Σταυρούλα Φ. Γεωργοπούλου
< πίσω στους Συγγραφείς

Γιορτές. Γιατί κάποιοι άνθρωποι τις βλέπουν σαν φασαρία ενώ άλλοι τις προσμένουν με λαχτάρα και τις οργανώνουν με χαρά; Ονομαστικές γιορτές, γενέθλια, εθνικές, δανεισμένες από χώρες του εξωτερικού, θρησκευτικές. Γιορτάζουν οι άνθρωποι σήμερα; Οι ήρωες του βιβλίου αγαπούν τις γιορτές –ή έτσι λένε– και νοηματοδοτούν τον χρόνο τους με βάση τις γιορτές στο ημερολόγιο. Όμως το 2019 είναι η χρονιά που δεν γιορτάζει κανείς τους. Η μόνη που κάνει πάρτι είναι η πραγματικότητα. Ίσως οι γιορτές είναι οι άνθρωποί μας. Ίσως οι γιορτές είναι η νιότη μας. Ίσως οι γιορτές είναι η αγάπη και το μοίρασμά της. Η Στέφη μαθαίνει πολλά το 2019. Αρκετά απ’ αυτά δεν θα ήθελε να τα μάθει. Το ίδιο και οι άνθρωποι που αγαπάει. Μεγαλώνουν σε μια Ελλάδα που νοσεί, μια Αθήνα που φλέγεται, μια χρονιά που παίρνει χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Ας επιβιώσει όποιος γιορτάζει καλύτερα. Ας επι-βιώσει όποιος καταφέρει να γιορτάζει και στο τίποτα.

Αρχές της δεκαετίας του 1950 στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ ένα νεογέννητο αγόρι παραδίδεται στην Κοινωνική Υπηρεσία της Καθολικής Αρχιεπισκοπής. Η νεαρή μητέρα δηλώνει ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να το κρατήσει. Ο πατέρας είναι άγνωστος και η μητέρα κάνει ό,τι μπορεί για να αποκρύψει την ταυτότητά του. Η υπηρεσία θεωρεί ότι πριν δοθεί το παιδί για αναδοχή ή τεκνοθεσία πρέπει να διαπιστωθεί η φυλετική του καταγωγή. Βλέπεις, ο μικρός Ντάνιελ έχει νεγροειδή χαρακτηριστικά. Η «υπόθεση Ντάνιελ Τράτμαν» εξελίσσεται σε αστυνομική έρευνα.Η Ιστορία ενός παιδιού της αυστριακής Άννας Κιμ μιλάει για την καταγωγή, την ταυτότητα, τον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση και τον τρόπο που βιώνουν και αντιλαμβάνονται οι «ξένοι» τη θέση τους στην κοινωνία. Η αφηγήτρια, συγγραφέας από την Αυστρία, αυστροκορεατικής καταγωγής η ίδια, μαθαίνει για τον Ντάνιελ το 2013 από διηγήσεις της λευκής γυναίκας του και από τον φάκελο της κοινωνικής υπηρεσίας της Αρχιεπισκοπής. Η ιστορία διαδραματίζεται στις δεκαετίες του 1950 και του 2010 στο Γκριν Μπέι του Ουισκόνσιν και στη Βιέννη.Η ταυτότητα ως πρόβλημα, λέει η Άννα Κιμ σε συνέντευξή της, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που θεωρεί την αφομοίωση λύση για τα πάντα, την ένταξη στην κοινωνία υποχρέωση αποκλειστικά των μειονοτήτων και της αντίληψης ότι η μετανάστευση είναι έγκλημα.