Το βιβλίο αυτό αποτελεί την αναθεωρημένη έκδοση της διατριβής υφηγεσίας του γνωστού Γερμανού φιλοσόφου και κοινωνικού επιστήμονα. Έχει χαρακτηριστεί διεθνώς ως μια ιδιαίτερα κρίσιμη συμβολή στη συζήτηση για το κοινωνικό κράτος και την ιστορία του, καθώς θέτει στο επίκεντρο το αίτημα ενός δημόσιου χώρου που λειτουργεί πολιτικά. Παρουσιάζοντας συστηματικά και αναλύοντας κριτικά την συγκρότηση και αλλαγή της αστικής δημοσιότητας, ο Χάμπερμας μας προσφέρει ένα βιβλίο θεωρητικά πολύτιμο αλλά και συναρπαστικό στην ανάγνωσή του.

Ο Λακλάου είναι ιδιαίτερα γνωστός στην Ελλάδα για τις αναλύσεις του φαινομένου του λαικισμού που ανέπτυξε κατά τη δεκαετία του 1970. Δεν είναι όμως εξίσου γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί στη διερεύνηση της σημασίας νέων θεωρητικών εργαλείων –όπως η αποδόμηση του Ντερριντά ο μεταστρουκτουραλισμός και η ψυχανάλυση κατά Φρόυντ και Λακάν– για την πολιτική φιλοσοφία και την πολιτική ανάλυση. Η πορεία του αυτή τον έχει αναδείξει σε έναν από τους σημαντικότερους ανανεωτές της κοινωνικοπολιτικής θεωρίας. Το πρόσφατο έργο του τοποθετείται, κατά γενική ομολογία, στην αιχμή της σύγχρονης έρευνας στους τομείς αυτούς. Πρόκειται για βιβλίο σπονδυλωτό που απευθύνεται τόσο στον «μυημένο» όσο και στον «αμύητο» αναγνώστη. Συνδυάζει το χαρακτήρα μιας εισαγωγής με αυτόν ενός μανιφέστου πάνω στην θεωρητική και πολιτική «επανάσταση» της εποχής μας.

Ο τόμος περιλαμβάνει για πρώτη φορά συγκεντρωμένο όλο το θεωρητικό μέρος της περίφημης έρευνας για την αυθεντία και τον αυταρχισμό που διεξήγαγε το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φραγκφούρτης στις κρίσιμες στιγμές της εξάπλωσης του ναζισμού στην Ευρώπη. Στο πρώτο από τα τρία κείμενα που περιλαμβάνονται στον τόμο, γραμμένο από τον Χορκχάιμερ, εξετάζεται από τη σκοπιά της κοινωνικής φιλοσοφίας το εξαιρετικά επίκαιρο τότε, αλλά πάντα καίριο ερώτημα: τι κάνει τους ανθρώπους μιας εποχής να αποδέχονται εξαρτήσεις που με αντικειμενικά κριτήρια θα αποδεικνύονταν ανορθολογικές; Στο κείμενο που ακολουθεί, ο Φρομμ παρουσιάζει μια κριτική προσέγγιση της φροϋδικής θεωρίας, που του επιτρέπει να εξετάσει το φαινόμενο της αποδεκτής εξάρτησης, της «αυθεντίας», ως ταυτοχρόνως κοινωνικό και ψυχολογικό. Το κείμενο του Φρομμ, ένα από τα «ιδρυτικά κείμενα» της Κοινωνικής Ψυχολογίας θεωρείται εδώ και δεκαετίες κλασικό. Ο τρίτος από τους συγγραφείς, ο Μαρκούζε, προσπαθεί στο κείμενό του να καταδείξει την εσωτερική συνέχεια στη σύλληψη της αυθεντίας εκ μέρους της αστικής σκέψης, από τις απαρχές της μέχρι τη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική θεωρία. Το ενδιαφέρον του βρίσκεται κυρίως στο να αναδείξει τις αντιφάσεις που συνδέονται με την ίδια την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων.

