Ζακ Ντερριντά
< πίσω στους Συγγραφείς

Ο Τζέφφρυ Μπέννινγκτον γράφει στο πάνω μέρος της σελίδας την «Ντερρινταβάση», ένα ιδιότυπο λογισμικό ή μια βάση δεδομένων. Εκεί παρουσιάζει αναλυτικά και εξηγεί συστηματικά βασικά ζητήματα που πραγματεύτηκε ο Ντερριντά: από το σημείο, τη γραφή, την differance, το συγκείμενο και την υπογραφή μέχρι τη λογοτεχνία, το ασυνείδητο, τη θηλυκότητα, την έμφυλη διαφορά, τη δωρεά, την ετερότητα, τον νόμο, τη σχέση υπερβατολογικού-εμπειρικού και την πολιτική. Προκύπτει έτσι ένα πυκνό και διαυγές δοκίμιο, που διασαφεί πολλά δύσκολα σημεία της σκέψης του γάλλου φιλοσόφου, ενώ παράλληλα σχολιάζει την περίπλοκη σχέση του Ντερριντά με μείζονες στοχαστές όπως ο Καντ, ο Χέγκελ, ο Νίτσε, ο Φρόυντ, ο Χούσσερλ, ο Χάιντεγγκερ και ο Λεβινάς. Ο Ζακ Ντερριντά απαντά στο κάτω μέρος της σελίδας με το πιο απρόσμενο, ίσως, κείμενό του, την «Περιτομολόγηση» - ένα έργο περί περιτομής και εξομολόγησης. Συνθέτει 59 περιόδους-περιφράσεις τη στιγμή που κλείνει τα 59 του χρόνια και επιδιώκει να αποσταθεροποιήσει την «Ντερρινταβάση» αρθρώνοντας φράσεις απολύτως απρόβλεπτες. Τις γράφει κατά τη διάρκεια ταξιδιών από την Καλιφόρνια ως τη Μόσχα, συνδυάζοντας σκέψεις για την εβραϊκότητά του και για τον επικείμενο θάνατο και την άνοια της μητέρας του. Το κείμενο θυμίζει λόγο αναλυόμενου ή εσωτερικό μονόλογο -αυτοβιογραφικό, φιλοσοφικό και λογοτεχνικό ταυτόχρονα- και ενσωματώνει αποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιό του, από τις Εξομολογήσεις του Αυγουστίνου και από την εμπειρία του στη γενέτειρά του Αλγερία. Ανάμεσα στις πολλές εικόνες του τόμου ξεχωρίζει αυτή του εξωφύλλου: ο Μπέννινγκτον και ο Ντερριντά φωτογραφίζονται στην ίδια παράδοξη στάση στην οποία μια καρτ-ποστάλ, αναπαράγοντας ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο, απεικόνιζε τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη. Και παραμένουν ανοιχτά τα ερωτήματα ποιος μιλά και ποιος γράφει, ποιος υπογορεύει τι και σε ποιον.

Τα κείμενα αυτού του τόμου έχουν προέλθει από μια μακρά διεθνή συζήτηση και προσπαθούν να απαντήσουν σε κρίσιμα ερωτήματα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης που σπάνια τίθενται, γιατί μοιάζουν άλυτα στις συνθήκες των ευρωπαϊκών μαζικών σπουδών: Πώς γίνεται να μην μπορούν να γράψουν και κυρίως να μην μπορούν να διατυπώσουν επιχειρήματα οι φοιτητές; Είναι δυνατόν να μη διάβασαν σε ολόκληρη τη διάρκεια των σπουδών τους ποτέ ένα ολόκληρο βιβλίο; Γιατί το πανεπιστήμιο δεν τους έμαθε ποτέ να διαβάζουν και να γράφουν; Οι φοιτητές θα βρουν στον τόμο ένα πολύτιμο και ταυτοχρόνως διασκεδαστικό υλικό που φτιάχτηκε για να τους συντροφεύσει στις δύσκολες και μοναχικές ώρες που περνούν μπροστά στο άσπρο χαρτί και τα πολυσέλιδα «θεωρητικά» κείμενα, ένα υλικό που μπορεί να τους βοηθήσει χωρίς να απαιτεί να το σεβαστούν. Οι διδάσκοντες θα βρουν ιδέες και προτάσεις, που αν μη τι άλλο θα τους υπενθυμίσουν ότι δεν είναι μόνοι, ότι κι άλλοι ταλαιπωρούνται με τα ίδια προβλήματα. Ο τόμος απευθύνεται όμως και σε οποιονδήποτε συναντά προβλήματα χρήσης της γλώσσας στη δουλειά του, σε οποιονδήποτε διαβάζει ή γράφει.