Μαζί με τη μικρή μελέτη για τον Μοντεσκιέ, το δοκίμιο του Αλτουσσέρ για τον Ρουσσώ αποτελεί μια υποδειγματική ανάγνωση φιλοσοφικού έργου. Είναι υποδειγματική για τον τρόπο συστηματικής και εμμενούς κριτικής του Κοινωνικού συμβολαίου. Είναι όμως υποδειγματική και για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιεί τον φιλοσοφικό λόγο από τη σκοπιά μιας κοινωνικής θεωρίας ταγμένης υπέρ της κοινωνικής χειραφέτησης. Έτσι, τα ερωτήματα με τα οποία ξεκίνησε η νεωτερικότητα και οι αξιώσειες του Διαφωτισμού γίνονται εργαλεία κριτικής της αστικής σκέψης. Ο Ρουσσώ του Αλτουσσέρ δεν είναι μόνο ένας ιδιοφυής θεμελιωτής της σύγχρονης δημοκρατίας, αλλά και ο φιλόσοφος που διαβλέπει και αναπαράγει τις αντιφάσεις της προϊδεάζοντας για την ανάγκη υπέρβασής της. Ο Αλτουσσέρ μας δίνει τη δυνατότητα να ξαναδιαβάσουμε το Κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσσώ σαν ένα σύγχρονο και προκλητικό μανιφέστο.

Η λιτότητα έχει γίνει η νέα αρχή για τις δημόσιες πολιτικές στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ καθώς η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έχει μετατραπεί σε κρίση δημόσιου χρέους. Ωστόσο τα σημερινά μέτρα λιτότητας απειλούν να ακυρώσουν την πρόοδο που έχει γίνει ώς τώρα στο ζήτημα της ισότητας των φύλων, υπονομεύοντας σημαντικούς θεσμούς για την προστασία της απασχόλησης και της κοινωνικής πρόνοιας και παραγκωνίζοντας τις πολιτικές για την ισότητα των φύλων. Ο τόμος αυτός αποτελεί μια πρώτη απόπειρα καταγραφής του τρόπου με τον οποίο η οικονομική κρίση και οι συνακόλουθες πολιτικές λιτότητας επηρεάζουν τις γυναίκες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, εντοπίζοντας τις επιπτώσεις για την ισότητα των φύλων στα συστήματα απασχόλησης και πρόνοιας σε εννέα περιπτώσεις χωρών που αντιμετωπίζουν τα σοβαρότερα προβλήματα προσαρμογής. Τα κείμενα του παρόντος τόμου υιοθετούν ένα κοινό αναλυτικό πλαίσιο για την κατάσταση των γυναικών στην ύφεση, το οποίο λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές στην κοινωνική τους θέση τις τελευταίες δεκαετίες και τις σημερινές συνθήκες λιτότητας. Τα ευρήματα δείχνουν ότι αμέσως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση οι διαφορές λόγω φύλου μεταξύ ανδρών και γυναικών στην απασχόληση μειώθηκαν – μόνο διότι επιδεινώθηκε η θέση των ανδρών και όχι επειδή υπήρξαν οποιεσδήποτε βελτιώσεις των γυναικών. Τα δεδομένα όμως προβλέπεται να ανατραπούν από τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες έχουν ήδη πιο αρνητικές συνέπειες στη ζήτηση γυναικείας εργασίας και την πρόσβαση των εργαζόμενων μητέρων σε υποστηρικτικές υπηρεσίες. Παρ’ όλα αυτά, η προσήλωση των γυναικών στην αμειβόμενη εργασία ενισχύεται, ακόμα και σε αυτή την περίοδο που οι απαιτήσεις για την απλήρωτη οικιακή τους εργασία αυξάνονται.