Στα κείμενά του αυτά ο καθηγητής Κλάους Όφφε θέτει υπό αμφισβήτηση τις μέχρι τώρα βασικές παραδοχές των κοινωνικών επιστημών για την εργασία ως θεμελιώδη τους έννοια. Κεντρική θέση του συγγραφέα είναι πως το εργασιοκεντρικό μοντέλο της κοινωνίας δεν μπορεί πια να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο των θεωρητικών οικοδομημάτων της κοινωνιολογίας. Και αυτό για τρεις κυρίως λόγους: πρώτον στην έννοια «εξαρτημένη εργασία» περιλαμβάνονται αδιάκριτα άπειρες διαφορετικές ανθρώπινες δραστηριότητες που εκτός από το όνομα «εργασία» δεν έχουν τίποτε το κοινό, δεύτερον στις σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες το ειδικό βάρος της εργασίας στη ζωή του ανθρώπου μειώνεται προς όφελος του ειδικού βάρους του ελεύθερου χρόνου, και τρίτον, για τους παραπάνω λόγους, η έννοια της «εργασίας» δεν επαρκεί ως θεμέλιο ανάλυσης της σύγχρονης κοινωνίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο Όφφε εξετάζει την δομή και τον ρόλο των εργατικών συνδικάτων σήμερα. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει σε αναγκαίες αλλαγές των οργανωτικών τους μορφών και του διεκδικητικού τους πλαισίου, προβάλλοντας κυρίως το περιεχόμενο διεκδικήσεων που έχουν στο επίκεντρό τους την αύξηση του ελεύθερου χρόνου.

Το 20 χρόνια χρειάστηκαν είναι το χρονικό του εγχειρήματος του Συνασπισμού που ξεκίνησε τα χρόνια 1991-1992. Όταν σε συνθήκες κατάρρευσης ενός ολόκληρου συστήματος ιδεών και αξιών, αγωνιστές της Αριστεράς ενός πλατιού φάσματος προελεύσεων αποφάσισαν να συνδιαμορφώσουν ένα σύγχρονο πολιτικό φορέα που να υπερβαίνει τόσο τον τριτοδιεθνιστικό κομμουνισμό όσο και τη σοσιαλδημοκρατία. Με την ελευθερία και την ισότητα χαραγμένες στις σημαίες του και στην αξιακή του ταυτότητα. Ήταν μια επιλογή μακράς πνοής, μια επιλογή αδιαπραγμάτευτη. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, πρωτότυπο και –ίσως γι΄αυτό – ελκυστικό. Το 20 χρόνια χρειάστηκαν παρακολουθεί την εικοσάχρονη πορεία του Συνασπισμού, από το 1992 μέχρι το 2012. Μια πορεία που σημαδεύτηκε από πολλές δοκιμασίες, συγκρούσεις και αμφισβητήσεις. Μια πορεία που πέρασε από τη συγκρότηση της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ, για να φτάσει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και στη σημερινή του ανάδειξη σε πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής του τόπου. Με μόνιμο το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά δρώμενα, με σταθερό στόχο να σπάσει ο φαύλος κύκλος της δικομματικής εναλλαγής, με όραμα πάντα τη δημοκρατική-σοσιαλιστική αναγέννηση, το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Το 20 χρόνια χρειάστηκαν μπορεί να αξιοποιηθεί και στη νέα φάση, στο νέο ξεκίνημα, στο νέο εγχείρημα. Για να συμβάλει καθοριστικά ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με τις πιο πρόσφορες πολιτικές πρωτοβουλίες και οργανωτικές μορφές, ώστε να σταματήσει η καταστροφή της χώρας, να οργανωθεί η δημοκρατική ανατροπή, να οικοδομηθεί μια κοινωνία αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ως αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, από θέσεις κυβερνητικές αύριο. Πάντα με τη θέληση, τη συμμετοχή και την ψήφο του λαού. Και είναι και αυτό το εγχείρημα δύσκολο και πρωτόγνωρο και αναγκαίο. Γι’ αυτό πρέπει και μπορεί να πετύχει. Για να ανανεώσουμε, για να ανανεώνουμε διαρκώς, τη μεγάλη Υπόθεση και τη μεγάλη Υπόσχεση.