε κοινωνικές αξίες, αποτελούν σημαντικό στοιχείο για την καταγραφή και κατανόηση του τοπικού πολιτισμού. Το Μεγαρικό Γλωσσικό Ιδίωμα στόχο έχει να φωτίσει αυτές τις λειτουργίες της γλώσσας και να καταδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μεγαρικής κοινωνίας, όπως οικονομία, κοινωνική διαστρωμάτωση, έθιμα, αντιλήψεις, ιστορία του τόπου, καθημερινή ζωή, όλες αυτές τις δραστηριότητες που συνιστούν τον πνευματικό και υλικό πολιτισμό. Έγινε επίσης προσπάθεια να καταγραφεί και να ερμηνευθεί ένα μεγάλο μέρος των ιδιωματικών λέξεων και φράσεων, που έχει συναισθηματική αξία για τους Μεγαρείς και θα συντελέσει στην ενίσχυση της ταυτότητάς τους σήμερα, που οι τοπικές κοινωνίες κινδυνεύουν να χάσουν την ιδιαιτερότητά τους. Η διάσωση λοιπόν των τοπικών γλωσσικών ιδιωμάτων και της γλωσσικής ποικιλομορφίας, η οποία συντέλεσε στην ενότητα της νέας ελληνικής γλώσσας, συμβάλλει στη διατήρηση των αξιών και του πολιτισμού μας.

Η περιβαλλοντική εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες εξελίχθηκε σταδιακά ως βασική καινοτόμος συνιστώσα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πυλώνας των περιβαλλοντικών διεκδικήσεων που εξέθρεψαν την έννοια της αειφόρου ανάπτυξης. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η εκπαίδευση για την αειφόρο ανάπτυξη, με τη στήριξη διεθνών οργανισμών, διεκδικεί τη δική της θέση στα εκπαιδευτικά δρώμενα. Η νέα αυτή εκπαιδευτική πρόταση όμως εγείρει και μια σειρά από ζητήματα, τα οποία προσπαθούμε να προσεγγίσουμε σε αυτό το βιβλίο. Οι σχέσεις με την περιβαλλοντική εκπαίδευση, οι διαφορετικές τάσεις και ερμηνείες που διαμορφώνονται, οι προβληματισμοί και οι αντιρρήσεις που διατυπώνονται αποτελούν στοιχεία μέσα από τα οποία επιχειρούμε να συνθέσουμε την εικόνα της αναδυόμενης εκπαίδευσης για την αειφόρο ανάπτυξη και να στοιχειοθετήσουμε τις δικές μας προτάσεις.

Η μπεκετική λογοτεχνία τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει εξελιχθεί σε πεδίο κριτικής διαμάχης. Η διαμάχη αυτή ανέδειξε τα χαρακτηριστικά στοιχεία της αμφισημίας, της παραδοξολογίας, των αντιθέσεων, του γλωσσικού παιχνιδιού. Στη σύγχρονη προσέγγιση τα στοιχεία αυτά τεκμηριώνουν τον ακατονόμαστο χαρακτήρα της θεατρικής παραγωγής του Μπέκετ. Η Μάρω Γερμανού εξετάζει στα έργα Περιμένοντας τον Γκοντό και Τέλος του παιχνιδιού την αναβολή του τέλους και την κυριαρχία της επανάληψης σε σχέση με τις τεχνολογίες της εξουσίας που επιβάλλουν μια αξιωματική αλήθεια και μια χαλιναγωημένη υποκειμενικότητα. Η Μάρω Γερμανού εξετάζει στα έργα Περιμένοντας τον Γκοντό και Τέλος του παιχνιδιού την αναβολή του τέλους και την κυριαρχία της επανάληψης σε σχέση με τις τεχνολογίες της εξουσίας που επιβάλλουν μια αξιωματική αλήθεια και μια χαλιναγωημένη υποκειμενικότητα. Στο μονολογικά έργα αναδεικνύει την αναίρεση του συμβατικού δραματικού μονολόγου ως μέσου αυτοεξέτασης και αυτογνωσίας. Τα θεατρικά πλάσματα του Μπέκετ επιδιώκουν να περάσουν τον χρόνο τους, να αντισταθούν στην επιβολή μιας προδιαγεγραμμένης ταυτότητας ή να βρουν τη λύτρωση από τον καταναγκασμό της αλήθειας. Στα έργα που εξετάζονται στο τρίτο κεφάλαιο, ο Μπέκετ αποσυνδέει το σώμα από τη φωνή, καθιστώντας αναπάντητο το ερώτημα «ποιος ή ποια μιλά;».Στα έργα που εξετάζονται στο τρίτο κεφάλαιο, ο Μπέκετ αποσυνδέει το σώμα από τη φωνή, καθιστώντας αναπάντητο το ερώτημα «ποιος ή ποια μιλά;».

Το κανονικό και το παθολογικό αποτελεί κρίσιμη συμβολή στην ιστορία των επιστημών του δεύτερου μισού του αιώνα. Εκκινεί από την αιφνίδια εμφάνιση της βιολογίας τον δέκατο ένατο αιώνα και εξετάζει τις προϋποθέσεις που καθορίζουν την ιδιαίτερη συγκρότησή της. Ο Κανγκιλέμ αναλύει τον ριζοσπαστικό νέο τρόπο με τον οποίο προσδιορίστηκαν η υγεία και η αρρώστια στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, δείχνοντας ότι οι κατηγορίες του κανονικού και του παθολογικού που προέκυψαν απείχαν πολύ από αντικειμενικά επιστημονικές έννοιες. Καταδεικνύει πως τα επιστημολογικά θεμέλια της μοντέρνας βιολογίας και ιατρικής πλέκονταν με πολιτικές, οικονομικές και τεχνολογικές προσταγές. Ο Κανγκιλέμ επηρέασε σημαντικά τη σκέψη του Μισέλ Φουκό και του Λουί Αλτουσέρ, μεταξύ άλλων, συγκεκριμένα ως προς τον τρόπο με τον οποίο θέτει το πρόβλημα του πώς συγκροτούνται νέα γνωστικά πεδία και πώς αυτά αποτελούν μέρος της ασυνεχούς ιστορίας της ανθρώπινης σκέψης.

S/Z: Κάτω από τον τίτλο, ή το μονόγραμμα, εμφανίζεται μια ιδιαίτερα αινιγματική νουβέλα του Μπαλζάκ, που τη σημασία της την είχε υπογραμμίσει ήδη ο Ζορζ Μπατάιγ: το Σαραζίν. Το κείμενο το βρίσκουμε εδώ κομμένο σε «λεξήματα», δομημένο σαν ταξινόμηση με πολλές εγγραφές, ακτινογραφημένο, «αφουγκρασμένο», με τη φροϊδική σημασία της λέξης.Ο Μπαρτ υιοθετεί μια μέθοδο ανάλυσης που δίνει έμφαση «στον πλουραλισμό της κριτικής, στη δομιστική ανάλυση της αφήγησης, στην επιστήμη του κειμένου, στις ρωγμές της διαλεκτικής γνώσης, στο σύνολο όλων εκείνων των δραστηριοτήτων που παίρνουν θέση στη (συλλογική) συγκρότηση μια απελευθερωτικής θεωρίας του Σημαίνοντος».