Η παρούσα μελέτη εξετάζει τον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής από τη σκοπιά της ανάλυσης λόγου, σε ένα ερμηνευτικό πλαίσιο που αντλεί από την κοινωνική και την πολιτική θεωρία. Πρωτογενές υλικό της έρευνας αποτελούν δεκατρείς ομιλίες του «Αρχηγού» που εκφωνήθηκαν σε δημόσιες εκδηλώσεις του κόμματος την περίοδο 2012-2013. Πρόκειται ακριβώς για την περίοδο η οποία υπήρξε, περισσότερο από κάθε άλλη, αντιπροσωπευτική για τις θέσεις και τις πρακτικές της ναζιστικής οργάνωσης. Το διάστημα αυτό η Χρυσή Αυγή κέρδισε σημαντική επιρροή στα λαϊκά στρώματα και επιδίωξε να διαμορφώσει τους δικούς της όρους διεκδίκησης της πολιτικής ηγεμονίας. Με βασικό ερευνητικό ερώτημα τον τρόπο με τον οποίο η οργάνωση υποκειμενοποιεί το ακροατήριό της απευθυνόμενη σε αυτό, η συγγραφέας επιχειρεί να αναλύσει τις βασικές θεματικές που συγκροτούν τον επίσημο δημόσιο λόγο της Χρυσής Αυγής, όπως τις έννοιες του «αίματος», του «εχθρού» και της «τιμωρίας», καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο λόγος διαρθρώνεται αλλά και «συνομιλεί» με άλλους δημόσιους λόγους της ίδιας περιόδου.

Ο Νόμος, ο Έκνομος και ο Χρόνος οφείλουν την ύπαρξή τους στην ανυπακοή της Εύας. Η πάλη ανάμεσα στις δύο κοσμικές δυνάμεις για την κατάκτηση του ανθρώπου οδήγησε κάποτε στην εφεύρεση του συμβολαίου. Έκτοτε, το συμβόλαιο, που ήρθε να αντικαταστήσει την υπόσχεση και το «λόγω τιμής», έμελλε να καθορίσει τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανθρώπων και κοινωνίας. Στη λογοτεχνία, όπως και στην ιστορία, η ποιητική του συμβολαίου δομήθηκε πάνω στη διαλεκτική εξουσίας/υποταγής/αντίστασης: Δημιουργός και Σατανάς, Εύα και Αδάμ, Πορτιέρης και Ιδιοκτήτης, Αφηγητής και Αναγνώστρια, δόκτωρ Τζέκυλ και κύριος Χάυντ, Μέλισσες και Κηφήνες, Βορράς και Νότος, Δίκαιοι και Καταπιεστές συνθέτουν το δραματικό αφήγημα της ανθρώπινης ιστορίας. Η πάλη που εγκαινίασε η Εύα συνεχίζεται· για να δώσει κάποτε το Δέντρο της Γνώσης τη θέση του στο Δέντρο της Ζωής.

Οι μνημονιακές πολιτικές δεν άρχισαν να ασκούνται μετά τα μνημόνια, δηλαδή μετά το 2009, με πρόσχημα το δημόσιο χρέος, αλλά το αργότερο ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, με πρόσχημα το ιδεολόγημα του «εκσυγχρονισμού». Υπάρχει λοιπόν ένας δρόμος προς το μνημόνιο και κάτι από αυτόν το δρόμο σκιαγραφείται εδώ. Ο τόμος συμπεριλαμβάνει κείμενα που περιγράφουν το πλαίσιο της διαμόρφωσης των στόχων της ασκούμενης σήμερα όχι μόνον στη χώρα μας οικονομικής πολιτικής, κείμενα που εξηγούν τη σημασία του ύψους και της αύξησης των τιμών, καθώς και κείμενα που αναφέρονται στις κοινωνικές ασφαλίσεις και τις εξελίξεις στην ανώτατη παιδεία. Ο συγγραφέας επιχειρεί να βοηθήσει τον αναγνώστη να σχηματίσει μια συνεκτική εικόνα των ζητημάτων που πραγματεύεται, και να πειστεί πως η μνημονιακή πολιτική δεν είναι παρά μόνον η υπό ευνοϊκότερες συνθήκες συνεχιζόμενη «εκσυγχρονιστική» προσπάθεια.

Με τον παρόντα τόμο εισάγεται στο ελληνικό φιλοσοφικό περιβάλλον η σχεδόν άγνωστη ως τώρα ερευνητική προβληματική της διατομικότητας. Έχει διαπιστωθεί ότι απλά φιλοσοφικά μοντέλα, όπως αυτό του φιλελεύθερου μεμονωμένου ατόμου ή εκείνο της συναθροιστικής κοινότητας, δεν μπορούν να απαντήσουν στα παραδοσιακά ερωτήματα «τι είναι η κοινωνική σχέση, η ατομικότητα, το υποκείμενο». Έναντι αυτών αναδύονται σήμερα θεωρίες της διατομικότητας, που αποτελούν προτάσεις συνθετότερης εννοιολόγησης του «ατομικού» και του «συλλογικού» ως σχέσης εν είδει δικτύου. Στα κείμενα του τόμου παρουσιάζεται η διάσταση του σχεσιακού χαρακτήρα της ανθρώπινης πραγματικότητας, όπως αυτή έγινε κατά καιρούς αντικείμενο της σκέψης στοχαστών στην προσπάθεια απάντησης του ερωτήματος «τι είναι ο άνθρωπος» (οντολογία της σχέσης).

Στην καρδιά των αναλύσεων και του προβληματισμού αυτού του βιβλίου είναι η αλήθεια ότι η λογική του κεφαλαιοκρατικού κέρδους και του ανταγωνισμού που διέπει το Κεφάλαιο, καθιστά ασύμβατη τη σχέση του με την Ηθική, στη βάση της οποίας είναι η αρχή του ανθρωπισμού. Η διαπίστωση αυτή αφορά και τους πολιτικούς που διαχειρίζονται τις υποθέσεις της εξουσίας του κεφαλαίου, τις υποθέσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος. Η οικονομική κρίση ως μορφή έκφρασης της δομικής κρίσης του συστήματος, που για τη χώρα μας και για άλλες χώρες έχει τα χαρακτηριστικά της ανθρωπιστικής κρίσης, έχει αναδείξει και στο επίπεδο του «καθημερινού» ανθρώπου αυτή την αλήθεια σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Οι αναλύσεις και ο προβληματισμός του συγγραφέα αγκαλιάζουν ένα ευρύ φάσμα φαινομένων και καταστάσεων που χαρακτηρίζουν τη σημερινή πραγματικότητα. Ο συγγραφέας δίνει έμφαση στο τρόπο προσέγγισης και ερμηνείας αυτών των φαινομένων και του ίδιου του προβλήματος της ανθρωπιστικής κρίσης.

Μετά το Περί γενέσεως και φθοράς (τόμος 7ος) και το Κατηγορίαι – Περί ερμηνείας (τόμος 1ος), τώρα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις νήσος τα Μικρά φυσικά (τόμος 14ος) εμπλουτίζοντας έτσι τη σειρά της σχολιασμένης επιστημονικής δίγλωσσης έκδοσης των Απάντων του Αριστοτέλη. Το έργο υλοποιεί η Εταιρεία Μελέτης των Επιστημών του Ανθρώπου με την οικονομική υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.Πρόκειται για τη μετάφραση των εξής αριστοτελικών πραγματειών: Περί αισθήσεως και αισθητών, Περί μνήμης και αναμνήσεως, Περί ύπνου και εγρηγόρσεως, Περί ενυπνίων, Περί της καθ’ ύπνον μαντικής, Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος, Περί νεότητος και γήρως, και ζωής και θανάτου, και αναπνοής. Τα σχόλια περιέχουν κυρίως επεξηγήσεις δύσβατων μεταφραστικά και ερμηνευτικά σημείων, οι οποίες, όπου κρίνεται απαραίτητο, εκκινούν από τις σχετικές προσεγγίσεις των κυριότερων σχολιαστών του έργου. Εκτός από το αρχαίο κείμενο, τη μετάφραση και τα σχόλια, το βιβλίο περιλαμβάνει εισαγωγή, περίληψη της επιχειρηματολογίας κάθε κεφαλαίου, βασική βιβλιογραφία, γλωσσάρι και ευρετήριο ονομάτων και αρχαίων χωρίων. 

Η Ινδία αποτελεί κοιτίδα ενός εκ’ των αρχαιοτέρων μουσικών πολιτισμών της ανθρωπότητας. Η Ινδική έντεχνη μουσική, η μακραίωνη καλλιέργεια της οποίας έλαβε χώρα στις Αυλές των Μαχαραγιάδων, αποτελεί ένα κλειστό πολιτισμικό μόρφωμα, η μοναδικότητα του οποίου έγκειται αφενός στην διάρκεια και συνέχεια της γραπτής και προφορικής παράδοσης που το διέπει, αφετέρου στην δυναμική της εξελικτικής του πορείας.Η συγκρότηση και η ιστορική εξέλιξη του τονικού συστήματος, η έννοια του Raga ως μορφής τροπισμού, οι εξωμουσικές του συνδέσεις, η ρυθμική οργάνωση, η σύνθεση των οργανικών συνόλων και η αισθητική του ηχοχρώματος αποτελούν τους κύριους πόλους της συγκεκριμένης μελέτης. Συνεξετάζονται επίσης τα είδη και οι μορφές της κλασικής Ινδικής μουσικής, καθώς και οι ιστορικές και εθνομουσικολογικές της διαστάσεις.